Tego ostatniego wieczoru mieli ogl±daæ filmy ze znajomymi w s±siednim bloku. Jeszcze o 22.00 przekomarza³ siê z ojczymem - zadowolony, weso³y, u¶miechniêty, w czapce z daszkiem ubranej na bakier. Nikt nie przeczuwa³ zbli¿aj±cej siê tragedii. Oko³o 23.00 wyszli z kolegami na balkon, chcieli zapaliæ papierosa. Nie za³o¿yli butów, ¿eby nie zab³ociæ dywanu. Wilgoæ, ch³ód… nie wiadomo, kto wymy¶li³, ¿eby usi±¶æ na barierce balkonu, nie wiadomo te¿, jak to siê sta³o, ¿e Artur straci³ równowagê i spad³ z VII piêtra. Nie mia³ ¿adnej szansy, ¿eby przytrzymaæ siê czegokolwiek, zaczepiæ, zahaczyæ - po prostu polecia³ w przepa¶æ. Ma³o kto wierzy³, ¿e prze¿yje. Ale on wbrew wszelkim rokowaniom wci±¿ nie umiera³… L¿ejsze obra¿enia - otwarte z³amanie nogi, pêkniêt± miednicê, st³uczenie nerki i p³uc z czasem uda³o siê wyleczyæ. Najgorsza okaza³a siê jednak diagnoza neurologiczna – ciê¿ki uraz pnia mózgu z niedow³adem czterokoñczynowym.
+ + +
Od wypadku Artur nie mówi, nie chodzi, cierpi na niedow³ad koñczyn, a jedyny kontakt z nim to kontakt wzrokowy. Bardzo d³ugo nie reagowa³ na ¿adne bod¼ce, nie wiadomo by³o, czy widzi i s³yszy, by³ jak ro¶lina. Wed³ug prognoz lekarzy tak mia³o pozostaæ ju¿ zawsze. Lecz mi³o¶æ matki Artura oraz jego chêæ ¿ycia uczyni³y i wci±¿ czyni± cuda. „My im jeszcze poka¿emy” mówi pani Anna Korczyñska - Podolecka ca³uj±c swego jedynaka. Ch³opak szeroko siê u¶miecha. S³ucha z uwag± ka¿dego jej s³owa. ¦miesz± go zabawne wspomnienia z czasów szkolnych. - A pamiêtasz Karola M³ota? - pyta pani Anna. Znowu widaæ u¶miech na twarzy syna. - Ca³± pierwsz± klasê technikum pyta³am Artka, czego siê ucz± z historii. Za ka¿dym razem niezmiennie mi odpowiada³, ¿e o Karolu M³ocie. W koñcu przed wakacjami ju¿ siê zdenerwowa³am - czy wy tego M³ota studiujecie? Podczas tej opowie¶ci Artur ¶mieje siê w g³os. Chêtnie ogl±da telewizjê. Szczególnie interesuj± go angielskie filmy. Wróci³a mu pamiêæ. Je¶li co¶ go nu¿y, po prostu odwraca g³owê. Patrzy z rezerw± na obce osoby, ale gdy kto¶ przychodzi drugi raz, ju¿ go rozpoznaje. Bardzo lubi odwiedziny m³odych ludzi. Potrzeba mu kontaktu z rówie¶nikami. Niestety, koledzy dawno o nim zapomnieli. Choæ drzwi jego domu wci±¿ s± dla nich otwarte, jednak nikt ju¿ go nie odwiedza. ¦wiat Artura ogranicza siê do du¿ego pokoju ma³ego mieszkania w wie¿owcu na osiedlu 2. Pu³ku Lotniczego. Pokój zamieniono na gabinet do rehabilitacji i pielêgnacji ch³opca. Jest tu wiêc specjalne ³ó¿ko na kó³kach z barierkami, ³ó¿ko pionizuj±ce i inne sprzêty potrzebne do codziennej rehabilitacji. Rytm ka¿dego dnia zosta³ dostosowany do æwiczeñ, masa¿y oraz posi³ków. Dawniej Artur by³ od¿ywiany sond±, mia³ szczêko¶cisk, po powrocie do domu powoli zacz±³ prze³ykaæ odpowiednio przygotowane papki. – Na pocz±tku my¶la³am, ¿e umrze z g³odu. W³a¶ciwie karmili¶my go z mê¿em przez ca³y dzieñ – wspomina matka. Teraz ¶niadanie, obiad, podwieczorek i kolacja nie stanowi± ju¿ wiêkszego problemu. Artur ma swoje ulubione dania, te sprzed wypadku, je¶li co¶ mu nie smakuje, po prostu nie chce je¶æ. Ch³opak coraz lepiej wygl±da. Stopniowo, bardzo powoli robi postêpy. Ale postêpy wci±¿ i systematycznie nastêpuj±. Kontaktuje siê z otoczeniem oczami. Rano, gdy siê budzi, uderza rêk± w barierkê ³ó¿ka, daj±c znak, ¿e pora wstawaæ… Ka¿dy u¶miech Artura i próba nawi±zania porozumienia budzi nadziejê, dodaj±c matce odwagi i si³ do dalszej walki.
