Głos - Tygodnik Nowohucki

26/04/2024

Nawigacja

· Strona główna
· Nowohuckie Linki
· Fotohistorie
· Szukaj
· Dzielnice
· NH - Miejsce dobre do życia

W Głosie

Felietony
Miss Nowej Huty -
XXI edycja
Nowohucianie
Humor
Prawnik radzi

Ostatnie artykuły

· [2024.04.26] Karasie...
· [2024.04.26] Nie będ...
· Na niedzielę 28 kwie...
· [2024.04.26] Kłopoty...
· [2024.04.19] Druga t...

Ostatnio na forum

Najnowsze tematy

· Na sprzedaż działka ...
· Akcja poboru krwi
· Krótkie włosy - piel...
· Sekcja rekreacyjna G...
· TBS w nowej hucie?

Najciekawsze tematy

Brak tematów na forum

O nie! Ta strona potrzebuje włączonej obsługi języka JavaScript!

Twoja przeglądarka nie obsługuje tego języka lub ma wyłączoną jego obsługę. Włącz wykonywanie kodu JavaScript w swojej przeglądarce internetowej, aby skorzystać ze wszystkich funkcji strony
lub skorzystaj z programu obsługującego język JavaScript, np. Mozilla Firefox, Apple Safari, Opera, Google Chrome lub Windows Internet Explorer w wersji wyższej niż 6.

Podajcie im rękę – a wstaną. Podarujcie im uśmiech – rozkwitną. Nowy ośrodek dla niepełnosprawnych dzieci

Stowarzyszenie „Dom Nadziei” istnieje od 10 lat. Tworzą je rodzice dzieci niepełnosprawnych, którzy wspólnie walczą o godne życie dla nich. Dzięki ich staraniom otwarty został Ośrodek Diagnostyczno- Terapeutyczny na os. Zgody 4, z pomocy którego skorzystać może nie tylko każde niepełnosprawne dziecko, ale również jego rodzice i rodzeństwo.

Kiedy planujemy posiadanie dzieci marzymy o super karierze dla nich, zastanawiamy się jakie będą miały hobby, czy założą rodzinę. Kiedy jednak kobieta zachodzi w ciążę zaczyna się liczyć tylko jedno: żeby dziecko było zdrowe! Los nie zawsze jest tak „łaskawy”. Według danych GUS w 2002 r. w Polsce było 15 445 niepełnosprawnych dzieci (w przedziale wiekowym 0-15 lat). Kiedy rodzi się dziecko niepełnosprawne - dla rodziców każdorazowo jest to szok. „Przeżyliśmy to wszyscy: bezradność młodych rodziców przytłoczonych ciężarem urodzenia dziecka niepełnosprawnego przy totalnym braku powszechnie dostępnej informacji o opiece, metodach rehabilitacji, ośrodkach niosących pomoc” – wyznają rodzice ze Stowarzyszenia Rodzin i Przyjaciół Dzieci Specjalnej Troski Dom Nadziei. Stowarzyszenie powstało z inicjatywy grupy rodziców, którzy spotykali się w Przedszkolu nr 100 na os. Uroczym w tzw. klubie terapeutycznym. Pierwszym ich celem miała być budowa domu dla osób niepełnosprawnych. Ponieważ dzieci niepełnosprawne rzadko osiągają samodzielność ogromną troską ich rodziców jest ich przyszłość. - Niestety, nie było wtedy żadnych perspektyw związanych z tą kwestią (brak działki, finansów, sponsorów), dlatego powstał pomysł aby utworzyć Ośrodek Diagnostyczno-Terapeutyczny, w którym będzie możliwość pomocy logopedycznej, psychologicznej, pedagogicznej i rehabilitacyjnej, nie tylko dla naszych dzieci, ale także dla innych - szczególnie z terenu Nowej Huty.- opowiada Renata Jacher wiceprezes Stowarzyszenia.
Pierwszą siedzibą Ośrodka było Przedszkole nr 100, warunki lokalowe nie pozwalały tu jednak na udzielenie pełnej pomocy wszystkim potrzebującym. W kwietniu tego roku Ośrodek Diagnostyczno – Terapeutyczny przeniesiony został na os. Zgody 4a. Na uroczystym otwarciu obecni byli przedstawiciele władz samorządowych m.in. Pełnomocnik Prezydenta Miasta Krakowa ds. osób niepełnosprawnych Bogdan Dąsal, władz lokalnych: m.in. Edward Porębski, Małgorzata Szajewska, nie zabrakło również sponsorów, przyjaciół i sympatyków m.in. liczne grono członkiń Lions Club Kraków-Bona Sforza (głównego sponsora Ośrodka) z Prezydent Wandą Cyrul, przedstawiciele Zakładu Remontowo Budowlanego MURDZA. Marszałek Województwa Małopolskiego Marek Nawara przesłał list gratulacyjny, odczytany w czasie uroczystości otwarcia. Honory domu pełnili: prezes Stowarzyszenia Ewa Kołodziejczyk, członkowie Zarządu, rodzice i dzieci. Stowarzyszenie przyznało honorowe tytuły „Przyjaciela Domu Nadziei” szczególnie zaangażowanym w remont budynku osobom. Goście mogli obejrzeć prezentację multimedialną o historii Ośrodka, spróbować domowych ciast przygotowanych przez mamy podopiecznych, a także wpisać się do pamiątkowej księgi . „Nowa siedziba daje nowe możliwości. Możemy poszerzyć działalność o zajęcia kulinarne, dogoterapię, art-terapię, muzykoterapię, logorytmikę, hydroterapię. No i nie ma schodów, co jest dla nas bardzo ważne, gdyż mamy dzieci na wózkach.”- wyznaje Renata Jacher. Jest tu m.in. specjalny pokój dla rehabilitanta, oczywiście odpowiednio wyposażony czy gabinet dla psychologa. Na pytanie kto może skorzystać z Ośrodka dostaje jednoznaczną odpowiedź „Każde dziecko, które ma orzeczenie o niepełnosprawności.” Dodatkowo pomoc psychologa może tu uzyskać rodzeństwo dzieci niepełnosprawnych. Tak naprawdę nieczęsto zastanawiamy się co myśli i czuje to „drugie dziecko”, każdy współczuje rodzicom, którzy muszą zmagać się na co dzień z niepełnosprawnością swoich dzieci, zapominamy jednak, że to ciężar także dla ich braci i sióstr. Tu mogą się oni dowiedzieć jak radzić sobie chociażby z docinkami ze strony szkolnych kolegów oraz przekonać się, że nie tylko oni mają „inne” rodzeństwo. To miejsce, jest prawdziwą oazą dla całej dotkniętej niepełnosprawnością rodziny. - Oprócz uzyskania pomocy specjalistów dla naszych dzieci tworzymy sieć wsparcia dla ich najbliższych: rodziców i rodzeństwa. Wymieniamy się sukcesami, niepowodzeniami oraz doświadczeniem. Rozmawiamy na temat wyboru przedszkoli, szkół, różnego typu specjalistów. Wymieniamy się informacjami na temat pomocy jaką można uzyskać dla naszych dzieci. Rozmawiamy o tym jak inni rodzice radzą sobie z pewnymi zachowaniami dziecka, czy sytuacjami.– mówi Danuta Petrucha, mama Rafałka, który korzysta z pomocy Ośrodka, w Stowarzyszeniu jest od samego początku. - Istnieje w Krakowie luka na tego typu Ośrodek. Nie ma miejsca gdzie możemy w dogodnych dla nas godzinach skorzystać z porad specjalistów, lub terminy są bardzo odległe. Za rehabilitację w dogodniejszych godzinach należy płacić, nie wszystkich na to stać. Gdyby nie ten Ośrodek Rafałek nie mógłby być rehabilitowany tak często jak tego potrzebuje – dodaje.
To miejsce pozwala jednak rehabilitować nie tylko ciała tych dzieci, ale również a może przede wszystkim ducha. Na folderze informacyjnym Stowarzyszenia przeczytałam: „Popatrzcie na te dzieci, na ich roześmiane buzie. One nie czują się inne. Jeszcze nie czują inne. Od nas zależy jak długo pozwolimy im żyć ze świadomością, że są takie same. Jak wszystkie dzieci. Jak my”. Zainteresowanych działalnością Stowarzyszenia, chcących pomóc lub potrzebujących pomocy odsyłam na stronę internetową www.domnadziei.eu .

