Głos - Tygodnik Nowohucki

04/12/2024

Nawigacja

· Strona główna
· Nowohuckie Linki
· Fotohistorie
· Szukaj
· Dzielnice
· NH - Miejsce dobre do życia

W Głosie

Felietony
Miss Nowej Huty -
XXI edycja
Nowohucianie
Humor
Prawnik radzi

Ostatnie artykuły

· [2024.11.29] Grudzie...
· [2024.11.29] Zatrzym...
· Na niedzielę 1 grudn...
· [2024.11.29] Gra o w...
· [2024.11.22] Co lubi...

Ostatnio na forum

Najnowsze tematy

· Na sprzedaż działka ...
· Akcja poboru krwi
· Krótkie włosy - piel...
· Sekcja rekreacyjna G...
· TBS w nowej hucie?

Najciekawsze tematy

Brak tematów na forum

O nie! Ta strona potrzebuje włączonej obsługi języka JavaScript!

Twoja przeglądarka nie obsługuje tego języka lub ma wyłączoną jego obsługę. Włącz wykonywanie kodu JavaScript w swojej przeglądarce internetowej, aby skorzystać ze wszystkich funkcji strony
lub skorzystaj z programu obsługującego język JavaScript, np. Mozilla Firefox, Apple Safari, Opera, Google Chrome lub Windows Internet Explorer w wersji wyższej niż 6.

Szafa z książkami w… parku

Ta „szafa” budzi zaciekawienie. Ustawiono ją przy głównej alejce spacerowej Parku Ratuszowego. Zatrzymują się przy niej spacerujące matki z dziećmi, młodzież i dorośli. Przeglądają książki, wspominają tytuły z dzieciństwa. Z inicjatywą powstania tej niezwykłej biblioteki wyszła dyrekcja Nowohuckiej Biblioteki Publicznej, a jej realizacja możliwa była dzięki środkom pozyskanym od Rady Dzielnicy XVIII.
To zwiastun pierwszej biblioteki na świeżym powietrzu. Oficjalne otwarcie planowane jest na 3 września przy okazji ogólnopolskiej akcji Narodowego czytania Quo Vadis, ale pierwsze książki są już dostępne. To pierwsza taka realizacja w krakowskim parku. Jeśli zostanie dobrze przyjęta może pojawią się – następne, w kolejnych parkach. (l)

Z księgarskiej półki – KRAKÓW – NOWA HUTA ENTER

W ostatnich dniach, nakładem Stowarzyszenia NZS 1980, ukazał się ciekawy przewodnik po Nowej Hucie adresowany do młodych pielgrzymów przybywających do Krakowa na Światowe Dni Młodzieży. Wielu z nich mieszkać będzie na terenie nowohuckich dzielnic, i przede wszystkim dla nich został on przygotowany. W liczącej 71 stron książce młodym pielgrzymom z Polski i z zagranicy, w niezwykle atrakcyjnej graficznie formie przedstawiono fenomen Nowej Huty – miasta, które w założeniu miało być miastem bez kościołów i bez Boga, a które zapisało się w historii jako miasto obrony krzyża w roku 1960 i obrony wolności w latach stanu wojennego.
Wydawcom udało się zaprosić do współpracy grono wybitnych znawców historii – w tym historii Krakowa i Nowej Huty. Prof. Andrzej Chwalba z UJ napisał rozdział noszący tytuł: „Kraków – serce Polski”, dr Dorota Koczwańska-Kalita z krakowskiego oddziału IPN napisał rozdział poświęcony czasom okupacji „W okowach dwóch totalitaryzmów”, Krzysztof Brożek objaśnił okoliczności powstania Nowej Huty i scharakteryzował jej pierwsze lata w rozdziale zatytułowanym: „Powstanie Nowej Huty. Przemysł – socjalizm – nowy obywatel”. Z kolei ks. prof. Jacek Urban z Uniwersytetu Jana Pawła II w tekście „Kościół w Nowej Hucie” przedstawił fenomen nowohuckiego Kościoła. Dyrektor IPN w Krakowie, dr Marek Lasota, w rozdziale „Jan Paweł II a Kraków i Nowa Huta” przybliżył postać Karola Wojtyły – Jana Pawła II i jego niezwykłe zaangażowanie w rozwój Kościoła na terenie Nowej Huty. Z kolei znawca nowohuckiej „Solidarności”, autor znakomitej pracy „Nie można oddzielić krzyża od ludzkiej pracy...”. Komisja Robotnicza Hutników NSZZ „Solidarność” Huty im. Lenina (sierpień 1980 - grudzień 1981)”, napisał rozdział zatytułowany: „Nowa Huta – bastion „Solidarności”. Paweł Jagło, kierownik nowohuckiego oddziału Muzeum Historycznego Miasta Krakowa opisał nowohuckie życie kulturalne (rozdział: „Życie kulturalne w Nowej Hucie”), a prof. Piotr Franaszek z UJ napisał rozdział poświęcony problematyce przemysłu w PRL-u (rozdział: „Gospodarka wczoraj i dziś”). Przewodnik zamyka tekst „Nowa Huta przyszłości”, autorstwa dr Jana L. Franczyka, który jednocześnie pełnił rolę konsultanta historycznego książki.
Przewodnik powstał w ramach projektu Nowa Huta enter, koordynowanego przez dr Dorotę Koczwańską-Kalitę. W pracach redakcyjnych udział wzięli także Dorota Korohoda i Krzysztof Brożek. Książka ukazała się w języku polskim, angielskim i hiszpańskim.
W słowie „Od redakcji” możemy przeczytać: „Nowa Huta to miejsce pełne tajemnic i paradoksów. Zgodnie z zamierzeniami władz komunistycznych miała być miastem bez Boga i bez kościołów. Ale to tutaj w 1960 roku mieszkańcy stanęli w obronie drewnianego krzyża umieszczonego w miejscu, gdzie planowano wybudować pierwszy nowohucki kościół. W środowisku Nowej Huty miał uformować się nowy człowiek – wzorowy obywatel komunistycznej Polski. Ale to właśnie w Nowej Hucie w latach po wprowadzeniu stanu wojennego dochodziło do najgwałtowniejszych protestów i manifestacji skierowanych przeciwko komunistom, to nowohucki kombinat stał się jednym z najważniejszych bastionów „Solidarności”. Miasto budowano w stylu socrealistycznym, który Związek Sowiecki narzucał wszystkim państwom satelickim. Ale działający tu architekci zaprojektowali budynki, które nie porażają monumentalizmem i w których odnaleźć można elementy nawiązujące do architektury starego Krakowa. Udało im się zaprojektować miasto pełne otwartych przestrzeni i terenów zielonych. Dlatego między innymi Nowa Huta budzi coraz większe zainteresowanie polskich i zagranicznych architektów oraz urbanistów”.
(paf)

