Głos - Tygodnik Nowohucki

26/04/2024

Nawigacja

· Strona główna
· Nowohuckie Linki
· Fotohistorie
· Szukaj
· Dzielnice
· NH - Miejsce dobre do życia

W Głosie

Felietony
Miss Nowej Huty -
XXI edycja
Nowohucianie
Humor
Prawnik radzi

Ostatnie artykuły

· [2024.04.26] Karasie...
· [2024.04.26] Nie będ...
· Na niedzielę 28 kwie...
· [2024.04.26] Kłopoty...
· [2024.04.19] Druga t...

Ostatnio na forum

Najnowsze tematy

· Na sprzedaż działka ...
· Akcja poboru krwi
· Krótkie włosy - piel...
· Sekcja rekreacyjna G...
· TBS w nowej hucie?

Najciekawsze tematy

Brak tematów na forum

O nie! Ta strona potrzebuje włączonej obsługi języka JavaScript!

Twoja przeglądarka nie obsługuje tego języka lub ma wyłączoną jego obsługę. Włącz wykonywanie kodu JavaScript w swojej przeglądarce internetowej, aby skorzystać ze wszystkich funkcji strony
lub skorzystaj z programu obsługującego język JavaScript, np. Mozilla Firefox, Apple Safari, Opera, Google Chrome lub Windows Internet Explorer w wersji wyższej niż 6.

Nasze interwencje – Wadów PKP

Uważaj wysiadając, bo wylądujesz w rowie!

Metalowy niebieski słupek z tabliczkami z numerami linii autobusowych (w tym jednej zupełnie nieaktualnej), osadzony nad rowem – to cały przystanek podmiejskiej linii MPK w os. Wadów – PKP. Jakby było mało, że tuż przy rowie - to niemal na skrzyżowaniu z wyjazdem z ulicy osiedlowej!
Na pewno ten przystanek nie spełnia wyrobów bezpieczeństwa. - Autobus nie zatrzymuje się na środku drogi, ale zjeżdża, by ułatwić ruch. Więc pasażerowie wysiadają normalnie do rowu. Młody wyskoczy bo jest sprytny, ale w osiedlu Wadów PKP, pamiętającym początki Nowej Huty mieszka wielu starszych ludzi. Mają po siedemdziesiąt pięć, osiemdziesiąt lat, wchodzą do rowu i wywracają się. A już wyniesienie z autobusu dziecięcego wózka, czy wózka osoby niepełnosprawnej, jest prawdziwą ekwilibrystyką. Najgorzej jest w godzinach szczytu komunikacyjnego, albo w sobotę, gdy ruch jest spory – mówi Zbigniew Rajski radny Dzielnicy XVII.
Na tym przystanku, w centrum osiedla, zatrzymuje się na co dzień autobus linii 110. „417” jeździ w soboty i niedziele, ułatwiając mieszkańcom dojazd do cmentarza w Ruszczy. Za uruchomienie tej linii radny Rajski chciałby Gminę pochwalić, ale za lokalizację przystanku – w żadnym razie.
Nie dość że nad rowem, to dodatkowo przystanek ulokowano tuż przed skrzyżowaniem z wyjazdem z drogi osiedlowej. Zatoczki specjalnej nie ma, choć przystanek linii autobusowej 110 znajduje się przy ruchliwej ulicy Glinik, którą kierowcy często skracają sobie trasę od strony ulicy Igołomskiej do Kocmyrzowskiej. Chociaż odwiedziliśmy osiedle w godzinach południowych to ulica przejeżdża wiele pojazdów. Sama ulica Glinik jest wąska, nie ma poboczy. Nie ma też rozrysowanych, pasów ani linii poziomych, a te w tym miejscu szczególnie by się przydały.
Obserwujemy powtarzająca się sytuację, gdy autobus MPK zatrzymuje się na tym naprawdę prowizorycznym przystanku, a większość samochodów osobowych, wyprzedza go, łamiąc przepisy. Jesienią, gdy wcześnie robi się ciemno, ta sytuacja może być przyczyną wypadku, gdy ktoś z pasażerów, szczególnie w godzinach szczytu, (gdy w rejonie przystanku jest wielu wysiadających), może wpaść pod samochody, jadące z jednej lub drugiej strony. - Dopiero jak ktoś tu zginie okaże się, jak lekkomyślną decyzję podjęto - mówi Zbigniew Rajski radny Rady Dzielnicy XVII
Zła lokalizacja przystanku to także belka w oku mieszkającego w osiedlu Wadów PKP niemal od początku Kazimierza Pająka, przewodniczącego wspólnoty mieszkaniowej. Obaj panowie walczą o przystanek z prawdziwego zdarzenia już kilka lat. Interwencje skończyły się na razie tym, że słup znaczący przystanek przesunięto z miejsca lepszego – wcześniej na gorsze - dzisiejsze.
- Prezydent wcześniej wydał polecenie by coś z tym przystankiem zrobić, ale rezultat przesunięcia przystanku opisaliśmy powyżej. Dziecko by lepsze rozwiązanie wymyśliło niż urzędnik, pewnie specjalista inżynier, który przesunął słup przystankowy o 32 metrów do przodu, właściwie z miejsca ciut lepszego na gorsze, sytuacji nie rozwiązując - uważa Zbigniew Rajski
Na nie wyasfaltowanym skrawku ziemi „dla wysiadających” jest sporo dziur. - Niechby wykonano jakąś wysepkę nad rowem, gdzie mogliby ludzie spokojnie wysiadać – sugeruje możliwe rozwiązanie radny Rajski. Dzisiejsze umiejscowienie przystanku – naprzeciw sklepu spożywczego, który znajduje się w tym miejscu od kilku lat, utrudnia sytuację jego dostawcom, bo mogą oni być ukarani mandatem za zatrzymywanie się w odległości 15 metrów od przystanku autobusowego! Jakie jest wyjście?
Zbigniew Rajski i Kazimierz Pająk widzą tylko jedno – przeniesienie przystanku na drugą stronę ulicy Glinik, na dawną pętlę autobusowa, gdzie dziś znajduje się przystanek dla wysiadających z autobusu jadącego od strony Ruszczy.
- Proponujemy by autobus jadąc z Nowej Huty skręcał w lewo na placyk w środku osiedla. Tam znajduje się wiata przystankowa. Staruszkowie, matki z wózkami spokojnie tam by mogli wsiąść i wysiąść. Placyk jest wyasfaltowany, wystarczyłoby tylko postawienie zakazu zatrzymywania się. Dawniej autobus duży tu pod kątem prostym zawracał i radził sobie, a przecież teraz na tej trasie jeżdżą mniejsze autobusy. Odnośnie takiego umiejscowienia przystanku na placyku Prezydent, w odpowiedzi na interwencję przewodniczącego Rady Miasta, poparł stanowisko ZIKiT, że „jest to niemożliwe ze względu na bezpieczeństwo ruchu, przecinanie pasów, skręt w lewo i stratę czasu, co zmniejszy efektywność komunikacji.” Wiem, że pan Prezydent opiera się na zdaniu urzędników, bo gdyby przyjechał i zobaczył, jak dzisiejszy przystanek jest „bezpieczny” i że zjazd na placyk i wyjazd z niego wcale nie muszą zajmować zbyt wiele czasu, (byłaby to „strata” pół minuty), to pewnie zmieniłby zdanie – mówi radny Rajski. - Lewoskręt to manewr trudniejszy, ale przecież są sytuacje gdy inaczej nie można…- dodaje.
Na interwencję radnego ZIKiT odpisał, że można ustanowić przystanek 200 metrów dalej. Chyba za karę za nasze interwencje – mówi sarkastycznie radny, ale przecież usytuowanie przystanku ma być wygodne dla mieszkańców, a najwięcej pasażerów wysiada w centrum osiedla kolejowego. Z drugiej strony wzdłuż całej ulicy Glinik biegnie rów i znajdują się wjazdy na posesje – podkreśla.
Może chwilowo lepiej, (do czasu deszczu), że rowy w osiedlu Wadów PKP nie są utrzymane jak trzeba, są zarośnięte i płytkie, to w razie czego można się ratować skokiem do rowu. Ale co poczną pasażerowie MPK jesienią czy zimą, kiedy rów zasypie śnieg, a porastająca rów murawa stanie się mokra i śliska?
(l)

