Brzana, zwana czêsto barwen±, jest ryb± dla wêdkarza bardzo atrakcyjn±. To gatunek wybitnie „sportowy” i stosunkowo trudny do z³owienia. Nale¿±ca do rodziny karpiowatych barwena dorasta przeciêtnie do 60 centymetrów d³ugo¶ci, osi±gaj±c wagê 3 kilogramów. Rekord Polski nale¿y do Stefana Maciszewskiego z Warszawy, który w roku 1980 wyci±gn±³ brzanê o wadze 6,5 kilograma i d³ugo¶ci 85 centymetrów.
Charakterystyczna dla tej ryby jest jej paszcza z szerokimi miêsistymi wargami. Jej otwór gêbowy zaopatrzony jest w dwie pary w±sów, z których krótsze mieszcz± siê w jego przedniej czê¶ci, a d³u¿sze w k±cikach ust. Te w±sy s± dla brzany niezwykle istotne. Jak pisa³ Czes³aw Grudniewski w swojej kilka razy wznawianej ksi±¿ce: „O rybach dla wêdkarzy”: U brzany zmys³ smaku mie¶ci siê w w±sach i po ich wyciêciu ryba ta nie jest w stanie odszukaæ po¿ywienia”.
A czym ¿ywi± siê brzany? Najczê¶ciej ¿ywi± siê faun± denn±, to znaczy larwami owadów, skorupiakami, miêczakami, sk±poszczetami. Jej ³upem padaj± tak¿e ¿eruj±ce przy dnie niewielkie rybki, takie jak kie³bie czy kozy. Brzany nie gardz± równie¿ ikr± innych gatunków ryb. Mówi±c najbardziej ogólnie, barweny ¿ywi± siê tym, co niesie woda.
Dla tych, którzy dopiero planuj± wyprawy na brzany, pomocne mog± byæ informacje na temat przynêt, na jakie z³owione zosta³y rekordowe barweny. Otó¿ wed³ug zestawienia z po³owy lat osiemdziesi±tych dotycz±cego analizy najbardziej atrakcyjnych przynêt, na jakie z³owiono 89 medalowych brzan, najskuteczniejsze okaza³y siê… rosówki. Z³owiono na nie 24 brzany. Na drugim miejscu uplasowa³ siê groch, na który po³akomi³o siê 18 ryb. Kolejn± dobr± przynêt± okaza³ siê ¿ó³ty ser – 10 brzan. Niewiele mniej skuteczna by³a parzona pszenica – 9 ryb. I w dalszej kolejno¶ci: d¿d¿ownice – 8 ryb, ciasto – 4 ryby, p³atki owsiane – 3 ryby, ¿abka – 3 brzany, ¿ywiec – 3 brzany. Jedna sztuka z³owiona na racz± szyjkê. Ale barweny ³owione s± równie¿ na spinning. Na wahad³owe blaszki z³owionych zosta³o 6 medalowych brzan.
I na koniec jeszcze ma³a uwaga dotycz±ca serów u¿ywanych w charakterze przynêty. Otó¿ skuteczne s± zarówno sery topione jak i sery ¿ó³te. Z tym, ¿e trochê inaczej je przygotowujemy zanim zawisn± na haczyku. Zarówno ¿ó³ty jak i topiony ser kroimy w kostki wielko¶ci 0,5 – 1 cm. Nastêpnie ser ¿ó³ty moczymy przez 4 do 6 godzin w mleku. Z kolei kostki sera topionego pozostawiamy na 10-14 godzin w ch³odnym miejscu. Po prostu musz± siê trochê podsuszyæ. Te wstêpne przygotowania s± niezbêdne dlatego, ¿e ser topiony jest bardzo miêkki i gdyby¶my go za³o¿yli na haczyk „na ¶wie¿o”, to bardzo szybko spad³by z haczyka. Natomiast kawa³ki sera ¿ó³tego s± zbyt twarde i brzana czêsto je wypluwa. A namoczone w mleku miêkn± i dopiero wtedy staj± siê dobr± i skuteczn± przynêt±.
Jakub Kleñ
· Napisane przez Administrator
dnia November 13 2020
825 czytañ ·
Ten serwis u¿ywa cookies i podobnych technologii (brak zmiany ustawienia przegl±darki oznacza zgodê na to)Prezentowane na stronie internetowej informacje stanowi± tylko czê¶æ materia³ów, które w ca³o¶ci znale¼æ mo¿na w wersji drukowanej "G³osu - Tygodnika Nowohuckiego".