W Arce Pana – Symbole Światowych Dni Młodzieży

Światowym Dniom Młodzieży towarzyszą dwa Symbole – Krzyż Roku Świętego i ikona Matki Bożej Wybawicielki Ludu Rzymskiego. W czasie obchodów ŚDM znajdują się one w centrum wydarzeń, w okresie przygotowań do spotkania młodych z Ojcem Świętym pielgrzymują po kraju, który jest gospodarzem spotkania. 20 maja 2016 roku symbole rozpoczęły „wędrówkę” po diecezji krakowskiej. 13 i 14 lipca krzyż oraz ikona nawiedziły Arkę Pana.
13 kwietnia 2014 roku w Niedzielę Palmową na placu św. Piotra młodzież z Polski otrzymała z rąk Brazylijczyków krzyż Światowych Dni Młodzieży oraz ikonę Matki Bożej Salus Populi Romani. Od tego czasu symbole peregrynują kolejno po polskich diecezjach. 20 maja 2016 roku krzyż oraz ikona zostały przekazane młodym krakowianom przez arcybiskupa Eugeniusza Popowicza - metropolitę archidiecezji przemysko-warszawskiej.
Prosty drewniany krzyż o wymiarach 380 cm x 175 cm, który od 1987 r. towarzyszy Dniom Młodzieży oraz kopia ikony „Wybawicielki Ludu Rzymskiego”, która na ŚDM obecna jest od 2000 roku, od ponad 2 lat wędrują po całej Polsce. Ich wędrówka ma pomóc w duchowym przygotowaniu do spotkania młodych z Ojcem Świętym. Kolejnym pokoleniom młodych ludzi symbole te wskazują prawdziwy „cel” Światowych Dni Młodzieży: coraz głębsze poznawanie Jezusa w Tajemnicy Odkupienia oraz zawierzenie swego życia opiece Matki Bożej. Warto przybliżyć sobie oba symbole.
Drewniany krzyż, nazywany dziś „Krzyżem Światowych Dni Młodzieży” został wykonany w 1983 roku z okazji rozpoczęcia Roku Świętego Jubileuszu Odkupienia. Podczas uroczystości otwarcia Roku Świętego młodzi ludzie wnieśli ten krzyż do bazyliki św. Piotra, gdzie pozostał przez 394 dni. Ustawiony przy konfesji św. Piotra towarzyszył kolejnym uroczystościom i grupom pielgrzymów, którzy przybywali do Watykanu. W niedzielę Wielkanocną 22 kwietnia 1984 roku Ojciec Święty Jan Paweł II przekazał Krzyż Roku Świętego młodzieży ze słowami: „Ponieście go na cały świat jako znak miłości, którą Pan Jezus umiłował ludzkość i głoście wszystkim, że tylko w Chrystusie umarłym i zmartwychwstałym jest ratunek i odkupienie”. Młodzi zabrali krzyż „do siebie”, do Domu San Lorenzo skąd wyruszał na kolejne pielgrzymki.
Obraz Matki Bożej Salus Populi Romani należy do najbardziej czczonych wizerunków Maryi we Włoszech. Przydomek „Wybawicielka Ludu Rzymskiego” sięga wydarzeń z końca VI wieku, kiedy mieszkańców Rzymu trawiła epidemia dżumy. W roku 590 papież Grzegorz Wielki niósł ten wizerunek Maryi w błagalnej procesji, prosząc o ocalenie miasta. Wówczas ujrzał na niebie anioła, chowającego karzący miecz, a wkrótce potem zaraza ustąpiła. Po raz pierwszy na Światowych Dniach Młodzieży Matka Boża w tym wizerunku pojawiła się, przy papieskim ołtarzu na Tor Vergata w roku 2000.Trzy lata później Papież powierzył młodym kopię ikony ze słowami „Maryja jest wam dana, by pomóc wam wejść w bardziej szczery i osobisty kontakt z Jezusem. Swoim przykładem, Maryja uczy was utkwienia spojrzenia miłości w Nim, który ukochał nas jako pierwszy.”
Oba symbole zostały uroczyście powitane w kościele Matki Bożej Królowej Polski – Arce Pana 13 lipca o godzinie 11.00. Przez 24 godziny wierni adorowali je modląc się indywidualnie i grupowo. Krzyż i ikona zostaną w naszej diecezji do 31 lipca, będą – tradycyjnie – znajdować się w centrum wydarzeń podczas ŚDM.
(ał)

fot. autor

Tajemnicze naczynie z „kieszeniami”