Nowy sezon w Teatrze Ludowym otwarty – PTAKI

Rozmowa z Mają Barełkowską i Andrzejem Franczykiem

„Ptaki” – spektakl według Tarjei Vesaasa, norweskiego powieściopisarza, poety i dramaturga, wystawiła Scena pod Ratuszem Teatru Ludowego. Autor „Ptaków” Tarjei Vesaas (1897-1970) jest w swojej ojczystej Norwegii uważany za jednego z najważniejszych autorów XX w. Był kilkakrotnie nominowany do literackiej nagrody Nobla, której jednak nigdy nie zdobył. Jego utwory są krótkie i oszczędne w formie, często osadzone w wiejskim krajobrazie, któremu niejednokrotnie towarzyszy surowa skandynawska przyroda. Bohaterowie Vesaasa na ogół są prostymi ludźmi, zmagającymi się z problemami śmierci, lęku, poczucia winy i innymi trudnymi emocjami. Vesaas tworzył w prostych słowach głębokie portrety psychologiczne, co również zostało dostrzeżone przez krytyków.
Najbardziej znaną powieścią Tarjei Vesaasa są „Ptaki” z 1957 r. Główny bohater powieści to Mattis – mężczyzna, który zachował dziecięcą naiwność, ale przez otoczenie uważany jest za chorego umysłowo i wyszydzany. Żyje z dala od reszty społeczeństwa wraz ze swoją siostrą. Pewnego dnia w gospodarstwie rodzeństwa pojawia się obcy mężczyzna, który stopniowo zakochuje się w Oldze. Mattis czuje się coraz bardziej opuszczony przez siostrę. Po tym, jak pewnego razu młody myśliwy zabija słonkę - jest to szczególnie ulubiony przez Mattisa gatunek ptaków – brat Olgi intuicyjnie wyczuwa czekającą go śmierć. Scena jest symboliczną zapowiedzią tragicznego końca. We wrażliwej, rozumiejącej fenomeny przyrody postaci Mattisa odkryć można wiele podobieństw do autora powieści. Sam Vesaas potwierdził kiedyś w jednym z wywiadów, że chciał tą postacią naświetlić „sytuację artysty” oraz stworzyć swój autoportret, zachowując pewne ograniczenia. W 1967 r. dokonano w Polsce ekranizacji tej powieści pod tytułem „Żywot Mateusza”.
- To zupełnie inna produkcja, która przenosi widza w obcy nam wymiar czasu. Nie daje ona takiej rozrywki, do jakiej nasz widz może jest przyzwyczajony, ale za to przynosi wytchnienie, pozwala popatrzeć na nasze życie z zupełnie innej strony. Stąd ten spektakl tu, na Rynku, a mamy komu go pokazywać – nie zawodzi nas wierna publiczność. Myślę, że widzowie tej sceny, choć przyzwyczajeni do innego tempa i humoru, nie wyjdą rozczarowani. Chociaż spodziewam się, że ich odczucia będą kompletnie inne niż zazwyczaj. Mam nadzieję, że też pozytywne – rekomenduje nowy spektakl w repertuarze Teatru Ludowego dyrektor Jacek Strama.

W spektaklu reżyserowanym przez Piotra Waligórskiego, ze scenografią Wojciecha Stefaniaka, występują: Maja Barełkowska, Andrzej Franczyk i Kajetan Wolniewicz.
- Pod koniec spektaklu jest dramatyczna scena rozstania dwojga kochanków – opowiada odtwórczyni roli Olgi Maja Barełkowska. - W związku z tym – mogę zdradzić – miałam też prywatne doznania; myślałam: kończy się jakiś etap, kończą się próby, a dobrze nam jest z tymi postaciami. I tak ogólnie zrobiło się smutno; bo ta „moja” Olga miała dwóch mężczyzn, a teraz zostaje całkiem sama, a przecież nie zasługuje na to; jest typem kobiety do kochania, a trochę nie ma szczęścia, tak się życie ułożyło...
- To nie jest wesoły spektakl…
- Proponowaliśmy też sztuki bardziej poważne. Ta – no, na pewno nie jest komedią, mówi o życiu. Mam poczucie, że nie przedstawiamy tylko losów trzech bohaterów, ponieważ naszą intencją było pokazać, jak się czasem w życiu układa, jakich wyborów trzeba dokonywać: między opieką nad kimś najbliższym a osobą, którą się kocha – przecież takie właśnie decyzje także i my musimy w życiu podejmować. I moja bohaterka stanęła przed takim wyborem; musi wybrać między bratem a mężczyzną, którego kocha – mówi aktorka. - Nie jestem w stanie się zdystansować od tej roli. My bardzo dużo mówimy, a Olga to postać oszczędna w słowach. Raczej ma problem z wypowiedzeniem się, jest samotna, nie ma upustu tych emocji, męczy się z nimi… Myślę, że to problem wielu osób. One wzbudzają mój szacunek, że z taką godnością, tak dzielnie znoszą swój los. Olga się nie żali, przyjmuje ten los, choć jest ciężki. Jest dzielna, interesująca, nieoczywista, coś się w niej dzieje. To bardzo wrażliwy człowiek, ale los jej nie oszczędził. Podoba mi się ta postać.