Aga Łoś

ŻYCIE PISZE NIEZWYKŁE SCENARIUSZE

Życie pisze niezwykłe scenariusze. Janina Drąg urodziła się w Sosnowcu, później jej rodzice pojechali do Dąbrowy Górniczej, gdzie została ochrzczona i gdzie dorastała. Sylwestra Korfel pochodziła z pobliskiego Będzina. Koleje ich życia toczyły się zupełnie inaczej, aż pod koniec lat osiemdziesiątych spotkały się we Wspólnocie Obrońców Krzyża. Wtedy okazało się również, że są ze sobą spokrewnione.
Sylwestra jako dwuletnie dziecko straciła matkę. W czasie niemieckiej okupacji druga żona taty zabrała dziewczynkę do Brzeska Nowego, ratując przed przymusowymi robotami w Niemczech. Rodzina Janiny została natomiast w Dąbrowie Górniczej. W czerwcu 1942 roku wszystkich ich wywieźli do obozu przymusowych robót - filii Gross Rosen koło Jeleniej Góry. Gdy Rosjanie wyswobodzili ich w maju 1945 roku, miała niespełna 14 lat. - Wróciliśmy boso, bogactwo leżało, a tata mówił: „Nic wam nie wolno wziąć” - wspomina po latach. W obozie byli też Niemcy, którzy im pomagali. Dzięki lekarzowi niemieckiemu jej mama przeżyła, bo skierował ją do szpitala we Wrocławiu, gdzie przeszła ciężką operację. Ojciec Janiny był legionistą, zmarł w 1960 roku, ojciec Sylwestry umarł dwa lata przed końcem wojny. Sylwestra wstąpiła wówczas do Armii Krajowej, mając 17 lat. Była sanitariuszką – łączniczką.
Obie jako młode mężatki przyjechały do Nowej Huty w połowie lat pięćdziesiątych. Mieszkały na sąsiadujących ze sobą osiedlach, ich córki chodziły do jednej klasy, a mimo to się nie znały. Obie uczestniczyły w obronie Krzyża Nowohuckiego 27 kwietnia 1960 roku.
Janina Drąg wspomina: - Gdy byliśmy z mężem w niedzielę 24 kwietnia 1960 roku w kaplicy w Bieńczycach, ksiądz czytał odezwę władz nakazującą usunięcie krzyża. Nikt nie przypuszczał wówczas, że do takiej sytuacji może dojść. W środę 27 kwietnia wcześnie rano poszłam po mleko. W tym czasie moja mama była u mnie w domu, a mąż poszedł do pracy. Spojrzałam przez okno i zobaczyłam, że coś złego dzieje się w okolicy krzyża. Podeszłam pod dwudziestkę na osiedlu Teatralnym, a tam już stała koparka. Mężczyźni powiedzieli, że mają wykopywać krzyż. Stało przy nim kilka pań. Głównymi bohaterkami w tych pierwszych chwilach były siostry Gaworkowa i Kędzierska. One sprzątały ulice, pierwsze zauważyły, co się dzieje i trzymały krzyż. Do nich dołączyli inni. Pobiegłam do księdza proboszcza. Ksiądz odpowiedział mi „Módlcie się, ja armat nie mam, nie pójdę wam pomóc”. Poczułam się okropnie. Miesiąc wcześniej zmarł mój tata, byłam więc w żałobie. Ktoś krzyknął: „Uważaj, bo milicja jest!” Schowałam się do klatki i piwnicami przeszłam do domu. Wtedy mama mi powiedziała: „Przebierz ten płaszcz, zdejmij czarne rajstopy, trzeba tam wrócić”. Pomyślałam sobie, że napiszemy kartki z żądaniem przestrzegania praw, zgodnie z Konstytucją i zawiesimy je na krzyżu. Gdy wychodziłam z klatki, widziałam, jak milicja zatrzymuje jakąś kobietę ubraną na czarno. Później już cały czas byłam przy krzyżu i nigdzie nie chodziłam. Między 13.00 a 14.00 przyjechało ZOMO. Wypadli z psami ze samochodów i usłyszałam śląską mowę. Przeraziłam się, bo przypomniały mi się lata wojny. Nie odeszłam stamtąd ani pod Urząd Dzielnicowy, ani na Aleję Róż, gdzie ludzie biegali. Mówili, że się kiosk pali koło Urzędu. Wiedziałam, że jest potrzebna modlitwa, bo krzyż jest najważniejszy. Później przyszli następni zomowcy, milicji tyle przyjechało… Czy wojsko było – nie wiem, bo nie widziałam. Mogę mówić tylko o tym, czego byłam świadkiem. Przy krzyżu rozganiali tłum, ale ludzie wciąż wracali i dalej się modlili. Po południu studenci zaczęli z Krakowa przychodzić. Ktoś robił nam zdjęcia. Myśleliśmy, że to „Wolna Europa”, a to byli tajniacy. Ale w nocy w „Wolnej Europie” mówili, że są rozruchy w Nowej Hucie. Później już zaczęło się bicie i strzały. Gdzieś około 22.00 wyłączyli światło. Ludzie się rozeszli. Koło północy zaczęli wołać, że krzyż nam się pali. Mąż, ja, szwagier i sąsiad zeszliśmy z wodą. Krzyż nie był podpalony, zaczął tlić się od świec, bo tam były setki świec. To milicjant wołał: „Ratujcie krzyż!” Pomyślałam, że ma jeszcze sumienie. Słyszałam strzały. Trzeba było uważać, żeby z dachu naszego bloku nie runął jakiś gzyms, bo przecież go zrywali i rzucali. Podobnie jak płyty chodnikowe. Tamci mieli broń, a my niestety nie mieliśmy się czym bronić. Milicja strzelała, byli ranni. Postrzelony był na przykład pan Lis i pan Miska. Pan Miska podobnie jak my pochodził z Dąbrowy. Postrzelono go w nogi na osiedlu Uroczym 11. Wielu ludzi zamknęli. Rannych nie widziałam, mój mąż widział. Pobitych było bardzo dużo. A u nas cały tydzień później był kocioł w bloku. Krzyża nie ruszyli. Gdyby go wykopali, to już by była rzeź.
