W ostatnich sondażach Prawo i Sprawiedliwość nieco zyskuje, a opozycja traci. W jednym z nich na PiS głosowałoby dziś 35,2 procent (czyli tyle samo co w wyborach, ale o 4 procent więcej niż w listopadzie), a na Platformę 28,8 procent (to także nieznaczny wzrost w porównaniu z listopadem, ale o 2 procent mniej niż w wyborach). Co ciekawe, w ostatnich badaniach sondażowych 41,8 procent uważa, że Tusk będzie złym premierem, 31,2 procent, że dobrym i 22,1 procent, że przeciętnym. To badanie pochodzi z zeszłego tygodnia, a więc były to oceny jeszcze na wyrost. Okazuje się, że są wyborcy, którzy głosowali na Platformę, ale nie chcą Tuska na premiera.
Czy sympatie wyborców, którzy w październiku głosowali na opozycję mogą się zmienić? I w jakim czasie może to nastąpić? Pierwsze tygodnie nowej większości w Sejmie pokazują łapczywość nowej władzy wtedy, gdy jeszcze nie jest władzą (przed powołaniem rządu totalnej koalicji). Ordynarna próba przepchnięcia wiatrakowych interesów, pod pretekstem ustawy zamrażającej ceny energii, pokazuje tupet i poczucie bezkarności autorów tego pomysłu. Skoro mają większość w Sejmie to uważają, że wszystko im wolno, że wszystko mogą skutecznie przeprowadzić. Obiecują to swoim protektorom i sponsorom, a potem sami są zdziwieni, że coś się nie udało.
Najczęściej powtarzają się opinie, że partie i partyjki nowej władzy szybko się pokłócą i podzielą, że potrwa to parę miesięcy, najwyżej rok, sejmowa większość się rozpadnie, a przyspieszone wybory znów wygra prawica. Rzeczywiście, może się tak zdarzyć, ale lepiej nie łudzić się zbyt wcześnie. Podział Łupów nie będzie trwał kilka tygodni, ale kilka miesięcy, a jak już się dokona, to zdobywcom szkoda będzie tracić to co zyskali. Różnice programowe nie są istotne, a celem koalicji jest ponowne przywłaszczenie sobie państwa, zagarnięcie co się da, spłacenie zagranicznych zobowiązań, zaciągniętych podczas kampanii (niekoniecznie tylko finansowych), a w konsekwencji tego wszystkiego napełnienie własnych kieszeni. Dopiero gdy zakończy się faza podboju i już nie będzie co dzielić, dopiero wtedy zaczną się niesnaski, ale nie o różnice programowe, ogłaszane wyłącznie na użytek publiczności, ale o dostęp do kolejnych materialnych korzyści.
Przyspieszyć ten proces mogą sondaże, gdy staną się bardziej niekorzystne dla władzy. Wtedy hasło „ratuj się kto może” spowoduje zrzucanie winy wzajemnie na siebie, oskarżanie się w mediach, podkładanie nogi w pracach poszczególnych ministerstw. Wtedy możliwy jest realny rozpad koalicji, jednak nie poprzez kłótnie liderów, ale przez nacisk tych partyjnych dołów, które poczują się pokrzywdzone. Liderzy będą do końca starali się utrzymać władzę nad kurczącym się poletkiem.
Nie wiadomo, czy Donald Tusk nie powie któregoś dnia „radźcie sobie sami” i nie wyjedzie do Brukseli, żeby objąć jakąś kolejną posadę. Wtedy dekompozycja koalicji może nastąpić o wiele szybciej. Nie wiadomo także, czy marszałek Hołownia nie zacznie ciążyć Platformie i czy Trzaskowski pogodzi się z faktem, że to nie on będzie reprezentować koalicję w wyborach prezydenckich. Ale do wyborów prezydenckich jeszcze półtora roku, a do tego czasu rozczarowanie nową władzą będzie narastać. Najgorzej wyjdą na tym PSL i Konfederacja, które pierwsze odnotują odpływ zwolenników i spadek poparcia. Niestety, Polska boleśnie odczuje nawet niezbyt długi okres rządów totalnej koalicji. Pamiętajmy, że im będzie krótszy, tym łatwiej będzie naprawić błędy i odrobić straty.
Ryszard Terlecki
· Napisane przez Administrator
dnia December 14 2023
201 czytań ·
Ten serwis używa cookies i podobnych technologii (brak zmiany ustawienia przeglądarki oznacza zgodę na to)Prezentowane na stronie internetowej informacje stanowią tylko część materiałów, które w całości znaleźć można w wersji drukowanej "Głosu - Tygodnika Nowohuckiego".