Andrzej Franczyk wcielił się w brata Olgi. Jego także zauroczyła rola, którą powierzył mu reżyser. Także jego zdaniem „Ptaki” nie są smutnym spektaklem, lecz kwintesencją tego, co spotyka nas w życiu.
- W tej historii dwójki samotnych osób - Olgi i jej brata Mattisa - jest jakiś ładunek marzeń, pozytywnych emocji. Oni oboje pragną marzyć o czymś pięknym, wyjątkowym, ale też o czymś normalnym. Świat wokół nie zawsze bywa kolorowy, życie doświadcza… To niekoniecznie smutny spektakl.
- Ale smutno się kończy.
- Smutno, ale… Ale konsekwentnie. W obronie tego, co nie smutne; w obronie marzeń, życia, wolności wyboru, piękna… Mattis wybiera śmierć w imię życia. To dziwna formuła, nie wiem, czy psycholog lub etyk zgodziłby się z moim widzeniem, ale tak to czuję – dzieli się swoimi myślami Andrzej Franczyk. - Myślę, że Mattis jest z mojego świata. Przychodzi taki moment, że się idzie coraz głębiej. Tu, w tym spektaklu coś się takiego zdarzyło, że z każdym dniem, tygodniem – wchodziłem w rolę coraz głębiej. I premiera była takim punktem poniżej – jeżeli mówimy o nurkowaniu, bo jeśli o alpinistyce – to powyżej… - śmieje się aktor. - Jesteśmy na takim etapie, że chce się iść. Chce się nurkować albo iść do góry. W dzisiejszym świecie, trochę zdziczałym, który epatuje cukierkami, bylejakością, temat „Patków” jest taki piękny, czysty, że warto. Jak powiedział reżyser: kto zrozumie – ten się uśmiechnie, będzie bogatszy. Kto nie – temu nie pomoże nic…
- A czy ten spektakl nie jest za długi?
- Nie wiem. Ale powiem tak: jeżeli ktoś lubi rytmy dyskotekowe, to tutaj znajdzie pauzy, które będą mu przeszkadzać. Ale na szczęście nie wszyscy lubią dyskotekę…

Anna Kaszewska

Maja Barełkowska i Andrzej Franczyk w rolach Olgi i Mattisa

Inwestycje sportowe i rekreacyjne w nowohuckich dzielnicach W ZDROWYM CIELE ZDROWY DUCH

Powiedzenie w zdrowym ciele, zdrowy duch zawiera w sobie głęboką mądrość. Stwarzanie dzieciom, młodzieży, a także osobom dorosłym możliwości rozwoju fizycznego na nowoczesnych obiektach jest racjonalnym działaniem. Taką drogę dbałości o krakowian wybrał prezydent Jacek Majchrowski, powołując Zarząd Infrastruktury Sportowej prowadzący inwestycje sportowe i zarządzający później tymi obiektami. To czego dokonał w tej dziedzinie obecny prezydent w Krakowie, a szczególnie w nowohuckiej aglomeracji zasługuje na uznanie, a zresztą niech przemówią fakty.

W Nowej Hucie, przy ul. Ptaszyckiego, w Dzielnicy XVIII usytuowano nowoczesną placówkę sportowo-wychowawczą – Centrum Rozwoju Com-
-Com Zone. Obiekt o powierzchni 6 tys. m złożony jest z krytej pływalni z trybunami, wielofunkcyjnej hali sportowej z trybunami, trzech sal treningowych, siłowni, części rekreacyjnej oraz przestrzeni na działalność edukacyjną, opiekuńczo-wychowawczą i terapeutyczną. Centrum Rozwoju zostało oddane do użytku w październiku 2008 roku. 17 listopada 2009 r., dokładnie w rok od dnia kiedy Centrum Rozwoju Com-Com Zone przyjęło pierwszych gości, odbyło się tam spotkanie podsumowujące pierwsze 12 miesięcy działalności placówki. Com-Com Zone odwiedził w tym dniu Prezydent Miasta Krakowa Jacek Majchrowski, który powiedział, że pomysł wybudowania Centrum Rozwoju w Nowej Hucie wynikał z potrzeby stworzenia tam atrakcyjnej oferty dla młodych ludzi. Centrum Rozwoju Com-Com Zone powstało z inicjatywy Prezydenta Miasta Krakowa prof. Jacka Majchrowskiego a zarządzane jest przez Stowarzyszenie „U Siemachy”. Oprócz zajęć sportowych w Com-Com Zone prowadzona jest także działalność edukacyjna i opiekuńczo-wychowawcza przez Młodzieżowy Ośrodek Rozwoju Społecznego, specjalistyczną placówkę wsparcia dziennego dla dzieci i młodzieży, natomiast działalność terapeutyczną prowadzi Krakowski Instytut Psychoterapii.

Plac zabaw - ziemia niczyja.

Zadzwoniła do naszej redakcji mieszkanka os. Sportowego, zaniepokojona stanem, znajdującego się na terenie jej osiedla, ogródka jordanowskiego. Opowiedziała o zdemolowanej, kolejny raz, bramie wjazdowej, pozrywanych huśtawkach i śmieciach. Okazało się, że nie przesadziła ani trochę. Ogródek jordanowski na os. Sportowym 25a w niczym nie przypomina placu zabaw. Znajdują się na nim dosłownie resztki huśtawek, obok miejsca na kosz na śmieci, który dawno padł łupem złomiarzy, leży kilka pustych butelek po napojach alkoholowych. Wysoka trawa i masa śmieci obok karuzeli jednoznacznie wskazują, że żadna, a już na pewno dziecięca, noga dawno tu nie stała. Okazuje się, że temat ten pojawiał się już kilka lat temu na łamach naszej gazety, w formie listów do Redakcji. Niestety od tamtego czasu sytuacja tego miejsca nie uległa zmianie. Czemu to miejsce nie może wyglądać jak inne place zabaw w Nowej Hucie i przyciągać do siebie dzieci i ich rodziców. Najzwyczajniej w świecie, nie ma się nim kto zająć. Prawo użytkowania do terenu ogródka jordanowskiego mają harcerze, którzy na terenie ogródka mają świetlice. Jednak nie stać ich na wyposażenie placu zabaw w sprzęt do zabaw typu huśtawki i karuzele. Sprawujący opiekę nad ogródkami jordanowskimi ZIKIT nie może się tym terenem zając...ponieważ nie ma do niego prawa. Przedstawiciel ZIKT-u, odpowiedzialny za ogródki jordanowskie na terenie dzielnicy XVIII, obiecał, że zaraz po uzyskaniu prawa użytkowania do tego terenu, zajmie się jego zagospodarowaniem. Jednak, żeby to się stało tego prawa musi się zrzec Związek Harcerstwa Polskiego, który nie chce zrezygnować z korzystania ze świetlicy. W piśmie skierowanym do Wydziału Skarbu Miasta UMK, tj. organu odpowiedzialnego za zmiany prawa własności gruntów, Komenda Główna Hufca ZHP zwróciła się z prośbą o przekazanie terenu ogródka jordanowskiego miastu. Okazuje się jednak, że nie jest możliwe zrzeczenie się części działki. Trzeba by było dokonać nowego podziału geodezyjnego. Według informacji jakich udzielił nam przedstawiciel ZHP prośba o ponowny podział działki nie zyskała aprobaty konserwatora zabytków, os. Sportowe znajduje się bowiem na terenie starej Nowej Huty, tj. obszaru wpisanego w rejestr zabytków Krakowa. „W związku z tym jedynym rozwiązaniem jest zrzeczenie się całości działki łącznie z budynkiem, ale że wciąż chcemy go użytkować, to będziemy wnioskować o zawarcie nowego porozumienie na użytkowanie samego budynku” – mówi przedstawiciel ZHP i dodaje, że to jedyny sposób na rozwiązanie tej ciągnącej się już od dawna sprawy. Wydaje się, że to prosta sprawa. Jedno pismo, jedna zgoda, przekazanie terenu ogródka jordanowskiego miastu i odpowiednie wyposażenie go . Jednak od kilku lat powstają nowe dokumenty mnożą się prośby, odwołania i wnioski a ogródek wygląda jak wyglądał. Rodzice dzieci mieszkających w okolicznych blokach martwią się czy ich pociechy zdążą z niego skorzystać zanim dorosną, mieszkańcy pobliskich bloków z niepokojem obserwują odbywające się na jego terenie „spotkania” pseudo towarzyskie. Czy sprawa ruszy wreszcie z miejsca, wydaje się, że tak bowiem wszyscy zainteresowani obiecali podjąć odpowiednie kroki. Ponieważ jednak stare porzekadło mówi „ufaj, ale sprawdzaj” -obiecujemy powrócić do niej w najbliższym czasie. Wszystkich chętnych do wypowiedzenia się na ten temat zachęcam do pisania na adres gmh@o2.pl
AŁ