Sylwestra Korfel wspomina: - 27 kwietnia 1960 roku starsze dzieci wyprawiłam do szkoły, a tu przychodzi ks. Noworyta, który u nas mieszkał. Było koło godziny 8.00. Ksiądz spytał:„Co tam z tym krzyżem się dzieje”? Ja odpowiedziałam: „Nic nie wiem”. „Podobno wykopują krzyż” – powiedział. No to zostawiłam córkę z najmłodszym synem. Ubrałam płaszcz i pobiegłam. Już zbierało się coraz więcej ludzi. Krzyż był przechylony, wyprostowaliśmy go, poprawiałyśmy ogrodzenie. I tak stałyśmy przy tym krzyżu. Za chwilę przyszła pani Teodora Pietras, z którą wcześniej często jeździłyśmy do Kurii Metropolitalnej załatwiać sprawy związane z budową kościoła. Zastanawiałyśmy się, co dalej robić. Postanowiłyśmy zadzwonić do Ministerstwa Wyznaniowego, ludzie zaczęli nam odradzać. Gdzieś koło 10.00, może o 10.30, pani Pietrasowa mówi: „Chodźmy, mam znajomą na poczcie, może się dodzwonimy”. Poszłyśmy we cztery. Połączyli nas przez Kraków z centralą. Rozmawiała pani Pietrasowa, która była bardzo inteligentna i wygadana. Pani Teodora powiedziała: „Krzywda nam się dzieje, bo krzyż nam zabierają”. Na co usłyszała odpowiedź: „Ja nie wiem, o co chodzi”. Następnie urzędnicy czterokrotnie przekazywali sobie słuchawkę. W końcu jeden odpowiedział „Jest to uzgodnione z Episkopatem i z rządem” i rozłączył się. Przybiegłyśmy więc do ks. Satory, a on mówi, że nic podobnego, nie było żadnego uzgodnienia. Stałyśmy pod krzyżem, inne panie układały kwiaty, stawiały znicze, modliły się, śpiewały pieśni , a my radziłyśmy, co dalej robić. Zebrało się paru młodych ludzi, to byli studenci i stał tam wysoki pan w kapeluszu typu „panama”, takim jasnym, słomkowym. Studenci dyskutowali z tym panem. W końcu jeden student powiedział na głos: „Co chcecie, żeby było jak na Węgrzech” i wszyscy zamilkli. Ten pan nie odezwał się nic i cichaczem poszedł w kierunku Rady Narodowej. Za chwilę przechodziłam koło wykopu, bo już wykop był zrobiony, a znajomy milicjant mówi, że jak mam dzieci, to lepiej, żebym zabrała je do domu, bo może być gorąco. Tak też zrobiłam. Była wówczas godzina czternasta. Pomyślałam, że jak przyjdzie mąż z pracy, to ja znów tam wrócę. Ale męża trzymali na kombinacie do godziny 18.00. Wpadła do mnie wtedy sąsiadka z góry, krzycząc: „Niech pani nie wychodzi, niech pani nie wychodzi, bo co się tam teraz dzieje!” Ale ja nie dowierzając, musiałam iść zobaczyć. Mąż został z dziećmi, a ja ubrałam płaszcz i poszłam pod bramę. Patrzę, a tam tyle milicji! Koło krzyża ruch straszny, krzyk, armatki lały wodę. Szum, wrzaski, bieganina zomowców po klatkach. Czekałam tylko, jak zapukają i mnie zabiorą, bo przecież wcześniej zbierałam podpisy pod budowę kościoła. Ale dzięki Bogu nic mi się nie stało. Bardziej kobiety broniły krzyża. Mężczyzn odsuwałyśmy, żeby nie mieli kłopotów w pracy. Już milicja koło 14.00 stała samochodami przy Dzielnicowej Radzie oraz koło Straży Pożarnej. Ludzie zdemolowali Dzielnicową Radę, a w nocy spalili kiosk, żeby im było widno, bo powyłączali prąd. Po naszym telefonie do Warszawy wyłączyli też telefony. Gdy zamykam oczy, z tamtego dnia pamiętam, jak staliśmy koło krzyża i jak go pilnowaliśmy. Pogoda była wtedy dość względna, można było stać godzinami.
Po pięćdziesięciu latach od tamtych wydarzeń Sylwestra Korfel i Janina Drąg zgodnie mówią, że gdy myślą o obronie Krzyża, przychodzi im na myśl tylko jedno słowo - zwycięstwo. Obie podkreślają, że gdyby dzisiaj znowu przyszło walczyć o Krzyż, pierwsze poszłyby go bronić. Mimo upływających lat, są w znakomitej formie. Otoczone wianuszkiem wnuków, doczekały się też prawnuków. Na bieżąco interesują się tym, co dzieje się w Nowej Hucie. Kościele i w naszym kraju. Pani Sylwestra każdy nowy tydzień rozpoczyna od lektury „Głosu Tygodnika Nowohuckiego’, który od lat prenumeruje.