Zwiedzając wystawę „Garncarstwo prahistoryczne” znajdującą się w późnorenesansowym dworku, stojącym w zespole dworsko-parkowym w Krakowie Branicach, przy ul. Sasanek 2A, można natknąć się na ciekawe naczynie o zagadkowym wyglądzie. Chociaż konserwatorzy odtworzyli jego cały kształt, to funkcji tego przedmiotu do dzisiaj nie udało się odgadnąć.
W latach pięćdziesiątych XX wieku, podczas intensywnych robót ziemnych na terenie kopalni gliny dla cegielni w Zesławicach, archeolodzy natrafili na liczne zabytki. Rozpoczęli ratownicze badania wykopaliskowe, prowadzone zarówno w dzień jak i w nocy. Duża ilość pradziejowych znalezisk sprawiła, że praca archeologów trwała kilka lat. Po umyciu i podpisaniu zabytki trafiły na biurka archeologów i rekonstruktorów. Większość wykopanych fragmentów dała się dobrze zaklasyfikować. Należały one do kultury ceramiki promienistej (obecnie nazywanej kulturą badeńską), istniejącej na terenie dzisiejszej Serbii, zachodniej Rumunii, Węgier, Austrii, Słowacji, Czech oraz południowej Polski między połową IV a połową III tysiąclecia p.n.e. Jakiego pochodzenia był ten lud, nie wiadomo. Ich kultura wytworzyła bogaty zbiór naczyń i narzędzi. Sporo przedmiotów codziennego użytku, tej ludności znaleziono w Zesławicach. Jedno z odkrytych naczyń glinianych okazało się jednak „dziwne”. Po wyklejeniu go z wielu ułamków uzyskano ciekawy kształt. Miało formę amfory, czyli posiadało małą średnicę dna, szeroki, gruszkowaty brzusiec i cylindryczną szyję. Ozdobione zostało w górnej części brzuśca listwami plastycznymi z dołkami, a poniżej pionowymi rytymi bruzdami (żłobkami). Jej wysokość wynosiła ok 55 cm a średnica brzuśca ok. 70 cm. Nie było by w niej nic dziwnego gdyby nie przyklejone do szyi, od zewnątrz pojemniczki (kieszenie). W rzeczywistości nie są to ani pojemniczki, ani kieszenie, ponieważ nie stanowią one osobnych zbiorniczków, lecz są połączone z główną komorą naczynia. Czemu miały służyć? Już w roku 1964 opublikowano artykuł Z. Sochackiego pt.: „Obiekt z zagadkowymi naczyniami w osadzie kultury ceramiki promienistej w Dłubni-Zesławicach, pow. Kraków” Autor znalazł podobne naczynie na terenie Austrii. Jedna z teorii wiąże amforę z nieznanym kultem. Nazywana jest czasami pseudokernosem z powodu pewnego podobieństwa do greckiego naczynia kernosa związanego z kultem bogini urodzaju Demeter. Co prawda to antyczne naczynie było o wiele stuleci późniejsze, ale go przypominało. Inna teoria wiąże go z przędzeniem, ponieważ jego kieszenie mogłyby oddzielać poszczególne nici. Pojawiają się też zupełnie fantastyczne pomysły, które traktują go jako pradziejowy model silnika pojazdu jakiejś pozaziemskiej cywilizacji.
Wydaje się jednak, że amfora swój kształt zawdzięcza miejscowemu wytwórcy albo raczej wytwórczyni, ponieważ sądzi się, że to kobiety lepiły naczynia. Technologicznie nie różni się ono od pozostałych znalezionym w tym miejscu. Skład gliny, z której naczynie zostało wykonane jest taki sam jak skład surowca innych amfor z doliny Dłubni. Podobnie jest w przypadku zdobień. Wszystkie naczynia pochodzą z odkrytej w Zesławicach pradziejowej osady kultury ceramiki promienistej z III tys. p.n.e. Mieszkańcy tej wsi zajmowali się uprawą roli i hodowlą bydła. W obu gałęziach rolnictwa naczynia zasobowe są często używane. Można w nich przechowywać zarówno zboże jak i płyny (np. wodę). Prawdopodobnie więc, to przyziemny cel przyświecał wykonawcy dużej amfory z Zesławic.
Chociaż po wielu tysiącleciach nieme zabytki nie zawsze przekażą wielu informacji o sobie, ale to nie znaczy, że archeolodzy są całkiem bezradni. Ciężka praca wielu pokoleń naukowców dostarczyła mnóstwo narzędzi do poznania przeszłości i nie trzeba opierać się na umysłach fantastów.
Janusz Bober