Marian Dziędziel w Oberży pod Czarnym Koniem na rzecz Fundacji „Wawel z Rodziną”, czyli… Kraków na słodko

Słoneczna aura pozwoliła i tym razem, uczestniczyć w kolejnym spotkaniu z cyklu imprez kulinarno-artystyczno-charytatywnych w Oberży Pod Czarnym Koniem. Imprezę zorganizowała - Agencja Artystyczna - Czarny Koń wraz z Bractwem Piwnym - Krąg Krakowski przy udziale Zakładów Przemysłu Cukierniczego Wawel SA Kraków. Licytowano albumy Kraków na słodko, autorstwa Leszka Mazana, potrawy i zbierano datki na rzecz Fundacji „Wawel z Rodziną” - fundacji, której prezesem jest znany aktor Tomasz Schimschainer (związany od wielu lat z nowohucką sceną Teatru Ludowego).
Marian Dziędziel mówił nie tylko o swojej pracy teatralnej i filmowej, ale też o upodobaniach kulinarnych. Mało kto wie, że ten znakomity aktor od wielu lat występujący na deskach Teatru im. Słowackiego w Krakowie, debiutował w filmie Stawka większa niż życie, w odcinku zatytułowanym Akcja Liść Dębu (wraz ze swoim kolegą Jerzym Trelą). Dziś z uśmiechem wspomina swe pierwsze zmagania na planie filmowym. Ale dla mnie Dziędziel jest spadkobiercą tradycji aktorskich mistrzów sceny polskiej: Rapackiego, Solskiego czy Karbowskiego. Do Teatru im. J. Słowackiego został zaangażowany przez swojego profesora, a zarazem rektora krakowskiej PWST, Bronisława Dąbrowskiego. Debiutował rolą Widma w Weselu, historycznym przedstawieniu Lidii Zamkow. W reinscenizacji Wesela Paradowskiego w 1971 roku zagrał Kacpra, zaś w inscenizacji Grabowskiego - Nosa.
Marian Dziędziel jest jednym z najczęściej obsadzanych aktorów. Jest mistrzem nastroju, emocji, aktorem mistycznym. Stworzył kultowe postacie - w Weselu jako Wojnar, a także w Domu zły czy ostatnio w Tricku, wcześniej w Komorniku czy Winie truskawkowym a także w Bitwie Warszawskiej. Poza aktorstwem teatralnym i filmowym wcielał się w postacie kabaretowe. Zaczynał w Jamie Michalika, z którą był przez szereg lat związany.
Artysta lubi spotkania z publicznością, ma duże poczucie humoru i dystans do świata i swojej pracy. Bawił więc widzów, opowieściami z życia aktorskiego i kulinarnego. A przybyli na spotkanie z aktorem jego miłośnicy nawet z dalekich Bieszczad: Ewa i Bogdan Granatowscy, którym wtórował gospodarz asystujący przy gotowaniu Marianowi Dziędzielowi - Wiesław Mrozowski. Jakie to wzruszające, to tak jak to, co jest najcenniejsze dla artysty - oklaski po spektaklu. Pod koniec biesiady uczestnicy stanęli do wspólnej fotografii. Wykonał ją Mariusz Miciński Partnerami imprezy byli: ORW Panorama w Krynicy, Sądecki Bartnik, Sir Willimas, Aesthetica Dermadent, Sokołów SA i Prominex.
Organizatorzy zapowiadają już kolejne spotkania, w grudniu i styczniu, tym razem chcą zaprosić znakomitą aktorkę młodego pokolenia, znaną m.in. z filmu Ciacho i Śluby panieńskie, Martę Żmudę-Trzebiatowską oraz Małgorzatę Kożuchowską.
SMAK

Marian Dziędziel z paniami z Fundacji „Wawel z Rodziną”.

Nowohucka gra miejska Kierunek – Nowa Huta

Kiedyś muzeum kojarzyło się z filcowymi kapciami i nakazem ciszy. Dziś często wykorzystuje najnowsze osiągnięcia techniki i zaskakuje pomysłami. Takim, zupełnie innowacyjnym, jest Nowohucka Ścieżka Edukacyjna, którą od 21 października udostępnia, wszystkim chętnym, Nowohuckie Muzeum PRL-u.
Projekt p.n. „Włóż buty, przyjdź do Huty” to pierwsza w Polsce multimedialna ścieżka edukacyjna z elementami gry ulicznej. Dzięki takiemu innowacyjnemu połączeniu wycieczka po Nowej Hucie staje się niezwykle atrakcyjnym i niezapomnianym przeżyciem.
- Przygotowaliśmy ją z myślą zarówno o młodszych jak i starszych "spacerowiczach". Specjalnie nie używam tu słowa turysta, bowiem mam nadzieję, że na ścieżkę, np. w ramach niedzielnego spaceru, będą mieli ochotę wybrać się także mieszkańcy Nowej Huty – mówi Jadwiga Emilewicz, kierownik Muzeum PRL-u, krakowskiego oddziału Muzeum Historii Polski. Elementami ścieżki są: przewodnik, a w nim: przygotowana i opracowana mapa dzielnicy, zadania edukacyjno-informacyjne przypominające historię Nowej Huty, fakty z historii Polski, ciekawostki z dziejów najmłodszej dzielnicy Krakowa, atrakcyjne zdjęcia z epoki, oraz odtwarzacz mp4 z nagraniami audio-wideo; a w nim relacje historyków profesorów Uniwersytetu Jagiellońskiego, mieszkańców Nowej Huty, artystów i architektów m.in. Jerzego Fedorowicza, Stanisława Juchnowicza. Czymś zupełnie innowacyjnym jest interaktywność ścieżki, aby bowiem kontynuować zwiedzanie trzeba rozwiązywać kolejne zadania. Dopiero po udzieleniu prawidłowych odpowiedzi na zawarte w karcie zadań pytania można ruszyć dalej. Spacer trwa ok. 1,5 godziny. Do końca tego roku skorzystanie z Edukacyjnej Ścieżki Multimedialnej jest zupełnie bezpłatne. Trzeba jednak pamiętać, że wypożyczenie sprzętu (mp4) możliwe jest jedynie po pozostawieniu w depozycie dokumentu ze zdjęciem. Aby skorzystać ze ścieżki należy udać się po przewodnik i odtwarzacz, które są do pobrania w siedzibie Muzeum PRL-u lub nowohuckim oddziale Muzeum Historycznego miasta Krakowa. Od poniedziałku do piątku: w godz. 9.00 – 15.00 w siedzibie Muzeum PRL-u (os. Centrum E1, d. kino Światowid) i MHK Dzieje Nowej Huty (os. Słoneczne 16). W sobotę: od 10.30 do 14.00 w MHK Dzieje Nowej Huty (os. Słoneczne 16). W niedzielę: od 10.30 do 14.00 w Muzeum PRL-u (os. Centrum E1, d. kino Światowid). - Sądzę, iż tego typu projekt na pewno odniesie sukces. Dlaczego? Jest to nietypowa forma poznawania historii, zupełnie nowoczesna! Muzeum poszło z duchem czasu i nie koncentruje się jedynie na stałych wystawach i eksponatach, ale zrobiło coś więcej. Pomyślało o nas, o młodzieży i studentach, którzy spacerując z odtwarzaczem mp4 w uszach i z małą książeczką w ręku, poznają w niezwykle ciekawy sposób historię Nowej Huty. Nie jest to nudna lekcja historii, polegająca na suchym wykładzie nauczyciela, który coś ględzi przez 45 minut, a każdy z uczniów robi w tym czasie coś innego – mówi Joanna Sarnecka, przewodnicząca Sekcji Historii Najnowszej w Kole Naukowym Historyków Studentów UJ, jedna z osób, które jako pierwsze „testowały” projekt.
AŁ