Małgorzata Modzelewska

50 lat temu, 27 kwietnia 1960 roku mieszkańcy Nowej Huty… NIE POZWOLILI USUNĄĆ KRZYŻA

50 lat temu, 27 kwietnia 1960 roku, mieszkańcy Nowej Huty nie pozwolili usunąć krzyża z placu, na którym – zgodnie z wcześniejszą obietnicą władz komunistycznych – stanąć miał kościół. We wtorek, 27 kwietnia 2010 roku, pięćdziesiąt lat po tamtej pamiętnej obronie, w kościele Najświętszego Serca Jezusowego i pod pomnikiem Nowohuckiego Krzyża odbyły się uroczystości jubileuszowe z udziałem metropolity krakowskiego ks. kard. Stanisława Dziwisza.
Obchody poprzedziło otwarcie przygotowanej przez krakowski oddział IPN wystawy „Miasto bez Boga? Miasto kościołów” na placu kościelnym przed Arką Pana. Wystawę otwarli dyrektor krakowskiego oddziału IPN Marek Lasota i szef małopolskiej „Solidarności” Wojciech Grzeszek.
Uroczystej Mszy św. w kościele Najświętszego Serca Jezusowego na os. Teatralnym, sprawowanej przez kilkunastu księży przewodniczył kard. Stanisław Dziwisz, który wygłosił również okolicznościowe kazanie. Rozpoczynając uroczystą liturgię przyzwał zmarłego w katastrofie pod Smoleńskiem prezydenta Lecha Kaczyńskiego. Lech Kaczyński objął obchody 50-lecia obrony krzyża swoim patronatem i bardzo chciał być w Krakowie. W kazaniu kard. Dziwisz mówił o znaczeniu krzyża dla mieszkańców Nowej Huty. Przywołał pamiętne słowa Jana Pawła II, wypowiedziane przez niego 9 czerwca 1979 roku w Mogile, w trakcie jego pierwszej pielgrzymki do Ojczyzny: „Dzieje Nowej Huty są także napisane poprzez krzyż, naprzód poprzez ten stary, mogilski, odziedziczony tutaj po stuleciach – a potem przez inny, nowy… który postawiono niedaleko stąd”. To w obronie tego nowego krzyża stanęli prości ludzie, budowniczowie Nowej Huty – mówił kardynał.
- Przyszliśmy przypomnieć i ocalić od zapomnienia te niezwykłe wydarzenia. Zanim młode pokolenie Polaków weźmie na siebie odpowiedzialność za Polskę, mamy wszyscy, zwłaszcza żyjący świadkowie tych wydarzeń, obowiązek powiedzieć wschodzącemu pokoleniu, co nasze oczy widziały, czego doświadczały serca, jakie drogi wiodły nas ku wolności - podkreślił krakowski metropolita.
Po Mszy św. rozpoczęła się dalsza część jubileuszu, na który przybyli m. in. przewodniczący Rady Miasta Krakowa Józef Pilch, prezydent Miasta Krakowa Jacek Majchrowski, marszałek województwa małopolskiego Marek Nawara, wojewoda małopolski Stanisław Kracik, radni województwa małopolskiego, Miasta Krakowa i nowohuckich Dzielnic, przedstawiciele wojska, policji, Straży Miejskiej oraz prawdziwy tłum wiernych. Po kilku krótkich przemówieniach przedstawicieli władz, żyjący jeszcze członkowie Wspólnoty Obrońców Krzyża otrzymali z rąk przewodniczącego Rady Miasta i prezydenta Krakowa pamiątkowe, wykonane z brązu, repliki pomnika Nowohuckiego Krzyża. Wśród uhonorowanych znaleźli się: Aleksander Bielat, Antoni Bochenek, Celina Bogacz, Janina Drąg, Stanisław Drożdż, Zofia Głowacka, Franciszek Kędzior, Tadeusz Kępa, Sylwestra Korfel, Adam Macedoński, Antoni Marecik, Teodora Pietras, Edward Rówieński, Halina Słabczyńska i Stanisław Wiśniewski.
Po uhonorowaniu obrońców krzyża, na przygotowaną scenę weszła młodzież - laureaci konkursu „Na fundamencie Krzyża. Historia nowohuckiego Kościoła, parafii i duszpasterzy”, którzy z rąk przewodniczącego Rady Miasta Józefa Pilcha odebrali przyznane im nagrody. Na zakończenie uroczystości pod pomnikiem Nowohuckiego Krzyża, przy którym ustawiło się kilkanaście pocztów sztandarowych, złożone zostały wieńce i wiązanki kwiatów.
Uroczystość uświetniły dwa chóry: Młoda Krakowska Filharmonia pod dyrekcją Rafała Marchewczyka i chór „Organum” pod dyrekcją Bogusława Grzybka.
(paf)