Fot. autor

Koksownik na cenzurowanym

Na stropie baterii koksowniczej odczuwalna temperatura sięga 45 stopni Celsjusza. Upału czerwcowego dnia nie odczuwa się w klimatyzowanym pomieszczeniu dyspozytorni baterii koksowniczej.
Tropiąc ewentualne „zapachy” i „dymy” krakowskiej koksowni, odwiedzamy najważniejsze jej instalacje: baterię, w której produkowany jest koks oraz ssawy – urządzenia energetyczne ściągające gaz koksowniczy; uboczny, ale cenny i niezbędny produkt procesu koksowania.
Robert Słupski, brygadzista baterii wielkokomorowej i Artur Cisowski, maszynista ssaw – pracują w koksowni od 25 lat. Po doniesieniach o „emisjach” z koksowni obaj czują się „na cenzurowanym”, a przecież to ich miejsce pracy.
- Tak zwana „wieść gminna” niesie, że na koksowni jest wszystko co najgorsze: smród i bród. Z mojego punktu widzenia wygląda to całkiem inaczej - zapewnia Robert Słupski .
- Gdy czytam i słucham, w jakim to ja „okropnym” zakładzie pracuję, czuję dyskomfort! Do pracy w koksowni dojeżdżam z otuliny Parku Ojcowskiego 26 kilometrów. Byłbym nierozsądny, gdybym dbając o zdrowie, pracował w takim - jak się słyszy - „trucicielu” - mówi Artur Cisowski.
Właściwie nie mogło być huty bez koksowni. Gdy zdecydowano o umiejscowieniu na podkrakowskich polach huty stali z pełnym cyklem produkcyjnym, to było oczywiste, że koksownia być musi. Ale ona ciągle się zmienia.
25 lat temu pracowało tu 8 baterii koksowniczych systemu ubijanego z mokrym gaszeniem koksu.
- Gdy , jako gaziarz, wyszedłem na baterię pierwszy raz, od razu wpadł mi do oka koksik! Były osłony, tzw. „łapacze”, ale one nie wyłapywały całego pyłu i jego część ulatywała w powietrze. Miałem go pełne oczy. Wtedy o koksowni można było mówić źle - powie dziś Robert Słupski. - Dziś w wielkokomorowej baterii koksowniczej stosujemy system zasypowy napełniania komór, operacje wypychania koksu są odpylane w filtrach workowych, zamontowane mamy odkurzacze przemysłowe w newralgicznych węzłach technologicznych: nadpiecze baterii, wywrotnica wagonowa, młyny i namiarownia - wyłapuje się niemal 100 proc. pyłu, który w poprzedniej technologii zanieczyszczał powietrze.
- Z mojego, pracowniczego oglądu, w koksowni wszystko zmienia się na plus. Gdybym się przyjmował do pracy dziś - to właściwie mógłbym sobie leżaczek rozłożyć koło fontanny, pod samą baterią: czysto, świeżo, zielona trawka… - mówi obrazowo brygadzista baterii wielkokomorowej.
Rzeczywiście, oczko wodne z fontanną znajduje tuż pod bateria koksowniczą. Ryby, całkiem duże okazy, też w niej pływają.
***
Robert Słupski dojeżdża do pracy z Mistrzejowic: - Zmieniłem niepewny los murarza na stabilną pracę koksownika. Startowałem od zwykłego pracownika. Po wybudowaniu nowej baterii wielkokomorowej awansowałem na brygadzistę i mistrza. Na pewno nasza praca jest inna niż kilkadziesiąt lat temu . Niektórych czynności nie da się jednak wykluczyć , ale można zmniejszyć uciążliwości.
I tak, szczególnie latem, nadpiecze, czyli strop baterii jest szczególnie nagrzany. Obok klimatyzatorów we wszystkich kabinach maszyn piecowych i sterowniach, w sukurs przychodzi organizacja pracy: narażeni na temperaturę pracują po godzinie, a potem następuje podmiana.
***
To, co czasami czuć - coś jak zapach smoły, podobny do tego jaki wydaje układany na jezdni asfalt, albo zaimpregnowane podkłady kolejowe, to węglowodory aromatyczne.
Gdy 22 lata temu, w koksowni pracowała destylarnia smoły, produkująca różnego rodzaju smoły drogowe i oleje impregnacyjne, wykorzystywane do impregnacji podkładów kolejowych, a zbiorniki miały wydmuszki do atmosfery, aromat z preparacji smoły był dosyć wysoki. Może coś o tym powiedzieć Artur Cisowski, bo na preparacji smoły zaczynał pracę w krakowskiej koksowni.
Ssawa, czyli miejsce gdzie dziś pracuje, to równie ważne serce koksowni. W tym miejscu ściągany jest gaz z baterii i wpompowywany do dalszego oczyszczania.
- Na ostatnie doniesienia o wybiciu ssawy, patrzyłem spokojnie, choć pracuję od niej o krok. Taka sytuacja zdarza się bardzo rzadko, ale przecież nie można jej wykluczyć. Odpowiedzialność typowo ludzka powoduje że jesteśmy skoncentrowani na ty, co robimy. Pracując, myślę o swoim bezpieczeństwie i kolegów. Przecież my jesteśmy tuż… - zauważa.
- Dziś skupiamy się na hermetyzacji węzła załadunku smoły, która jest jednym z ubocznych produktów koksowania. Cennym, znajdującym nabywców np. w Niemczech. Mamy już gotowe plany nowej inwestycji . Wkrótce wszystkie opary ze zbiorników smołowych i rurociągów smołowych kierowane będą do rurociągu ssącego gazu i zawracane do produkcji - podkreśla Jerzy Wstawski, kierownik wydziału oczyszczania gazu i wód.
- Mówić o tym, co zamierza koksownia - źle, nie mówić - też źle - dodaje, odnosząc się do podanej do wiadomości mieszkańców informacji o wyłączeniu instalacji w linii odsiarczania gazu koksowniczego. - Ostatnio odbieramy telefony, „że czuć zapach siarki”. Informowaliśmy wcześniej, że d 13 czerwca do 5 lipca 2016 r. w koksowni w krakowskim oddziale ArcelorMittal Poland przeprowadzany jest planowy przegląd i odbiory UDT aparatów węzła katalitycznego rozkładu amoniaku i produkcji siarki metodą Clausa. W związku z tymi działaniami węzeł ten został wyłączony z eksploatacji, a w okresie kiedy on nie pracuje , my siarki nie produkujemy!
Trzeba tu dodać, że całość produkowanego w koksowni gazu jest spalana na terenie huty – w baterii koksowniczej i w elektrociepłowni. Spaliny w koksowni odprowadzane są kominem o wysokości 120 m, natomiast dwa kominy elektrociepłowni mają po 200 m wysokości. Taka wysokość kominów daje gwarancję, że spaliny są rozcieńczane i stężenie tlenków siarki nie przekracza dozwolonych przez konkluzje BAT wartości. Równocześnie warto nadmienić, że pomimo postoju instalacji katalitycznego rozkładu amoniaku nowo wybudowana i uruchomiona w 2014 roku biologiczna oczyszczalnia ścieków pracuje bez zakłóceń. Wyniki analiz wód opuszających koksownię są na bieżąco monitorowane poprzez zabudowane analizatory „online” w Laboratorium Zakładu Koksownia oraz Miejskiej Oczyszczalni Ścieków Kujawy.
***
Robert Słupski nie ma zamiaru się zwalniać: - Przyjeżdżają tu do nas pracownicy koksowni w Zdzieszowicach i dziwią się zmianom na plus, jakie w ostatnich latach w naszym zakładzie nastąpiły. Myślę, że w Krakowie z tą złą opinią o koksowni jest tak, że ktoś „coś” powie, a kolejny – nie sprawdziwszy – powtarza. Tych chętnie bym tu zaprosił - dodaje. Swojej rodziny zapraszać nie musi. W koksowni pracuje też jego brat bliźniak, na stanowisku gaziarza, na zmianie D.
- Mam stabilną pracę, robię to, co lubię… Opuszczając moje piękne miejsce zamieszkania, w koksowni nie czuję się wcale źle. Nie czuję strachu przed codziennym przekraczaniem bramy koksowni, więc żona też nie obawia się o mnie… - mówi Artur Cisowski. - Dopóki huta będzie normalnie pracować, pracować będzie i koksownia. Ostatnio wyjeżdżałem stąd w nocy: wokół zielono, zając uciekł mi spod kół… Czekam na czas, gdy w koksowni będzie ładniej niż w Ojcowie – dodaje.
A taka myśl, wobec zmian, jakie ciągle w koksowni zachodzą, wcale nie jest absurdem …
(l)

Kopiec Wandy skoszony dronem

Mieszkańcy Nowej Huty mogą odetchnąć z ulgą. Ich ulubiony krakowski kopiec – Kopiec Wandy nie będzie już niszczony podczas koszenia trawy. Wszyscy pamiętamy sytuację sprzed około miesiąca kiedy to firma, która miała zając się pielęgnacją zieleni na tym terenie użyła do tego sprzętu ciężkiego. Kopiec został wtedy mocno zniszczony. Na szczęście szybko wyciągnięto wnioski. W piątek 8 lipca firma która zajmuje się utrzymaniem zieleni na terenie Nowej Huty kosiła trawę na Kopcu Wandy przy pomocy sterowanej radiowo kosiarki „naziemnego drona”. Urządzenie, które ma silnik spalinowy sterowane jest radiowo. Waży około 300 kg kosi pas o szerokość około 1m, dostosowane jest do pracy na skarpach nawet o znacznym nachyleniu. Oprócz koszenia urządzenie od razu mulczuje czyli rozdrabnia trawę. Nie musi być ona grabiona ponieważ szybko ulega biodegradacji dzięki temu darń na kopcu od razu jest nawożona. Kosiarka samojezdna ma jeszcze jedną przewagę nad innymi urządzeniami koszącymi jest nią uzyskanie równej powierzchni, co nie jest łatwe przy koszeniu ręcznym na tak nachylonej powierzchni. Zarząd Zieleni Miejskiej zapewnia, że od tej pory Kopiec Wandy będzie koszony takim urządzeniem lub ręcznie, koszenie zaplanowane jest dwa razy w miesiącu.
(ał)

