Przed nami maj. Jeden z najpiêkniejszych chyba miesiêcy. W trakcie jego trzydziestu jeden dni przybywa a¿ pó³torej godziny ¶wiat³a. Noc 31 maja, wraz ze ¶witem i zmierzchem, trwa tylko siedem i pó³ godziny. ¦rednia temperatura powietrza wynosi oko³o 14 stopni Celsjusza, jest wiêc dwukrotnie wy¿sza ni¿ w kwietniu. Ale w maju mamy te¿ czas „zimnych ogrodników”, gdy temperatura wyra¼nie spada, a w nocy lubi± siê nawet pojawiæ przygruntowe przymrozki. Jednak po tym krótkotrwa³ym och³odzeniu znów przychodzi ciep³o. Kwitn± drzewa w sadach i parkach: jab³onie, ¶liwy, grusze, kasztanowce, bzy, a na koniec jarzêbina. Druga po³owa maja, to pe³ny, wyidealizowany wrêcz obraz wiosny. Na ³±kach masowo ¿ó³ci siê mniszek lekarski i drobne, ró¿owe kwiatki dzikiego go¼dzika, w lesie co rusz natykamy siê na skupiska fio³ków i konwalii. Coraz g³o¶niej s³ychaæ ¶piew s³owika i æwierkot przeró¿nego ptactwa. Mno¿± siê owady, a w¶ród nich, zapomniane w trakcie zimy i wczesnej wiosny, komary. W wodzie coraz wiêcej wynurzonych ro¶lin. Podwodne ¿ycie jest coraz bardziej intensywne. Tar³o wielu gatunków ryb osi±ga swoje apogeum. W okolicach tarlisk pojawia siê ¿eruj±cych szczupak, a noc± podchodz± w te miejsca sumy i wêgorze. W maju swój szczyt osi±ga sezon jaziowy, coraz lepiej ¿eruje p³oæ, a przynêt± coraz czê¶ciej zaczynaj± siê interesowaæ tak¿e inne gatunki. Ryb± maja jest chyba jednak szczupak (Esox lucius). To ta ryba w maju przestaje byæ ju¿ chroniona (zgodnie z Regulaminem Wêdkarskim okres ochronny trwa³ dla niej od 1 stycznia, a zakoñczy³ siê 30 kwietnia).
Szczupaki robi± wra¿enie osi±ganymi przez siebie rozmiarami. Osi±gaj± ponad metr d³ugo¶ci. Rekordowy szczupak z³owiony w Polsce na wêdkê mierzy³ 128 centymetrów i mia³ masê 24,1 kilograma. Z³owi³ go w roku 1976 Wies³aw Biegan z Krakowa. Jeszcze wiêksza bywa pó³nocnoamerykañska odmiana szczupaka (Esox masquinonqu Mitchill). Ten dorasta do dwóch metrów d³ugo¶ci i osi±ga wagê 50 kilogramów.
To, co u szczupaka fascynuje chyba najbardziej, to jego ogromna w stosunku do ca³ego cia³a paszcza. Pozwala mu ona na pochwycenie niewiele mniejszej od siebie ofiary. Szczupacza paszcza mie¶ci blisko siedemset zêbów (!), w¶ród których mo¿na wyodrêbniæ grupy spe³niaj±ce ró¿ne funkcje. Najwiêksze zêby znajduj± siê w dolnej szczêce i s³u¿± przytrzymywaniu zdobyczy (co ciekawe, zêby te s± nieustannie wymieniane w ci±gu ca³ego ¿ycia szczupaka). Drobne zêby na podniebieniu, wygiête sko¶nie ku prze³ykowi, powoduj± ¿e pokarm mo¿e siê przesuwaæ… ale tylko w jedn± stronê. Charakterystyczne dla szczupaka jest tak¿e wysuniêcie jego dolnej szczêki przed górn±. To wa¿ny szczegó³ dla wêdkarza. Dziêki takiemu u³o¿eniu szczêk szczupak chwyta przynêtê znajduj±c± siê ponad nim, ewentualnie tak±, która znajduje siê w równej z nim linii. Z tych w³a¶nie powodów, poluj±c na szczupaki, nie prowad¼my przynêty przy samym dnie. Bo to nie ma sensu.
A wiêcej o tym wspania³ym drapie¿niku naszych wód, z okrutnymi oczami i budz±cymi respekt zêbami napiszê w przysz³ym tygodniu.
Jakub Kleñ
· Napisane przez Administrator
dnia April 29 2016
1059 czytañ ·
Ten serwis u¿ywa cookies i podobnych technologii (brak zmiany ustawienia przegl±darki oznacza zgodê na to)Prezentowane na stronie internetowej informacje stanowi± tylko czê¶æ materia³ów, które w ca³o¶ci znale¼æ mo¿na w wersji drukowanej "G³osu - Tygodnika Nowohuckiego".