Fot.: Piotr Franczyk

Dąb Pamięci w XVI Liceum Ogólnokształcącym

21 kwietnia 2010r. w ramach ogólnopolskiego programu „Katyń…ocalić od zapomnienia” odbyła się w naszej szkole uroczystość uczczenia wszystkich zamordowanych przez NKWD wiosną 1940 roku. Pomyślano o tysiącach ofiar, wśród których był również Adolf Elgiet, krakowianin, porucznik rezerwy. W 1926 roku ukończył Szkołę Ekonomiczno – Handlową. Służył w 16. Pułku Piechoty Ziemi Tarnowskiej. Został zamordowany w Charkowie. Jemu właśnie oddajemy szczególny hołd.
Uroczystość uświetnili swą obecnością o. Cyprian Świerczyński, proboszcz parafii p.w. św. Bartłomieja Apostoła w Krakowie – Mogile, starszy wizytator Małopolskiego Kuratorium Oświaty Tadeusz Sykta, kierownik Referatu Szkolnictwa Ponadgimnazjalnego Wydziału Edukacji Miasta Krakowa Krystyna Teresa Włosik, przedstawiciel Nadleśnictwa Niepołomice mgr inż. Czesław Szczyligar, dyrektor XI Liceum Ogólnokształcącego Monika Strzępek, dyrektor III Liceum Ogólnokształcącego Marta Łój oraz Ligia Wirtel, dyrektor Zespołu Szkół Mechanicznych nr 3 Jan Kołodziejczyk, dyrektor Gimnazjum nr 45 Małgorzata Kozak – Zasadni, kapral 6 Brygady Powietrzno – Desantowej Dariusz Wandas, harcerze Szczepu Zielonego i Szczepu Piątych KDH „Wichry” z pocztami sztandarowymi. Rodziny Katyńskie reprezentowała Marzena Kosydarska.
Po mszy świętej odprawionej przez ojca Cypriana Świerczyńskiego z kazaniem ojca Wincentego Zakrzewskiego w kościele p.w. św. Bartłomieja w Mogile, poczty sztandarowe i wszyscy zgromadzeni przeszli przed budynek szkoły, gdzie została pobłogosławiona i odsłonięta tablica upamiętniająca porucznika A. Elgieta i posadzony „Dąb Pamięci”. Uroczystość zakończyła się złożeniem kwiatów i zapaleniem zniczy przez młodzież XVI LO oraz harcerskim apelem poległych.
(ag)

W 50. ROCZNICĘ WYDARZEŃ

Najnowsza Nowohucka Kronika Filmowa przedstawi fragmenty filmu dokumentalnego „Róg Marksa i Obrońców Krzyża” o mieszkańcach naszej dzielnicy, którzy 27 kwietnia 1960 roku nie dopuścili do usunięcia krzyża z placu budowy pierwszego kościoła w Nowej Hucie. W filmie występują świadkowie wydarzeń. Z kolei w ulicznej rekonstrukcji zajść – przygotowanej przez Muzeum PRL–u wraz z Kołem Naukowym Historyków Studentów UJ i małopolskim ZHR – przedstawiona zostanie akcja samochodów opancerzonych MO, kobiet atakujących ZOMO i robotników, którzy po pracy do nich dołączyli.
Zobaczymy też materiał filmowy z uroczystości otwarcia wystawy „Miasto bez Boga? Miasto Kościołów”, której pomysłodawcą był znany działacz nowohuckiej „Solidarności” Stanisław Malara, a całość ekspozycji przygotował Instytut Pamięci Narodowej – Oddział w Krakowie. Następnie realizatorzy Kroniki przedstawią fragmenty uroczystości, jaka miała miejsce w kościele pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa i przed pomnikiem Krzyża Nowohuckiego. W uroczystości wzięli udział przedstawiciele władz, duchowieństwo, licznie zebrani mieszkańcy oraz chóry "Krakowska Młoda Filharmonia” i „Organum”.
Kronikę zwieńczą fragmenty najnowszego teledysku „Memoriał” o wydarzeniach sprzed 50. lat, którego autorami są młodzi mieszkańcy Nowej Huty (słowa: „Tater – Nowohucka Krew”, muzyka: „Ryvin”).
209. wydanie Nowohuckiej Kroniki Filmowej będzie można oglądać od 30 kwietnia przed seansami filmowymi w Kinie Studyjnym „Sfinks”, a także na antenie Telewizji Kraków w dniu 3 maja o godz. 8.45 i 19.20 oraz 4 maja o godz. 7.45. Archiwalne wydania Nowohuckich Kronik Filmowych są dostępne na stronie internetowej: www.kronika.com.pl Zapraszamy!
(jr)