O nowohuckim sporcie słów kilka z Piotrem Kapustą z Muzeum Historycznego Miasta Krakowa – Dzieje Nowej Huty – Nie tylko Pazdan

- W ostatnich dniach, w związku z piłkarskim szaleństwem Mistrzostw Europy, głośno jest w Nowej Hucie przede wszystkim o piłce nożnej i piłkarzu Michale Pazdanie. Pazdan urodził się w os. Dywizjonu 303, ukończył XII LO i karierę rozpoczął w Hutniku. Ale Nowa Huta stawiała też w przeszłości na inne dyscypliny sportowe. Co sprawiło, że w Nowej Hucie rozwinął się sport?
- Na terenach dzisiejszej Nowej Huty sport był obecny jeszcze przed II wojną światową. W okresie międzywojennym istniały kluby takie jak Tęcza Bieńczyce, Wanda Mogiła czy założona w 1939 r. drużyna z Branic. Odbywały się zawody w lekkiej atletyce (bieg, skoki, rzuty), siatkówce i koszykówce, a w 1929 r. zorganizowano bieg na drodze z Bieńczyc do Czyżyn. Wszystkie te przedsięwzięcia łączyły się z działalnością Stowarzyszenia Młodzieży Polskiej. Nawet podczas II wojny światowej rozgrywano mecze piłkarskie. W 1941 r., w Branicach miejscowi chłopcy wygrali 3:2 spotkanie z drużyną złożoną z niemieckich żandarmów, wartowników czy urzędników. W 1944 r. do podobnego wydarzenia doszło w miejscowości Wyciąże.
W 1949 r. rozpoczęto budowę Nowej Huty. Pod Kraków zaczęły przybywać tysiące młodych ludzi zatrudnionych przy jej powstawaniu. Jedną z rozrywek jaką oferowano mieszkańcom Nowej Huty był sport. Zaczęły powstawać Koła Sportowe i Zrzeszenia Sportowe jak „Budowlani” (1949), „Stal” (1950) czy „Zryw” (1953). Stwarzały one młodym ludziom możliwość rywalizacji w piłce nożnej, koszykówce czy siatkówce, a po kilku latach działalności przekształcały się w kluby sportowe takie jak „Hutnik”, „Wanda” i „Krakus”.
Zaczęło się od prawdziwie męskiego sportu - boksu - i meczów bokserskich w garażach wydziału samochodowego huty. Potem mieli swój sukces szczypiorniści, siatkarze i tenis stołowy…
Lata 50. i 60. XX wieku to okres, w którym w całej Polsce znana była nowohucka koszykarska drużyna „Sparty”. „Mściciele z Nowej Huty”, jak ich nazywano, mieli w składzie takich zawodników jak np. Jan Muszak, Ryszard Niemiec, Zdzisław Kassyk czy Andrzej Włodarczyk.
W latach PRL-u poszczególne sekcje „Hutnika” osiągały znaczące sukcesy krajowe. Mistrzami Polski w barwach nowohuckiego klubu byli zawodnicy seniorskich sekcji: bokserskiej (w 1964 i 1967), piłki ręcznej mężczyzn (1979, 1980 i 1981), siatkówki mężczyzn (1988 i 1989), sportów motorowych (1980, 1987, 1988, 1989). Puchar Polski do Nowej Huty przywozili bokserzy (1963), piłkarze ręczni (1978, 1983 i 1986) i siatkarze (1978, 1988 i 1990).
Jak z Nowej Huty, to oczywiście przede wszystkim z „Hutnika” lub z „Wandy”. Wtedy były to głośne polskie kluby, a dziś?
Przemiany polityczno-gospodarcze w Polsce, które nastąpiły po 1989 r. dotknęły również „Hutnika”. Klub sportowy do tej pory aż w 80 proc. był finansowany przez Hutę im. Lenina, która m.in. utrzymywała obiekty sportowe, zatrudniała na etatach zawodników, a także zlecała prace Zakładowi Remontowo-Usługowemu Hutnik, który funkcjonował w ramach klubu.
Niestety, lata 90. ubiegłego stulecia przyniosły kryzys „Hutnika”. Odchodzono wówczas od koncepcji klubu wielosekcyjnego na rzecz budowy silnej sekcji piłki nożnej. Piłkarze z Suchych Stawów występowali w tym czasie w I lidze, która była wówczas najwyższą klasą rozgrywkową. W sezonie 1995/96 zdobyli nawet brązowy medal mistrzostw Polski zajmując trzecie miejsce w lidze! Taki wynik uprawniał ich do występów w europejskich pucharach w kolejnym sezonie. Z tego powodu lato 1996 r. było w Nowej Hucie bardzo gorące. Wygrana podopiecznych trenera Jerzego Kasalika z zespołem Chazri Buzowna Baku 9:0 jest do dziś najwyższym w historii zwycięstwem polskiej drużyny w rozgrywkach europejskich; a na uwagę zasługuje fakt, że gola z rzutu karnego zdobył wtedy także bramkarz Sergiej Szypowski. Ogromnych emocji dostarczyły spotkania z Sigmą Ołomuniec oraz AS Monaco, w składzie którego znajdowali się przyszli mistrzowie świata i Europy w barwach reprezentacji Francji, np. bramkarz Fabien Barthez.
Drugim znanym klubem z Nowej Huty jest „Wanda”. Warto wspomnieć przede wszystkim sekcję żużlową z Tadeuszem Fijałkowskim oraz tenisa stołowego barw, której broniła Jolanta Szatko – zdobywczyni kilkudziesięciu medali mistrzostw Polski, brązowa medalistka mistrzostw Europy w Brnie w 1980 r.
Nie można zapominać o sekcji gimnastyki artystycznej „Krakusa”. Podopieczne słynnej trenerki Krystyny Georgiew występowały w zawodach krajowych i międzynarodowych. Jedną z nich była Teresa Folga, która na igrzyskach olimpijskich w Seulu w 1988 r. zajęła siódme miejsce w wieloboju indywidualnym oraz została wybrana miss tej olimpiady. Ponadto trzon zespoły stanowiły takie zawodniczki jak Renata Cieślak, Barbara Kasperczyk, Marta Lelowicz, Aleksandra Polczyk.
- Miała więc Nowa Huta swoich olimpijczyków…
Z nowohuckimi klubami związanych było wielu wspaniałych sportowców osiągających sukcesy nie tylko na poziomie krajowym, ale także międzynarodowym. Można tu wymienić mistrzów olimpijskich z 1974 w siatkówce (wystąpili tam siatkarze „Hutnika” Marek Karbarz i Bronisław Bebel) czy wicemistrzów z olimpiady w Barcelonie w 1992 r w piłce nożnej (zagrali Marek Koźmiński i Mirosław Waligóra oraz Marcin Jałocha, występujący w „Hutniku” w sezonie 2001/02). Szermierz Radosław Zawrotniak zdobył srebrny medal na igrzyskach w Pekinie, w 2008 r. Brązowymi medalistami olimpijskimi byli bokser Stanisław Dragan (Meksyk 1968), piłkarze ręczni Jan Gmyrek i Alfred Kałuziński (obaj Montreal 1976), czy kajakarz Stefan Kapłaniak (Rzym 1960).
Wśród medalistów mistrzostw świata i Europy byli związani z Nową Hutą bokser Lucjan Słowakiewicz, brązowy medalista ME w Berlinie, w 1965, siatkarz Jerzy Szymczyk (brąz na ME w Stambule, w 1967), wspomniany wyżej piłkarze ręczni: Alfred Kałuziński i jego kolega z reprezentacji Jerzy Garpiel (brąz MŚ w RFN, w 1982). Są w tej grupie wymieniona wcześniej tenisistka Jolanta Szatko (brąz ME w Brnie, 1980), piłkarz nożny Andrzej Iwan (brąz na MŚ w Hiszpanii, 1982) i siatkarz Wacław Golec (srebrny medal ME, 1983). W ostatnich latach dołączył do nich szczypiornista Sławomir Szmal (srebro na MS 2007, brąz na MŚ w 2009 i 2015). W zeszłym roku głośno było o zwycięstwie Rafała Sonika w słynnym Rajdzie Dakar.
* * *
Więcej o nowohuckim sporcie i sportowcach - na wystawie „Sport w Nowej Hucie”, przygotowywanej przez Piotra Kapustę, w nowohuckim oddziale Muzeum Historycznego Miasta Krakowa – Dzieje Nowej Huty, w osiedlu Słonecznym 16. Będzie ona opowiadać nie tylko o sukcesach sportowych, ale także o tym, w jaki sposób nowohucianie spędzali i spędzają swój czas wolny poprzez sport, jak wygląda sport szkolny w Nowej Hucie czy jakie są jego perspektywy na przyszłość. Wystawie będzie towarzyszył obszerny katalog. Otwarcie wystawy planowane jest w listopadzie br.
(k)