Fot. Paweł Suder

Pożegnaliśmy red. Mariana Oleksego

W piątek, 15 października zmarł w szpitalu red. Marian Oleksy, który kierował przez 10 lat, w latach 1972–1981, „Głosem Nowej Huty”. Ostatnio Jego zdrowie szwankowało, przeszedł zawał, miał problemy z krążeniem krwi. Jedyną szansą była operacja, którą wykonano, ale organizm nie wytrzymał i cicho w nocy Marian Oleksy odszedł na wieczną wartę. Szedł do szpitala niechętnie, jakby miał złe przeczucia, ale z drugiej strony zdawał sobie sprawę, że ten zabieg jest niezbędny i grono Przyjaciół utwierdzało go w tym przekonaniu. Bardzo chcieliśmy, aby powrócił do nas w lepszej formie zdrowotnej. Obiecywaliśmy sobie, że po rekonwalescencji pojawi się na seminarium poświęconym Świętu Niepodległości w Domu Kombatanta RP w os. Górali. Zresztą przygotował na to seminarium materiały i kolejny Zeszyt Historyczny. Niestety, nie będzie już w nim uczestniczył... W środę, 20 bm. odbył się pogrzeb Mariana Oleksego na cmentarzu w Batowicach. Pożegnała Go Rodzina i liczne grono Przyjaciół, Kolegów i Koleżanek. Odszedł człowiek prawy i sprawiedliwy, a przede wszystkim obdarzony niepowtarzalnym poczuciem humoru i optymizmem w kontaktach z ludźmi. Żegnaj Przyjacielu...

Marian Oleksy (1931-2010)

Marian Oleksy urodził się w 1931 roku we Francji, gdzie jego rodzice wyjechali za chlebem, ale już po kilku miesiącach powrócił w rodzinne strony, do Strzelc Wielkich k. Brzeska. W sąsiedniej miejscowości Strzelce Małe ukończył szkołę powszechną. Następnie po wojnie uczęszczał do Prywatnego Koedukacyjnego Gimnazjum Kupieckiego im. Wincentego Witosa w Szczurowej. Po 5 latach nauki w gimnazjum i dwóch latach w liceum zdaje maturę w 1951 r. w Szczurowej. Jako młody licealista trafia na kilka miesięcy do więzienia ścigany przez UBP za rzekome powiązania z nieujawnionym przeciwnikiem ustroju noszącym pseudonim „Stalingrad”. Urząd znajduje w domu podczas rewizji pistolet i grozi mu kilka lat pozbawienia wolności. Schwytany „Stalingrad” nie rozpoznaje Oleksego, który po trzech miesiącach więzienia wychodzi na wolność. Nawiasem mówiąc jego ojciec spędza po wojnie za podobne podejrzenia 5 lat w więzieniu. Jednak UBP jest pamiętliwe i wydaje mu wilczy bilet. Nie może rozpocząć studiów i znaleźć pracy. Dopiero przyjęto go do pracy w Państwowej Stadninie Koni w Brzesku, gdzie pracuje ok. 1,5 roku. Potem udaje mu się podjąć pracę w Banku Rolnym w Brzesku, gdzie do pracy przyjmuje go dyrektor, były egzaminator z matury. Tu jednak donosi na niego jedna z pracownic banku, która była żoną lokalnego szefa UBP i zostaje zwolniony. Na szczęście spotyka kolegę ze szkoły, który proponuje mu pracę w Komendzie Powiatowej Służby Polsce w Brzesku jako instruktora kulturalno-oświatowego. Mając kontakty w rodzinnych stronach i dostęp do strojów i instrumentów zakłada Zespół Pieśni i Tańca, który zaczyna odnosić sukcesy, m.in. zajmuje czwarte miejsce na Ogólnopolskim Przeglądzie w Kielcach. Tu także ciągnie się za nim przeszłość i powołują go gwoli zdyscyplinowania do wojska w Sandomierzu. Dostaje nieźle w kość, ale dowódca wydaje mu zgodę na wyjazd do Krakowa, gdzie przystępuje do egzaminu wstępnego na historię UJ. Jego egzaminatorem jest m.in. Karol Estreicher, który umożliwia mu w drodze wyjątku zdawanie egzaminu w ciągu kilkudniowej przepustki. Egzamin zdaje bardzo dobrze i w 1954 r. podejmuje studia na wydziale historii UJ, które kończy w 1959 roku. Od tego roku mieszka w Nowej Hucie w os. Spółdzielczym. To inny czas w PRL i wreszcie uwalnia się od etykietki przeciwnika władzy ludowej. Po studiach wiąże się z ruchem ludowym i pracuje jako kierownik Wydziału Kultury Zarządu Wojewódzkiego Związku Młodzieży Wiejskiej w Krakowie wykorzystując swoje doświadczenie w działalności zespołów folklorystycznych. Następnie oddelegowany do Wierzchosławic organizuje Uniwersytet Ludowy. Wyjeżdża na siedmiomiesięczny staż do Szwecji, gdzie poznaje kulturę ludową Szwecji i uczy się języka szwedzkiego. Po powrocie pisze ciekawe reportaże z pobytu w Szwecji i dostaje propozycje pracy dziennikarskiej w „Głosie Młodzieży Wiejskiej”, gdzie pracuje do końca lat sześćdziesiątych, a następnie przechodzi do pracy w „Gazecie Krakowskiej” zostając kierownikiem lokalnego Oddziału w Chrzanowie. Po odejściu red. Wolskiego z szefowania „Głosem Nowej Huty” startuje z powodzeniem na funkcję red. naczelnego tego nowohuckiego tygodnika. Kieruje „Głosem” w latach siedemdziesiątych, w czasach, które pozwalają na rozwój tej lokalnej gazety mimo istniejących ograniczeń. Pod Jego kierownictwem „Głos” w okresie solidarnościowej odnowy staje się poczytnym pismem, odzwierciedlając zachodzące przemiany. Zdając sobie sprawę z negatywnej oceny ówczesnych decydentów za ten okres, rezygnuje z weryfikacji dziennikarskiej i przechodzi na rentę w 1982 roku. Nie rezygnuje z aktywności dziennikarskiej i wydaje m.in. lokalne pismo „W Zakolu Raby i Wisły” w Szczurowej, wyjeżdża także do Szwecji na saksy. Działa także w Stowarzyszeniu Dziennikarzy RP, pełniąc funkcję sekretarza Zarządu Oddziału Małopolskiego. Swoje prawdziwe miejsce realizacji znajduje w Małopolskiej Fundacji Dom Kombatanta RP Muzeum Czynu Zbrojnego „Pod czołgiem” na początku tego wieku. Zostaje kustoszem Muzeum Czynu Zbrojnego i zajmuje się aktywnie dokumentacją życiorysów nowohuckich kombatantów. Wydaje Zeszyty Historyczne, których ukazało się dwadzieścia sześć. Organizował seminaria, które utrwalały dokonania uczestników II wojny światowej walczących na wszystkich frontach tej wojny. Publikował także w tym czasie w „Głosie–Tygodniku Nowohuckim” głównie teksty poświęcone kombatantom. Wśród kombatantów zdobył sobie ważną pozycję i traktowali go jak swojego... W tym środowisku pozyskał sobie wielu Przyjaciół, którym teraz będzie bardzo brakowało Mariana...