„Od Wandy do Sendzimira po raz 9. STARSZE NIŻ NOWA HUTA

9 edycja konkursu Od Wandy do Sendzimira, konkursu organizowanego przez Ośrodek Kultury Im. C. K. Norwida, tym razem poświęcona została bogatej historii terenów wchodzących w skład dzisiejszej Nowej Huty, starszej niż ostatnie 60 lat. W finale, który odbył się 21 kwietnia br. należało wykazać się wiedzą o ludziach (np. o tym, że „karczmarzem z Bieńczyc” nazywano Franciszka Ptaka), opisać na czym polegał system zespołowy pracy w czwórkach budujących osiedla nowohuckie, znać sekret, że drzwi prowadzące do kapitularza w klasztorze mogilskim mają specyficzną budowę, bo w przeszłości pełniły rolę konfesjonału i na dodatek wiedzieć że przejęcie Krzesławic przez Hugona Kołłątaja od Akademii Krakowskiej, (ta wcześniej przejęła Krzesławice po kasacji zakonu Bożogrobców w Miechowie), zwana „emfiteuzą” było po prostu formą wieczystej dzierżawy bez prawa sprzedania i zasiedzenia.
- W tym roku, obok zwykłych wycieczek, wprowadziliśmy pewne novum, elementy gry terenowej. I ona cieszyła się dużym zainteresowaniem uczestników – mówi Magdalena Bielawska z Biblioteki Ośrodka Kultury im. C. K. Norwida, która konkurs przygotowuje i realizuje.
Pierwszym etapem było przygotowanie prezentacji multimedialnej dotyczącej wylosowanego tematu – historycznego obiektu: jednego bądź kilku. Były to na ogół krótkie filmy prezentujące dany obiekt. Najlepiej oceniono Gimnazjum nr 45 za pracę „Opactwo Cystersów i kościół św. Bartłomieja w Mogile”. Wyróżnienie, za estetykę pracy, przedstawiającej „Dworek w Łuczanowicach” - Gimnazjum nr 49
Wśród szkół średnich za pracę „Kopiec Wandy , trakt sandomierski i Fort 1/2a „Mogiła” wyróżniono - III LO. O tym, jakie młodzież ma świetne pomysły i doskonale radzi sobie z technicznym montażem filmów, można przekonać się na stronie internetowej Ośrodka Kultury im. C.K. Norwida, gdzie można podziwiać nagrodzone prace multimedialne.
21 kwietnia br. w finale konkursu, do którego przystąpiło 8 czteroosobowych drużyn gimnazjalnych i 9 drużyn reprezentujących nowohuckie szkoły średnie, jednym z pierwszych zadań było zareklamowanie zebranym w Sali Tańca uczestnikom i gościom konkursu owej prezentacji. Najbardziej podobały się publiczności krótkie skecze, przedstawienia z elementami satyry i teatru.
Następnie uczestnicy musieli wykazać się już konkretną wiedzą, odpowiadając na pytania.
Jury przewodniczyła Maria Lempart z oddziału Muzeum Historycznego Miasta Krakowa – Dzieje Nowej Huty, a pytania przygotował Maciej Miezian. Niektóre były dość szczegółowe, (np. to o autora obrazu „Serce Jezusa” znajdującego się dziś w kościele w Krzesławicach - jest to Józef Krasnopolski) i niekiedy sprawiały kłopot uczestnikom, ale nie znalazło się w nich nic, czego nie przedstawiano podczas wycieczek po obiektach, bądź zawartego w przygotowanych dla uczestników materiałach.
W konkursie „Od Wandy do Sendzimira” ważne jest motywowanie młodzieży przez nauczycieli. Obie strony: uczniowie i nauczyciele muszą poświęcić zdobywaniu historycznej wiedzy swój wolny czas. Wielu robi to z pasją, bo wielu interesuje się historią swojej „małej ojczyzny”. Dlatego obok – zwycięzców warto wymienić nazwiska nauczycieli – opiekunów: Wśród gimnazjów najlepszy (po pasjonującej dogrywce) okazał się zespół Gimnazjum nr 50, pod opieką pedagogiczną mgr Adama Goryla. Za nim uplasowały się drużyny: Gimnazjum nr 49, (jeden punkt mniej) pod opieką pedagogiczną mgr Elżbiety Jagiełło. Trzecie miejsce zajęło Gimnazjum nr 45, gdzie przygotowania drużyny koordynowały mgr Bożena Janik i Jolanta Ślusarczyk.
- Nowa Huta jest „naszą” dzielnicą, z bardzo interesującą historią. Niestety, na ogół postrzegana jest jako slumsy, chcielibyśmy pokazać wszystkim, że jest inaczej, że to wartościowe i ciekawe miejsce, z przebogatą historią – mówią z zaangażowaniem uczestnicy zwycięskiej drużyny Gimnazjum 50.
Zwycięzcą w grupie szkół średnich została dziewczęca drużyna Zespołu Szkół Poligraficzno-Księgarskich, pod opieką pedagogiczną mgr Andrzeja Januszkiewicza i Jolanty Adamowicz.
- Przez te pól roku przygotowań, wykładów i wycieczek odkryłyśmy , ze Nowa Huta to nie tylko lata pięćdziesiąte i sześćdziesiąte, że w jej obrębie znajduje się wiele dworków, kościołów, miejsc z dłuższą historią. Niewątpliwie wrażenie jak zwykle zrobiła na nas wycieczka do kombinatu, bo to była naprawdę rzadka okazja zobaczyć, jak pracuje huta - dzielą się wrażeniami dziewczęta z Zespołu Szkół Poligraficznych.
Historyk Jolanta Adamowicz, która włączyła się w przygotowywanie młodzieży do konkursu po raz pierwszy w 9. edycji sama przyznaje, ze odkryła Nową Hutę na nowo, że dzielnica jest pełna magicznych miejsc.
Drugie miejsce w gronie szkól średnich przypadło Zespołowi Szkół Gastronomicznych nr 1 i mgr Marcie Wierdak - Róż , trzecie - XI LO, przygotowującemu się pod opieka pedagogiczna mgr Barbary Polak-Mikundy.

Krystyna Lenczowska

Na fundamencie Krzyża. Historia Kościoła, parafii i duszpasterzy.