Drużyna piłkarska z Klubu Sportowego „Tęcza” w Bieńczycach. Lata okupacji. Zdjęcie pochodzi z albumu Adama Gryczyńskiego „Czas Zatrzymany 2”.

Wkrótce powinny wylęgnąć się młode ptaki – NA SZLAKU BOCIANIM

W Krakowie zamieszkałe gniazda bocianie można policzyć na palcach dwóch rąk. Co najmniej trzy są w Nowej Hucie. Od lat bociany mieszkały przy ul. Szlifierskiej w Wolicy, którymi opiekował się Władysław Pietrzak, przy ul. Drożyska koło domu Lucyny Bonarskiej i na ul. Siejówka. W tym roku bociany zadomowiły się w dwóch miejscach. O „Władusiu”, który przyleciał w marcu pisaliśmy w „Głosie”. W miniony weekend zrobiłem zdjęcie wysiadującego jajka bociana na ul. Drożyska. Również sporo zasiedlonych gniazd jest na Szlaku Bocianim jadąc w kierunku Niepołomic i dalej przez Wolę Batorską i Zabierzów Bocheński. Jest tutaj kilkanaście zamieszkałych gniazd. Już niedługo powinny wykluć się młode bociany.
Bocian biały nie jest gatunkiem globalnie zagrożonym wyginięciem, chociaż od stu lat znacznie zmniejszył swą liczebność w wielu obszarach północnej i zachodniej Europy. Spadek liczebności bociana białego wskutek industrializacji i zmian w rolnictwie (głównie przez osuszanie bagien i przekształcanie łąk w uprawy, m.in. kukurydzy) rozpoczął się w XIX wieku: ostatni dziki osobnik w Belgii został odnotowany w roku 1895, w Szwecji w 1955, w Szwajcarii w 1950, a w Holandii w 1991. Jednak gatunek ten został reintrodukowany w wielu regionach. Początkowo został on w 1988 zaklasyfikowany przez IUCN jako gatunek bliski zagrożenia, po czym w 1994 został przeklasyfikowany już jako gatunek najmniejszej troski.
Duża populacja bocianów białych gniazduje w Europie Środkowej (Polska, Ukraina i Niemcy) i Południowej (Hiszpania i Turcja). Podczas VI międzynarodowego spisu bociana białego w sezonie 2004/05 odnotowano 52500 par w Polsce, 30000 par na Ukrainie, ponad 20000 par na Białorusi, 13000 par na Litwie (najwyższe znane zagęszczenie tego gatunku na świecie), 10700 par na Łotwie i 10200 w Rosji. Około 5500 par gniazdowało w Rumunii, 5300 na Węgrzech i około 4956 par lęgowych w Bułgarii. Dla porównania, w 1984 w Polsce gniazdowało 30,5 tys. par, w 1995 – 40,9 tys., aby w 2004 zanotować rekordowe 52,5 tys. par. Wstępne wyniki badań z lat 2014–2015 wskazują, że liczba bocianów w Polsce spadła do 45 tys. par, w wyniku czego krajem o najwyższej populacji stała się Hiszpania z populacją 48 tys. par. Cieszmy się, że mamy bociany w naszym sąsiedztwie.
(mp)