SŁAWOMIR PIETRZYK

CZY NOWOHUCKA SKARPA RUNIE W DÓŁ?

Dwa tygodnie temu pisaliśmy o groźnie wyglądającym osuwisku nowohuckiej skarpy w pobliżu trwającej rozbudowy Państwowej Szkoły Muzycznej na os. Centrum E. Liczne telefony od mieszkańców pobliskich bloków i dokładne obejrzenie skarpy na odcinku od Nowohuckiego Centrum Kultury po budynki Szpitala im. Żeromskiego pozwalają przypuszczać, że sprawa jest o wiele poważniejsza i dotyczy stabilności skarpy na jej sporym obszarze.
By zdać sobie sprawę z potencjalnego zagrożenia dla znajdujących się nad nią budynków trzeba pamiętać, że nie na całej swojej długości skarpa jest tworem naturalnym. W latach 50. ubiegłego wieku, w trakcie budowy Nowej Huty i kombinatu metalurgicznego wysypywano tam zwały ziemi wybranej pod fundamenty budujących się bloków, a także pozostałej w wyniku wyrównywania gruntu. Wywożono tam również gruz, a nawet wywrotki betonu.
Przez dziesięciolecia skarpa trwała w stanie nienaruszonym. Później w jej pobliżu powstało nowe osiedle Centrum E, wybudowane zostały budynki Nowohuckiego Centrum Kultury, a obecnie trwa budowa nowych obiektów szkoły muzycznej. To wszystko oznacza miliony dodatkowych ton naciskających na grunt. Na to nałożyły się tegoroczne ulewy i miękkie podłoże nowohuckich łąk. W efekcie skarpa w wielu miejscach zaczyna się osuwać.
- Od kilku miesięcy obserwuję niepokojące zmiany – opowiada nam mieszkaniec os. Centrum E, Leszek Pilawa. – Z zawodu jestem geodetą, często robię pomiary w terenie i mam wyczulone oko na wygląd gruntów. Łączka rozpościerająca się pomiędzy moim blokiem a Nowohuckim Centrum Kultury była kiedyś płaska. Teraz, bliżej mojego bloku widać zagłębienie terenu. Tak jakby grunt w tym miejscu osiadał. Pęknięcia w ścianie skarpy znajdują się w kilku miejscach, niektóre zdążyły zarosnąć trawą i ich nie widać. Tak, że to nie jest sprawa tylko i wyłącznie tego jednego, dużego osuwiska. Ale najbardziej niepokoi mnie to, co dzieje się z asfaltową ścieżką, która biegnie brzegiem skarpy. W niektórych miejscach asfalt był już naprawiany, ale pojawiają się nowe pęknięcia. A o tym, że grunt nie jest stabilny świadczy też pochylenie się kilku betonowych słupów z lampami oświetleniowymi. Widać to szczególnie w okolicy, w której przygotowywane jest lądowisko dla helikopterów sanitarnych. Na kilku budynkach mieszkalnych, położonych od strony łąk, można zauważyć również pęknięcia ścian. Tak jest na budynkach nr 3, 5 i 25. Oczywiście nie jestem budowlańcem i nie wiem, czy jest to efekt błędów popełnionych w trakcie budowy tych bloków czy też efekt tego, że grunt „pracuje”- dodaje pan Leszek.
Obawy mieszkańca os. Centrum E potwierdza w rozmowie z nami, proszący o zachowanie anonimowości, jeden z wieloletnich pracowników NCK. – Ja też nie jestem pozbawiony obaw, gdy patrzę na to co dzieje się ze zboczem skarpy. Co prawda, gdy budynki NCK-u były budowane skarpa w tym rejonie była dodatkowo wzmacniana, ale nigdy nie wiadomo jak zachowa się ziemia, gdyby doszło do długotrwałych opadów – opowiada.
Problem wydaje się więc być poważny. I nie wystarczy jedynie naprawa jednego sporego urwiska. Władze miasta powinny zlecić badanie geologiczne całej skarpy. Chociażby po to, by uspokoić mieszkańców położonych w jej bezpośrednim sąsiedztwie bloków. A gdyby okazało się to konieczne, trzeba będzie znaleźć środki, by skutecznie zabezpieczyć ten teren na przyszłość. Bo przecież nikt nawet sobie nie wyobraża, że jeden z bloków mógłby się kiedyś po prostu zawalić.
Jan L. FRANCZYK

Asfaltowa alejka nad brzegiem skarpy pomimo bieżących napraw nadal pęka.
Fot. Leszek Pilawa

Okiem Towarzystwa Nauczycieli Szkół Polskich NIE ROZUMIEM DZIAŁAŃ MINISTER EDUKACJI

Z Barbarą Nowak, prezesem Towarzystwa Nauczyciel Szkół Polskich i dyrektorem Szkoły Podstawowej nr 85 im. Księdza Kazimierza Jancarza w Mistrzejowicach rozmawia Jan L. Franczyk