Odbył się finał piątej edycji konkursu dla gimnazjalistów i uczniów szkół ponadgimnazjalnych: Na fundamencie Krzyża. Historia Kościoła, parafii i duszpasterzy.
ZWYCIĘŻYLI UCZNIOWIE SZKÓŁ SALEZJAŃSKICH Z OS. PIASTÓW
26 kwietnia br., w przeddzień 50. rocznicy obrony Krzyża w Nowej Hucie, w oddziale „Dzieje Nowej Huty” Muzeum Historycznego Miasta Krakowa na os. Słonecznym 3 odbył się finał konkursu dla gimnazjalistów i uczniów szkół ponadgimnazjalnych „Na fundamencie Krzyża. Historia Kościoła, parafii i duszpasterzy” organizowanego od pięciu lat pod patronatem Rady Miasta Krakowa.
Do nowohuckiego oddziału muzeum przybyli reprezentanci pięciu gimnazjów i czterech szkół ponadgimnazjalnych. Zespoły uczniów odpowiadały na wylosowane przez siebie pytania problemowe, a odpowiedzi oceniało jury w składzie: Jan L. Franczyk (przewodniczący jury), Paweł Jagło (historyk, kierownik nowohuckiego oddziału Muzeum Historycznego Miasta Krakowa) Stanisław Malara (sekretarz jury), Maciej Miezian (historyk sztuki), Jerzy Ridan (reżyser) i Leszek Sibila (historyk).
- To bardzo ważne, że młodzież interesuje się historią, że zajmują ją ważne wydarzenia, w których brali udział ich dziadkowie i rodzice. Bo na historii budowana jest przecież nasza polska i lokalna tożsamość – powiedział nam Jerzy Ridan, od lat upowszechniający wiedzę o nowohuckich walkach w obronie krzyża.
Poziom uczniów był zróżnicowany, ale u wszystkich widoczna była pasja z jaką odpowiadali, na dość szczegółowe niekiedy pytania z przeszłości Nowej Huty. Pytania były bardzo zróżnicowane i obejmowały różne okresy funkcjonowania nowohuckiego Kościoła. Uczestnicy konkursu musieli na przykład omówić najważniejsze wydarzenia, które doprowadziły do obrony krzyża 27 kwietnia 1960 roku, scharakteryzować stosunek kard. Karola Wojtyły do Nowej Huty, do nowohuckiego Kościoła i do mieszkańców tej części Krakowa, czy wreszcie omówić rolę ks. Józefa Kurzei w dziejach mistrzejowickiej parafii. Ponadprzeciętną wiedzą w tym zakresie wyróżnili się uczniowie Zespołu Szkół Salezjańskich z os. Piastów i Zespołu Szkół Gastronomicznych z os. Złotej Jesieni.
Po serii pytań i odpowiedzi oraz po półgodzinnej naradzie jury postanowiło przyznać nagrody. W kategorii gimnazjów najlepsza okazała się reprezentacja Salezjańskiego Gimnazjum z os. Piastów w składzie: Mateusz Juszczyk, Michał Hardek i Jakub Gawron (opiekun: Małgorzata Wyrozumska). II miejsce zajęła reprezentacja Gimnazjum nr 50 z os. Zgody w składzie: Sara Osmenda, Joanna Topa i Piotr Szafraniec (opiekun: Aneta Kołodziej). III miejsce zajęła drużyna Gimnazjum nr 46 z os. Teatralnego w składzie: Weronika Kotelon i Irena Głogowiec (opiekun: Renata Bielecka). Na kolejnych miejscach uplasowały się reprezentacje Gimnazjum nr 44 z os. Na Stoku: Aleksandra Kosek, Marlena Kofin i Paulina Budniak (opiekun: Teresa Orłowska-Chrobak) oraz Gimnazjum nr 37 z os. Złotego Wieku: Adrian Karbowniczek i Tomasz Rudzki (opiekun: Piotr Ratusz).
W kategorii szkół ponadgimnazjalnych najlepiej przygotowana okazała się reprezentacja Publicznego Salezjańskiego Liceum Ogólnokształcącego z os. Piastów w składzie: Wacław Piekara, Mateusz Zając i Justyna Szlęk (opiekun: Małgorzata Wyrozumska). II miejsce zajęła drużyna Zespołu Szkół Gastronomicznych z os. Złotej Jesieni w składzie: Andrzej Kozera, Piotr Rawczyński i Karolina Bednarz (opiekunowie: Elżbieta Kuter-Strączyńska i Joanna Pstruś). III miejsce przypadło reprezentantom VIII Liceum Ogólnokształcącego z ul. Grzegórzeckiej w składzie: Karolina Wojtowicz, Natalia Kotarska i Konrad Twardowski (opiekun: Ludmiła Okrzesik). IV miejsce zajęli uczniowie z XVI Liceum Ogólnokształcącego z os. Willowego: Martyna Jaranowska i Łukasz Kwater (opiekun: o. Wincenty Zakrzewski).
Z okazji 50 rocznicy obrony Krzyża, nagrodę główną dla dwóch najlepszych drużyn - gimnazjalnej i ponadgimnazjalnej - stanowi w tym roku wyjazd do Rzymu. Natomiast wszyscy uczestnicy otrzymali cenne nagrody książkowe. Nagrody ufundowała Rada Miasta Krakowa, pod patronatem której organizowany jest ten konkurs.
(f)

Fot. Maria Lempart

W kościele M. B. Częstochowskiej odprawiono Mszę św. W INTENCJI OFIAR KATASTROFY

W poniedziałek, 19 kwietnia br., w kościele M. B. Częstochowskiej na os. Szklane Domy odprawiona została Msza św. w intencji śp. prezydenta Lecha Kaczyńskiego, jego Małżonki i wszystkich ofiar tragicznej katastrofy pod Smoleńskiem. Mszę św. zamówili członkowie nowohuckiego koła Prawa i Sprawiedliwości, którzy po nabożeństwie pod pomnikiem Sługi Bożego ks. Jerzego Popiełuszki, zapalili znicze i modlili się za tragicznie Zmarłych.
(paf)

Foto: Piotr Franczyk

50 lat temu – 27 kwietnia 1960 roku, mieszkańcy Nowej Huty stanęli… W OBRONIE KRZYŻA

W urbanistycznych planach nowego miasta pod Krakowem nie było miejsca dla kościoła. Nowa Huta miała być miastem ateistycznym. Władze uznały, że ci, którzy nie wyzbyli się przywiązania do religii mogą korzystać z kościołów w Mogile, Pleszowie albo jeździć do Krakowa. Budowniczym komunizmu wystarczyć miały żłobki, przedszkola, szkoły, kina, teatry...

Fot. Jan Kotyza

Moi zdaniem Stosowne byłoby słowo „przepraszam”