Fot. autor

Święto Czyżyn, czyli… Dzielnica Czyżyny Dzieciom

Święto Czyżyn. Dzielnica Czyżyny Dzieciom to impreza, która wpisała się na stałe w kalendarz nowohuckich wydarzeń. Duże grono Nowohucian śledziło portale internetowe, szukało plakatów, aby jej nie przeoczyć. Tegoroczna edycja Święta Czyżyn jednak zaskoczyła mieszkańców! Stali organizatorzy, czyli Ośrodek Kultury Kraków-Nowa Huta oraz Rada i Zarząd Dzielnicy XIV, w tym roku zaprosili do organizacji imprezy nowego partnera, a mianowicie Zespół Szkół Ogólnokształcących nr 14 na os. Dywizjonu 303.
Mimo tej zmiany miejsca i małych obaw o frekwencję mieszkańcy nie zawiedli i licznie przybyli na teren szkoły. Na imprezie nie zabrakło darmowego wesołego miasteczka, licznych konkursów, animacji, potyczek sumo oraz darmowej waty cukrowej dla małych i dużych. Na scenie zagościły dzieci i młodzież z okolicznych przedszkoli i szkół, a pokazy Straży Miejskiej, Hapkido Moo Hak Kwan, Street Workout Kraków oraz Klubu Sportowego Capoeira Brasil cieszyły się ogromnym zainteresowaniem.
Dla bardziej aktywnych Klub 303 Ośrodka Kultury Kraków-Nowa Huta przygotował Cyrkową Strefę Zabaw, gdzie można było wziąć udział w cyrkowym torze przeszkód i zmierzyć się z Klaunem w celnym rzucie oraz żonglerce, spróbować swoich sił w chodzeniu po linie czy wydmuchaniu największej bańki. W „strefie” można też było wykonać makijaż sceniczny, wziąć udział w warsztatach bębniarskich i cyrkowych m.in. kręcąc diabolo, talerzami czy żonglując piłeczkami. Jednak w Cyrkowej Strefie oprócz aktywności fizycznych można było się także zrelaksować i spotkać się z Teatrem, wysłuchać bajek i bajeczek, a nawet stworzyć własne postaci. Na przyszłych modelarzy czekał konkurs Wiosenne Loty, gdzie należało wykazać się sprytem i tak umiejętnie rzucić samolotem, aby poszybował na jak największą odległość. Natomiast na przyszłych artystów czekał plener malarski, a w nim farby, biała kartka i wyobraźnia.
Rada i Zarząd Dzielnicy XIV przygotowała namiot informacyjny, gdzie można było bezpośrednio porozmawiać z Przewodniczącym Dzielnicy panem Markiem Ziemiańskim i Radnymi o sprawach dzielnicy i nie tylko. Nowohucka Biblioteka Publiczna i panie z Filii nr 10 jak zwykle przygotowały dla dzieci mnóstwo atrakcji. Konkurs pięknego czytania czy znajomości bajek cieszył dużym zainteresowaniem nie tylko najmłodszych uczestników. Stowarzyszenie Obudzić Marzenia przygotowało dla dzieci animacje, konkursy oraz stanowisko malowania buziek. Na imprezie pojawiła się też strefa informacyjna programu Ciepło dla Krakowa, w której eksperci partnerów programu przybliżali zalety ciepłej wody bez piecyka, a aktorzy i lalki z Teatru Groteska prowadzili zabawy i animacje zarówno dla dzieci jak i dorosłych. Dużym zainteresowaniem młodych uczestników imprezy cieszyły się wozy strażackie i policyjne, które w tym dniu można było zobaczyć z bardzo bliska oraz porozmawiać o pracy, jaką wykonują Policjanci i Strażacy na co dzień. Straż Miejska, oprócz wspomnianego już pokazu, przygotowała także miasteczko z nauką przepisów Kodeksu Drogowego, gdzie każdy mały uczestnik, mógł „poprowadzić” samochód.
To wszystko działo się wokół sceny, a na scenie w godzinach wieczornych zagościło Stowarzyszenie Zajawka i koncert Proformy oraz Ryvina i Polara. Po słonecznym i wyczerpującym dniu, Panowie naładowali publice akumulatory, „energetycznymi bitami”.
Na pożegnanie petarda, w pełnym tego słowa znaczeniu! Grypa Cyrkowa z Klubu 303 odpaliła swój fire. Młodzi cyrkowcy zaprezentowali magiczne przedstawienie, które rozpoczęło się wysoko nad ziemią. Pokazując swoje umiejętności chodzenia na szczudłach, wykonując także trudniejsze ewolucje artyści zaprosili widzów do świata teatru ulicznego. Prezentując swoje umiejętności wykonywania trików płonącymi maczugami, kijami i wachlarzami wzbudzili entuzjastyczne oklaski wśród publiczności. Finałem pokazu i jednocześnie tegorocznej edycji Święta Czyżyn było niesamowite wykonanie układu na płonących poiach, wzbogacone efektami pirotechnicznymi.
Organizatorzy serdecznie dziękują wszystkim, dzięki którym po raz kolejny udało się zorganizować wspaniałe wydarzenie. Do zorganizowania wydarzenia przyczynili się Sponsorzy: EDF Polska S.A., Ciepło dla Krakowa, Miejskie Przedsiębiorstwo Energetyki Cieplnej S.A. w Krakowie, LOBO Sp. z o.o., Targi w Krakowie Sp. z o.o., Spółdzielnia Mieszkaniowa Czyżyny, Linde Gaz, Leroy-Merlin Polska sp. z o.o., Selgros Cash & Carry, Miejskie Przedsiębiorstwo Oczyszczania Sp. z o.o., Anikino Kraina Zabaw Dziecięcych oraz Partnerzy: Policja, Straż Miejska, Straż Pożarna, Nowohucka Biblioteka Publiczna, Miejskie Przedsiębiorstwo Wodociągów i Kanalizacji, Hapkido Moo Hak Kwan Polska, Street Workout Kraków, Klub Sportowy Capoeira Brasil, Stowarzyszenie Zajawka. Podziękowania należą się także redakcjom Dziennika Polskiego, Głosu Tygodnika Nowohuckiego, Kalendarza Imprez Nowohuckich, za objęcie patronatu medialnego nad wydarzeniem.
(f)

Fot. Jacek Smoter

Na czas Światowych Dni Młodzieży – Do Mogiły przybędzie młodzież z Republiki Czeskiej

