Festiwalowemu jury przewodniczy³a Olga Lipiñska. Grand Prix zdoby³ zespó³ Teatru Groteska za spektakl „Kandyd, czyli optymizm” Voltera. Wielki sukces odnie¶li nowohuccy aktorzy: Andrzej Franczyk i Jacek Strama, którzy pokazali „Mê¿a mojej ¿ony” autorstwa chorwackiego dramaturga Miro Gavrana (notabene ciesz±cego siê wielk± s³aw± zarówno w Europie jak i w Stanach Zjednoczonych). Obaj nowohucianie otrzymali indywidualne nagrody aktorskie, a pokazany przez nich spektakl – jako jedyny – doczeka³ siê owacji na stoj±co. Nagrodê otrzyma³ równie¿ re¿yser spektaklu Tomasz Obara. Oprócz nowohucian, aktorskie nagrody indywidualne otrzymali tak¿e Marian Dziêdziel i Grzegorz Mielczarek z Teatru S³owackiego za „¯ycie w teatrze”.
Premiera „Mê¿a mojej ¿ony” odby³a siê na wiosnê 2003 roku na Scenie Pod Ratuszem. Tam te¿ spektakl grany jest do dzisiaj i cieszy siê nies³abn±c± popularno¶ci±.
+ Jak Panowie wspominaj± swoj± przygodê z „Mê¿em mojej ¿ony”? Z tym pytaniem zwrócili¶my siê do Jacka Stramy i Andrzeja Franczyka.
Jacek Strama: Granie w komedii, to nic ¶miesznego. Strasznie siê trzeba napracowaæ, ¿eby by³o ¶miesznie. Praca nad „Mê¿em mojej ¿ony” by³a nies³ychanie intensywna, gêsta, a przy tym na totalnym luzie. Spotykali¶my siê punktualnie o godz. 10.00. Przez pierwsz± godzinkê gadali¶my o tym i owym, pili¶my kawê lub herbatê..., a potem znienacka grali¶my spor± partiê tekstu, dopóki re¿yser nam nie przerwa³. A przerywa³ rzadko, byli¶my bowiem z Franiem nie¼le przygotowani. Poza próbami spotykali¶my siê prawie codziennie na dwie godziny i „t³ukli¶my” tekst. Potem Tomek Obara szczegó³owo analizowa³ to, co zobaczy³ i us³ysza³, my z Franiem dziwili¶my siê, ¿e tak du¿o tego by³o, wykrêcali¶my koszule i dla utrwalenia powtarzali¶my. Po miesi±cu byli¶my gotowi by skonfrontowaæ nasz± robotê z publiczno¶ci±. Tego, jednego z najintensywniejszych w moim ¿yciu miesi±ca, nie zapomnê nigdy. I to z wielu powodów.
Andrzej Franczyk: „M±¿ mojej ¿ony” to spektakl kameralny, grany przez dwóch aktorów. Kiedy¶ przysz³o nam go zagraæ w Katowicach, dla 700 widzów w plenerze. Obawy by³y, bo byæ musia³y. Jak siê okaza³o – niepotrzebnie. Spektakl zosta³ przyjêty fantastycznie. Oklaski w trakcie. Oklaski po... Ale zmierzam do sedna. Otó¿ przedstawienie opowiada o dwóch, bardzo ró¿nych mê¿czyznach, którzy oszaleli z mi³o¶ci do tej samej kobiety. Kiedy skoñczyli¶my graæ, t³um bij±c brawa zacz±³ skandowaæ imiê bohaterki. To by³y jedne z najpiêkniejszych braw jakie s³ysza³em w ¿yciu: He-le-na, He-le-na, nios³o siê tego wieczoru po wielkim placu przed katowick± filharmoni±.
Stanis³aw Hortamen
Ten serwis u¿ywa cookies i podobnych technologii (brak zmiany ustawienia przegl±darki oznacza zgodê na to)Prezentowane na stronie internetowej informacje stanowi± tylko czê¶æ materia³ów, które w ca³o¶ci znale¼æ mo¿na w wersji drukowanej "G³osu - Tygodnika Nowohuckiego".