Sytuacje szczególne wymagają takich samych zachowań. Katastrofa samolotowa pod Smoleńskiem jest taką okolicznością. Milczenie, zaduma, głęboka refleksja w obliczu tragedii narodowej są najodpowiedniejsze. Ale oto natychmiast po decyzji o pochowku prezydenckiej pary na Wawelu pojawiły się protesty. Namiętności kilkuset protestujących przeciwko tej decyzji, nagłośnione niewspółmiernie do skali zjawiska, zaczęły kłócić się z powagą chwili. Głos musieli zabrać polscy biskupi, przypominając, że "wobec majestatu śmierci i wielkiej tragedii narodowej wszystkie indywidualne racje powinny ustąpić na rzecz zachowania jedności i godności narodowej".
Dopóki trwają prace nad ustaleniem przyczyn katastrofy, niestosowne wydają się wszelkie spekulacje na ten temat. Myślę o oświadczeniu gubernatora okręgu smoleńskiego, który już w dwie godziny po wypadku podał, co było przyczyną wypadku. Myślę także o zachowaniu niektórych polityków i dziennikarzy, sugerujących, że to Lech Kaczyński wymusił lądowanie w trudnych warunkach. Czy mieli jakąś wiedzę na ten temat?
Nie, to był dalszy ciąg wielkiej medialnej operacji wymierzonej przeciwko sprawowaniu urzędu prezydenta przez Lecha Kaczyńskiego. Prezydenta wybranego w demokratycznych wyborach. Kampanii bez precedensu, bo w walce politycznej wyśmiewano i wyszydzano także wzrost, także miłość do matki i brata, drwiono z patriotyzmu, podobno przestarzałego i nie przystającego do tego nowoczesnego świata naszych elit. Nie chodziło tylko o źle powieszoną przez woźnego flagę czy krzesło na konferencji. Część elity politycznej naszego kraju zbojkotowała wydaną przez prezydenta galę z okazji 90 rocznicy odzyskania niepodległości. Trzeba było śmierci prezydenta, by okazało się, że stacje telewizyjne mają taśmy z zupełnie innym jego wizerunkiem. Innym niż ten, który podsuwano Polakom przez niemal pięć lat. Znów na pierwszej linii frontu znaleźli się najgorliwsi. Skłoniło to wielkiego, wspaniałego pisarza Jarosława Marka Rymkiewicza do skreślenia gorzkich słów: "Nie mogę tego słuchać, nie mogę patrzeć na te krokodyle łzy. Ludzie, którzy Go nienawidzili, którzy Nim gardzili, którzy nim pomiatali, teraz płaczą nad jego trumną".
Mimo, że byłoby to stosowne, jakoś nie usłyszeliśmy słowa PRZEPRASZAM. Tych parę dni jednak wystarczyło, żeby społeczeństwo uświadomiło sobie siłę manipulacji opinią publiczną. Wbrew publicznym zapewnieniom czeka nas wcale nie łagodna i wyciszona kampania wyborcza. Stawka jest zbyt wysoka. Obserwowaliśmy to już w dniu pogrzebu. Gdy w jednym programie telewizyjnym na żywo pokazywano składanie kondolencji rodzinie i rządowi, w innym już sugerowano sukcesorom Lecha Kaczyńskiego schowanie się w domowym zaciszu.
Za życia prezydent Lech Kaczyński nie był łatwym przeciwnikiem. Prawdziwie groźnym stał się po śmierci.
Mieczysław Gil

CIĘŻKO MÓWIĆ O TRAGEDII, KTÓRA DOTKNĘŁA NAS WSZYSTKICH

Rozmawiamy z przewodniczącym Rady Miasta Krakowa Józefem Pilchem

+ Panie Przewodniczący, jak Pan zapamiętał sobotę, 10 kwietnia 2010 roku?
- To był najbardziej koszmarny dzień w moim życiu. Jeszcze w piątek do głowy by nie przyszło, że coś takiego w ogóle jest możliwe.
+ Ale jednak się wydarzyło. Zginął prezydent Lech Kaczyński, zginęła jego żona Maria Kaczyńska, zginął ostatni prezydent RP na uchodźctwie Ryszard Kaczorowski, ministrowie Kancelarii Prezydenta RP, szefowie głównych formacji wojskowych, senatorowie, posłowie… Zginął także krakowski poseł Zbigniew Wassermann, z którym był Pan blisko związany.
- Tak. Zginęło kilkunastu senatorów i posłów wszystkich klubów parlamentarnych. Łączę się w bólu z ich rodzinami. Ale tak jakoś jest, że najbardziej dotyka nas śmierć tych, z którymi związanymi byliśmy szczególnie. Taką osobą był dla mnie śp. poseł Zbigniew Wassermann. Był politykiem wyjątkowo pracowitym. Szczerze oddanym sprawom najbardziej żywotnym dla naszego kraju. Jego śmierć jest ogromną stratą.
+ Szczególne znaczenie dla Nowej Huty miała osoba prezydenta Lecha Kaczyńskiego. Zabiegał Pan o to, by Prezydent Lech Kaczyński wziął udział w obchodach 50. rocznicy obrony Krzyża w Nowej Hucie. Dziś wiemy, że w Nowej Hucie już go nie będzie…
- Zależało mi na tym, by nowohuckie obchody 50. rocznicy obrony Krzyża miały rangę państwową. Prezydent zgodził się objąć te uroczystości swoim honorowym patronatem, a nawet zadeklarował swój przyjazd do Nowej Huty. Moja kancelaria była w stały kontakcie z Kancelarią Prezydenta RP. Trwały uzgodnienia techniczne dotyczące tej wizyty. Sobotnia katastrofa nieodwołalnie przekreśliła te plany. Zginął wybitny prezydent i prawdziwy patriota. Tak często wykpiwany przez niektóre media. Trzeba było dopiero jego śmierci, by dziennikarze i wielu polityków, dostrzegło wyjątkowość tego Człowieka. Myślę, że z perspektywy lat, wielkość prezydenta Lecha Kaczyńskiego będzie jeszcze bardziej widoczna.
Dzisiaj trudno mi o tym wszystkim mówić, zginęło przecież tak wielu wybitnych Polaków. Zginął prezes Narodowego Banku Polskiego, Rzecznik Praw Obywatelskich, prezes Instytutu Pamięci Narodowej, zwierzchnicy polskich sił zbrojnych, duchowni, członkowie Rodzin Katyńskich… To tragiczny czas, szczególnie dramatyczny moment w dziejach naszej Ojczyzny.
(f)

Strona 143 z 194: 1...140 141 142143144 145 146...194

Ten serwis używa cookies i podobnych technologii (brak zmiany ustawienia przeglądarki oznacza zgodę na to)

Prezentowane na stronie internetowej informacje stanowią tylko część materiałów, które w całości znaleźć można w wersji drukowanej "Głosu - Tygodnika Nowohuckiego".

Logowanie

Nie masz jeszcze konta?
Zarejestruj się

Nie możesz się zalogować?
Poproś o nowe hasło

Reklama

Wygenerowano w sekund: 0.07

27,495,105 unikalnych wizyt