Niezale¿enie od tego, jak± filozofiê ¿ycia wyznajemy, czy jeste¶my osobami wierz±cymi czy te¿ nie, to niezale¿nie od tego wszystkiego, wa¿ne jest jak± po sobie zostawiamy pamiêæ odchodz±c z tego ¶wiata. Taka refleksja mnie nasz³a, gdy w ubieg³ym tygodniu w mediach spo³eczno¶ciowych znalaz³em bardzo wiele ciep³ych, a czasami wrêcz chwytaj±cych za serce wspomnieñ dotycz±cych zmar³ego dok³adnie rok temu ks. Tadeusza Isakowicza-Zaleskiego, gorliwego kap³ana, kapelana podziemnej „Solidarno¶ci" w latach, gdy zwi±zek ten by³ zdelegalizowany, opiekuna niepe³nosprawnych, dzia³acza spo³ecznego, zas³u¿onego dla ¶rodowiska Kresowian i polskich Ormian, poety i przyjaciela najs³abszych, cz³owieka wielkiej wiary.
O tym, ¿e pamiêæ o ks. Tadeuszu jest ci±gle ¿ywa przekona³em siê jesieni± ubieg³ego roku, gdy wraz przebywaj±cym akurat w Polsce Wojtkiem Sukiennikiem, przyjacielem Ksiêdza, pojecha³em na cmentarz do Rudawy, gdzie ks. Tadeusz jest pochowany. To by³ zwyk³y dzieñ pracy. Na cmentarzu by³o kilka osób porz±dkuj±cych groby swoich bliskich. Ale gdy tylko zobaczyli, ¿e idziemy do grobowej kaplicy, gdzie z³o¿ono trumnê z cia³em Ksiêdza wszyscy do nas podchodzili i opowiadali nam o ks. Tadeuszu. Tak jakby jeszcze ¿y³ albo umar³ akurat dzieñ wcze¶niej.
Ksi±dz Tadeusz Isakowicz-Zaleski pozostawi³ po sobie dobr± pamiêæ. Zostawi³ po sobie wiele dobra.
Jan L. Franczyk
· Napisane przez Administrator
dnia January 17 2025
27 czytañ ·
Ten serwis u¿ywa cookies i podobnych technologii (brak zmiany ustawienia przegl±darki oznacza zgodê na to)Prezentowane na stronie internetowej informacje stanowi± tylko czê¶æ materia³ów, które w ca³o¶ci znale¼æ mo¿na w wersji drukowanej "G³osu - Tygodnika Nowohuckiego".