+ + +
Utrzymanie ch³opca, rehabilitacja, codzienna pielêgnacja wymaga nie tylko po¶wiêcenia czasu, ale równie¿ i pieniêdzy. Artur ma swoj± stronê internetow± www.republika.pl/arturkorczyñski. Na umieszczonych na niej zdjêciach mo¿na prze¶ledziæ efekty jego leczenia.
W chwili obecnej Arturowi obok odwiedzin rówie¶ników najbardziej potrzebne s± fundusze na dalsz± terapiê. Bardzo pomóg³ mu dwutygodniowy turnus rehabilitacyjny w Jadownikach Mokrych. Lecz kosztowa³ 2 tysi±ce z³otych. ¯eby doczekaæ siê widocznych efektów, powinien tam pozostaæ przynajmniej na trzy turnusy. - Niektóre dzieci przyje¿d¿aj± na tak d³ugi okres, ale one maj± sponsorów – wzdycha matka. Nawet nie ¶mie marzyæ o leczeniu w zagranicznych o¶rodkach… A byæ mo¿e dziêki niemu stan±³by na nogi… Za zajêcia z logoped± i rehabilitacjê w domu te¿ trzeba p³aciæ… Anna Korczyñska – Podolecka, pracuj±ca popo³udniami w Krakowskiej Akademii Tañca, ju¿ trzykrotnie zorganizowa³a koncerty dla Artura. Ostatni z nich odby³ siê 30 listopada ubieg³ego roku w PSM II st. im. W³adys³awa ¯eleñskiego. Jego pomys³odawc±, motorem i dusz± by³a matka Artura. Piêkne, barwne widowisko muzyczno – taneczne zgromadzi³o prawie 300 osób, które szczelnie wype³ni³y salê.
+ + +
Zazwyczaj w nieszczê¶ciu cz³owiek zostaje sam, ludzie uciekaj± od tragedii, tak jakby by³a ona zara¼liw± chorob±. Pani Anna podkre¶la, ¿e pomoc oferuj± im zwykli ludzie, którzy dziel± siê tym, co maj±. Nie w b³ysku fleszy, ale z potrzeby serca. Lecz wierzymy, ¿e s± w Nowej Hucie instytucje oraz ludzie dobrej woli, którzy nie pozostan± obojêtni na los ch³opca i zechc± rozja¶niæ jego ¿ycie iskierk± nadziei. Teraz Artur podziêkuje im jedynie spojrzeniem, przymkniêciem oczu, u¶ciskiem d³oni. Ale byæ mo¿e w nie tak dalekiej przysz³o¶ci bêdzie sam móg³ wypowiedzieæ magiczne s³owo „Dziêkujê”. Z pomoc± ¿yczliwych ludzi ma szansê przekroczyæ próg nadziei, któr± wci±¿ ¿yje jego matka.
Ma³gorzata Modzelewska
Ten serwis u¿ywa cookies i podobnych technologii (brak zmiany ustawienia przegl±darki oznacza zgodê na to)Prezentowane na stronie internetowej informacje stanowi± tylko czê¶æ materia³ów, które w ca³o¶ci znale¼æ mo¿na w wersji drukowanej "G³osu - Tygodnika Nowohuckiego".