+ Kilka miesięcy temu rozmawialiśmy o kondycji polskiej edukacji. W ostatnich tygodniach w środowisku nauczycieli znów słychać głosy o zaskakujących decyzjach ministerstwa edukacji. Gdzie tkwi problem?
- Niestety, minister edukacji, pani Katarzyna Hall wpisuje się w aroganckie traktowanie społeczeństwa przez rząd premiera Donalda Tuska. Na swoim podwórku lekceważy uczniów, ich rodziców i nauczycieli. Dopiero 5 października doczekało się jej podpisu rozporządzenie na temat organizacji roku szkolnego 2010/2011, a przecież – jak wszyscy wiemy – rok szkolny rozpoczyna się 1 września. Wcześniej pojawiały się informacje o tym jak to dyrektorzy będą mogli, zgodnie z potrzebami lokalnymi, wytypować dni wolne od zajęć dydaktycznych - od 6 do 10 dni w różnych typach szkół. Potem nastąpiła niezrozumiała zwłoka w podpisaniu odpowiedniego zarządzenia. Zdezorientowane społeczności szkolne oczekiwały długo na konkretną decyzję. W jej efekcie dopiero po dwóch miesiącach trwania roku szkolnego będzie znany jego kalendarz. Naprawdę trudno zrozumieć powody takiej opieszałości w działaniu MEN. Nieudolność, czy zwykła demonstracja siły i wyraźne pokazanie kto tu rządzi?
+ To wyjątkowo ostra ocena resortu edukacji…
- Być może, ale takie myśli nasuwają się same, chociażby po ostatnich doniesieniach na temat dodatkowych kosztów poniesionych przy budowie placów zabaw zakładanych przy szkołach, a wynikających z zastosowania, na wyraźne polecenie MEN, kolorów tożsamych z barwami logo Platformy Obywatelskiej. Narzucenie takiej kolorystyki zaowocowało wzrostem kosztów budowy średniej wielkości placu zabaw o ponad 30 tys. zł, a ponieważ w całej Polsce w ciągu czterech lat ma ich powstać 14 tys., ministerialny wymóg będzie kosztować podatników blisko pół miliarda. Dalekowzroczna polityka budowania elektoratu PO jest godna podziwu, tylko dlaczego kosztami obarcza się wszystkich polskich podatników?
+ Pomysł z kolorami placów zabaw spotkał się w mediach z powszechną krytyką. Być może ministerstwo zdąży się z niego wycofać…
- Tego nie wiem, ale wiem, że nie jest to jedyna fanaberia rządu PO i ministerstwa edukacji. W sytuacji kryzysu finansów państwa i większych podatków dla społeczeństwa oraz wzrostu cen prawie wszystkich towarów i usług codziennego użytku, rząd kupuje luksusowe limuzyny za 6 mln zł., w tym samo ministerstwo edukacji narodowej zakupiło trzy auta za 371 tys. zł .
Gdyby rząd Donalda Tuska realizował wyborcze obietnice w takim tempie, w jakim kupuje limuzyny, wszystkim żyłoby się lepiej. Dziś bez wątpienia elitom PO, żyje się zdecydowanie luksusowo. Po wyborze Bronisława Komorowskiego na prezydenta RP Platforma Obywatelska poprosiło Polaków o 500 dni spokojnego, rządzenia. Jestem przekonana, że ten spokój potrzebny jest rządowi po to, by społeczeństwo przełknęło bez szemrania kolejny pakiet podwyżek dla obywateli i luksusu dla władzy. A sprawy naprawdę ważne, wręcz życiowe dla sporej części obywateli naszego państwa, nie znajdują zrozumienia u elity rządzącej. Jaskrawym przykładem jest absolutny brak polityki prorodzinnej w działaniach rządu. Z najnowszych danych ministerstwa edukacji wynika, że w Polsce jest 8,4 tys. przedszkoli publicznych i 1,6 tys. niepublicznych, zaś dzieci w wieku przedszkolnym jest około 1,6 mln. Oznacza to, że miejsc wystarcza zaledwie dla 40 proc. maluchów. Jest to jedna z przyczyn wysokiego bezrobocia wśród kobiet. Liczba chętnych do przedszkoli często wielokrotnie przekracza liczbę miejsc, a listy rezerwowe obejmują nawet kilkaset nazwisk. Oblężenie przeżywają placówki prywatne, w których mimo wysokiej ceny na jedno miejsce przypada kilkanaścioro dzieci. Prezes Związku Nauczycielstwa Polskiego Sławomir Bochniarz ocenia, że dziś łatwiej dostać się na medycynę niż do przedszkola. Jego zdaniem obecnie poprawa sytuacji w dziedzinie edukacji przedszkolnej następuje w tak powolnym tempie, że potrwa jeszcze 11-12 lat, co oznacza kolejne dwa pokolenia dzieci bez możliwości dostępu do nauki przedszkolnej. Nie pozostaje to bez wpływu na rynek pracy – brak miejsc w przedszkolach winduje bezrobocie, zwłaszcza wśród kobiet.
+ Ale przecież rząd zapowiadał zwiększenie odpowiedzialności państwa za opiekę nad dziećmi?
- Zapowiadał, ale do Sejmu nie trafił jeszcze nawet projekt ustawy w tej sprawie. Tymczasem od trzech lat w zamrażarce marszałka Sejmu znajduje się projekt PiS-u, autorstwa Joanny Kluzik-Rostkowskiej dotyczący tego właśnie problemu. Nawet jeżeli nadaje się on tylko do poprawy nie można tego zrobić dopóki nie ujrzy światła dziennego. Słowem najwyraźniej Platformie Obywatelskiej nie zależy na zmianie katastrofalnej sytuacji w zakresie miejsc w przedszkolach.
+ Co w tej sytuacji robi Towarzystwo Nauczycieli Szkół Polskich, którego jest Pani prezesem?
- U progu nowego roku szkolnego 2010/11, przypominamy rządowi premiera Donalda Tuska o dotychczas niespełnionej obietnicy z jego kampanii wyborczej i sejmowego expose (przypomnę, że było to w roku 2007), wzrostu płac nauczycieli o 50%. W zamian za to w czasie rządów PO nauczyciele doczekali się tzw. „godzin karcianych” (art. 42 KN) i zapowiedzi w planach legislacyjnych MEN pensum 21 godzin. Nauczeni tym przykrym doświadczeniem nauczyciele zrzeszeni w TNSP pytają, czy kolejna obietnica Pana Premiera podwyżek dla nauczycieli jest również jedynie zagrywką polityczną obliczoną na zdobycie głosów nauczycieli w zbliżających się wyborach samorządowych i parlamentarnych (te drugie odbędą się w roku przyszłym), a po nich (po ewentualnych wygranych przez PO wyborach) powrót do starej taktyki, czyli znacznie zwiększonego pensum godzinowego, a co za tym idzie, licznych zwolnień nauczycieli z pracy?
+ Dziękuję za rozmowę.