Już ponad 5000 młodych osób z Republiki Czeskiej zgłosiło się na Światowe Dni Młodzieży w Krakowie. Młodzież cieszy się na spotkanie z papieżem Franciszkiem oraz na czeski program narodowy, który może odbyć się przede wszystkim dzięki przychylności parafii mogilskiej i ojców cystersów.
Wszystkich parafian i mieszkańców Nowej Huty zapraszamy od 25 lipca na czeski dopołudniowy program, zawsze od godz. 9.00 oraz na wieczorne modlitwy: w poniedziałek od 19.30, we wtorek, środę i czwartek od 22.00 oraz w piątek od 21.00.
Pragniemy podziękować za przyjęcie i pomoc. Przyjmijcie więc zaproszenie na koncert czeskiej grupy SBM (Sbor brněnské mládeže - Chór Młodzieży Brneńskiej) we wtorek 26 lipca o godz. 15.00. Zaś w piątek 29 lipca o 15.00 na musical Gedeon, którego inspiracją jest Pismo Święte, a który będzie wykonany z polskimi napisami. Wszystko odbędzie się na polowym podium na terenie klasztoru. Oprócz koncertów czeskich muzyków będziecie mile widziani w namiocie przed kościołem w naszej kawiarence, którą poprowadzą różni zakonnicy i zakonnice z Republiki Czeskiej.
Bazylika w Mogile znajduje się na liście miejsc adoracji, a więc w niej będzie przez cały dzień okazja do spowiedzi i adoracji. Z chęcią spotkamy się z wami także na mszach świętych, które będą odprawiać czescy biskupi. Msze odprawione zostaną we wtorek 26 lipca o 20.00, w środę 27 lipca o 9.00, w czwartek 28 lipca i piątek 29 lipca o 11.30 oraz w sobotę 30 lipca o 8.00.
Dziękujemy, że otworzyliście swoje domy dla młodzieży z Republiki Czeskiej oraz za wsparcie modlitewne Światowych Dni Młodzieży. Cieszymy się na spotkanie z wami w Krakowie!
Anna Sýkorová
rzecznik prasowy czeskiego komitetu organizacyjnego ŚDM

Scena z musicalu „Gedeon” w wykonaniu młodych Czechów

Spotkania z mieszkańcami w sprawie S7 – S-7 POBIEGNIE DALEJ

Trwa budowa odcinka ekspresowej drogi S7. Odcinek pomiędzy węzłem Rybitwy a węzłem Igołomska ma być ukończony do końca lipca 2017 roku. Teren prac i krajobraz miejsca budowy zmienia się jak w kalejdoskopie.
Wykonano rozbiórkę konstrukcji starej nawierzchni ul. Igołomskiej. Na jezdni południowej na ok. 60 proc. długości i na jezdni północnej (ok. 40 proc) ułożono nową nawierzchnię do warstwy wiążącej. Po tych jezdniach odbywa się dziś ruch drogowy. Dalsze zmiany w organizacji ruchu dotyczyć będą odcinka w obrębie obiektów wiaduktu. Wykonano też 50 proc. prac przy torowisku tramwajowym w ciągu ul. Ptaszyckiego i ul. Igołomskiej. Ułożono tory tramwajowe na długości ok.300 metrów. Na pozostałym odcinku trwają roboty związane z rozkładaniem podbudowy torowiska i zasilaniem trakcji - informuje i Iwona Mikrut- Purchla, główny specjalista ds. komunikacji społecznej Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad, Oddział w Krakowie. Postępuje też budowa mostu przez Wisłę: wykonano 6 tys. ton zbrojenia (pozostało do wbudowania około 1000 ton) zużyto 32 tys. m3 betonu (pozostało do wbudowania 6 tys. m3).
Za dwa lata ma się rozpocząć kolejny etap inwestycji: budowa odcinka drogi, który doprowadzi S-7 do granicy województwa krakowskiego i świętokrzyskiego. Odcinek: węzeł „Widoma” – Kraków (z włączeniem do węzła „Igołomska”) ma długość około 18,3 km. Pobiegnie przez Kraków i powiat krakowskim: gminy Słomniki, Iwanowice, Michałowice, Kocmyrzów – Luborzyca. W ostatnim czasie odbywają się spotkania przedstawicieli GDDKiA z mieszkańcami dzielnic i gmin, przez które pobiegnie trasa.
W samym Krakowie nowy odcinek drogi „WIDOMA” przebiegnie terenami dzielnic Nowa Huta, Wzgórza Krzesławickie i Mistrzejowice. Od budowanego przy Kopcu Wandy węzła „Igołomska” wzdłuż ul. Ujastek Mogilski, poprowadzony zostanie nad Aleją Solidarności, następnie zapleczem zajezdni tramwajowej Nowa Huta, wzdłuż ul. Łowińskiego ( w rejonie przystanku tramwajowego „Wiadukty”).Od ul. Łowińskiego pobiegnie na północ, przetnie ulicę Morcinka i za Zesławicami przekroczy granice Krakowa. Na tej trasie powstaną dwa nowe węzły. Węzeł „Grębałów połączy trasę S-7 z ul. Kocmyrzowską. Ulica Kocmyrzowska ma być wyniesiona do góry na estakadach. Zaplanowano tu również położenie linii tramwajowej. Drugim węzłem będzie węzeł „Mistrzejowicki”. S-7 przebiegnie tu górą nad dotychczasowym węzłem drogowym. Docelowo do tego węzła ma być doprowadzona północna obwodnica Krakowa.
S-7 będzie drogą ekspresową, dwujezdniową z trzema pasami ruchu i dzielącym pasem ziemnym oraz pasami awaryjnymi. Na terenie Krakowa dopuszczalną prędkość poruszania się pojazdów określono na 80 kilometrów na godzinę , a poza miastem – 100.
Właśnie trwa przetarg ograniczony, czyli dwuetapowy, na projekt i budowę drogi ekspresowej S7 na wszystkie trzy odcinki , do granicy województwa świętokrzyskiego, w systemie „projektuj i buduj”. Prace projektowe, roboty wraz z uzyskaniem decyzji o pozwoleniu na użytkowanie powinny być ukończone w ciągu 37 miesięcy od daty zawarcia umowy z wykonawcą. Gdyby wszystko przebiegło zgodnie z planem, droga mogłaby być oddana w 2021 roku.
Mieszkańcy terenów, przez które pobiegnie ta inwestycja komunikacyjna są także informowani o zasadach postępowania przy wykupach działek: w całości, częściowe i nieruchomości zabudowanych. Wysokość odszkodowania jest określana przez rzeczoznawcę majątkowego wybranego w przetargu przez Małopolski Urząd Wojewódzki według cen rynkowych. (k)

Najnowsze zdjęcia lotnicze z budowy S-7 w rejonie Wisły, Kopca Wandy. (Z archiwum GDDiT Kraków)

Strona 70 z 198: 1...67 68 697071 72 73...198

Ten serwis używa cookies i podobnych technologii (brak zmiany ustawienia przeglądarki oznacza zgodę na to)

Prezentowane na stronie internetowej informacje stanowią tylko część materiałów, które w całości znaleźć można w wersji drukowanej "Głosu - Tygodnika Nowohuckiego".

Logowanie

Nie możesz się zalogować?
Poproś o nowe hasło

Reklama

Wygenerowano w sekund: 0.11

29,902,405 unikalnych wizyt