W INTENCJI OFIAR KATASROFY SMOLEŃSKIEJ

W sobotę 9 października Jarosław Kaczyński wraz ze 120 parlamentarzystami PiS wziął udział w uroczystej mszy św. w Arce Pana w intencji ofiar tragedii smoleńskiej. Przyjechał do nowohuckiego kościoła, który 27 kwietnia bieżącego roku miał gościć prezydenta Lecha Kaczyńskiego na uroczystościach 50–lecia obrony Krzyża Nowohuckiego.
- Jest to bardzo ważny kościół dla „Solidarności”, a Lech Kaczyński też był człowiekiem „Solidarności” – wyjaśniał Mariusz Błaszczak. - Chcemy dziś oddać hołd tym, którzy zginęli 10 kwietnia, po mszy świętej pojedziemy na Wawel, by wspólnie pomodlić się przy grobie pary prezydenckiej - mówił rzecznik PiS.
Eucharystia zaczęła się dokładnie w chwili, gdy na dziedzińcu kościoła ogłoszono zwycięzców memoriału im. Bogdana Włosika, zastrzelonego naprzeciw Arki 13 października 1982 roku. Rozpoczynając mszę świętą, proboszcz Edward Baniak podkreślił: - Cieszę się, że para prezydencka została pochowana na Wawelu, było to najważniejsze uhonorowanie prezydenta, który starał się z całych sił ratować ducha Polski.
Homilę o zrozumieniu życia człowieka w tajemnicy krzyża wygłosił ks. Władysław Palmowski. Odwoływał się w niej do historii Nowej Huty, gdzie od wieków krzyż jest obecny w sanktuarium mogilskim i gdzie robotnicy przed 50 laty walczyli w jego obronie, a Jan Paweł II mówił o wartości ludzkiej pracy i życiu zrozumiałym tylko w krzyżu, znaku miłości i ofiary. Przywoływał męczenników z Katynia, Miednoje i innych miejsc zagłady oraz komunistycznych więzień, a także ks. Jerzego Popiełuszkę i Bogdana Włosika. Wspominając ofiary katastrofy smoleńskiej, powiedział: „Ich odejście tak nagłe od nas oraz to szczególne miejsce w dziejach mieszkańców tego miasta i ludzi „Solidarności” zobowiązuje dziś nas żyjących nie tylko do szanowania ich ofiary, ale nade wszystko do głębszej refleksji nad sobą i naszymi postawami. Przywołując w pamięci tragicznie poległych w katastrofie smoleńskiej, przywołujemy także te dzieła, które oni realizowali za życia, a które zobowiązani jesteśmy kontynuować. Dlatego niech wspomnienie ofiary ich życia staje się dla nas źródłem mocy w szukaniu dobra i odpowiedzialności za wartości, dla których oni oddali życie. A modlitwa do Boga za ich dusze i wspomnienie ich niech będzie naszym darem, tak jak darem dla społeczności Nowej Huty jest krzyż na osiedlu Teatralnym”. Na zakończenie eucharystii przewodniczący Rady Miasta Krakowa Józef Pilch przekazał prezesowi PiS reprint "Roczników" Jana Długosza, który miał być wręczony jego bratu z okazji obchodów 600-lecia bitwy pod Grunwaldem.
Następnie prezes PiS złożył kwiaty i modlił się przy odnowionym pomniku Bogdana Włosika. - To już tyle lat – mówił Kaczyński podczas powitania z jego rodzicami. Po czym udał się na Wawel do krypty św. Leonarda na grób swojego brata i bratowej.
(mm)

Po Mszy św. Jarosław Kaczyński złożył kwiaty pod pomnikiem Bogdana Włosika
Fot. Tadeusz Pałka

URWISKO PRZY PARKU ŻEROMSKIEGO

Od jakiegoś czasu spacerujący grzbietem skarpy nad nowohuckim łąkami obserwują urwisko, jakie powstało w okolicy Parku Żeromskiego, w bezpośrednim sąsiedztwie nieczynnego kolektora wyłączonego z eksploatacji przez MPWiK. Przechodzący tamtędy mieszkańcy reagują różnie. Jedni z ciekawością oglądają kawał urwanego brzegu skarpy. Bardziej spanikowani zastanawiają się, czy naprawdę bezpieczne są bloki os. Centrum E, położone najbliżej skarpy? Inni szukają przyczyn. Wśród nich wymieniają nieczynny kolektor, który mógł przeciekać, a przez to wypłukiwać podziemne korytarze, które w sytuacji nadmiernych opadów spowodowały zejście zwałów ziemi. Inni wskazują na budujące się nieopodal obiekty Państwowej Szkoły Muzycznej. Według nich obsunięcie się ziemi mogły spowodować prace budowlane i związane z nimi nadmierne obciążenie gruntu. Jeszcze inni przyczyn dopatrują się w długotrwałych w tym roku deszczach, które sprawiły, że grunt jest wyjątkowo namoknięty i skarpa w tym miejscu po prostu nie wytrzymała. Jedno wydaje się pewne. Nie wystarczy prowizoryczne odgrodzenie urwiska. Bo co się stanie, jeśli skarpa zaczęłaby obsuwać się także w innych miejscach?
W połowie września br. Zarząd Spółdzielni Mieszkaniowej Pracowników Oświaty i Wychowania, której bloki zlokalizowane są na os. Na Skarpie w pobliżu osuwiska, skierował pismo do prezydenta Jacka Majchrowskiego, w którym możemy m. in. przeczytać: „Spółdzielnia Mieszkaniowa Pracowników Oświaty i Wychowania w Krakowie zwraca się o pilne spowodowanie usunięcia zagrożenia bezpieczeństwa publicznego w postaci oberwanej skarpy z betonową aleją parkową w Parku im. Żeromskiego w osiedlu Na Skarpie w Nowej Hucie. Poza terenem obecnie prowizorycznie ogrodzonym, widoczne są pęknięcia betonowej alei, które mogą tworzyć dalsze zagrożenie bezpieczeństwa w tym rejonie. (…) Zdaniem Spółdzielni oberwanie skarpy mogło nastąpić na skutek zwałowania przez Szkołę Muzyczną ogromnych mas ziemi związanych z budową, tuż przy ogrodzeniu terenu od strony południowej, w bezpośrednim sąsiedztwie oberwanej skarpy”. Pismo podpisała prezes Zarządu Spółdzielni Mirosława Możdżeń. Inwestor wykonujący prace związane z budową nowych obiektów szkoły muzycznej odpiera te zarzuty i wskazuje na inne możliwe przyczyny powstania osuwiska – m. in. ulewne deszcze. Tak czy inaczej osuwisko budzi niepokój mieszkańców.
Rada Dzielnicy XVIII, na której terenie doszło do tego zdarzenia, zna problem. Pismo do Zarządu Infrastruktury Komunalnej i Transportu z wnioskiem o pilną naprawę oberwanej skarpy wysłaliśmy już 14 czerwca br. – mówi Edward Porębski, przewodniczący Rady i Zarządu Dzielnicy XVIII. – 12 lipca br. otrzymaliśmy z ZIKiT-u odpowiedź. Z udzielonej nam odpowiedzi wynika, że ZIKiT złożył odpowiednie dokumenty do wojewody małopolskiego w celu uzyskania środków finansowych na opracowanie dokumentacji geotechnicznej i sposobu zabezpieczenia skarpy przed dalszym osuwaniem się, a także na naprawę wyrządzonych przez powódź szkód. Wstępna wycena naprawy skarpy została oszacowana na kwotę 2 milionów 700 tysięcy złotych, a wykonanie ekspertyzy geologicznej na kwotę 20 tysięcy złotych – opowiada przewodniczący Porębski.
Kiedy skarpa zostanie odbudowana? Wtedy, gdy ZIKiT otrzyma środki finansowe na ten cel. Tak przynajmniej wynika z pisma Zarządu Infrastruktury Komunalnej i Transportu do Rady i Zarządu Dzielnicy XVIII.
(f)

Oberwana skarpa w Parku im. Żeromskiego.

Strona 136 z 194: 1...133 134 135136137 138 139...194

Ten serwis używa cookies i podobnych technologii (brak zmiany ustawienia przeglądarki oznacza zgodę na to)

Prezentowane na stronie internetowej informacje stanowią tylko część materiałów, które w całości znaleźć można w wersji drukowanej "Głosu - Tygodnika Nowohuckiego".

Logowanie

Nie masz jeszcze konta?
Zarejestruj się

Nie możesz się zalogować?
Poproś o nowe hasło

Reklama

Wygenerowano w sekund: 0.08

27,494,526 unikalnych wizyt