Klenie s± ryb± do¶æ pospolit± w naszych wodach. Walcz± dzielnie. Nawet niewielki, trzydziestocentymetrowy klonek potrafi nie¼le szarpn±æ szczytówk±. O wiêkszych okazach, takich wa¿±cych ponad kilogram, nawet nie wspominam – takie sztuki wymagaj± niez³ych umiejêtno¶ci od wêdkarza. Bo klenie maj± opanowane mnóstwo sztuczek, które pozwalaj± im na uwolnienie siê z haczyka. Znane s± ich ucieczki w podwodne zawady i inne niebezpieczne dla wêdkarzy miejsca, potrafi± skutecznie murowaæ do dna, tak skutecznie, ¿e mniej do¶wiadczony wêdkarz traci zupe³nie g³owê. A utrata kontroli nad zestawem, to kolejna szansa dla klenia. Wystarczy odrobina luzu na ¿y³ce i nasz rekordowy kleñ schowa siê pod kamieniem, sk±d ¿adna ludzka si³a nie bêdzie w stanie go wyrwaæ. Zaciêty kleñ potrafi z szybko¶ci± torpedy gnaæ pod pr±d, niemal pod same nogi wêdkarza, a potrafi to robiæ tak szybko, ¿e nawet najlepszym wêdkarzom nie udaje siê skutecznie skontrowaæ tej kleniowej desperacji. I nagle, gdy jest ju¿ u naszych nóg, wykonuje skrêt o sto osiemdziesi±t stopni i b³yskawicznie ucieka w przeciwn± stronê. Wystarczy, ¿e wtedy przytnie nam siê hamulec lub zawiedzie inny element sprzêtu, na przyk³ad pêknie ¿y³ka przy wi±zaniu przyponu lub rozegnie siê haczyk i... kleñ odzyskuje wolno¶æ. Broni±cy siê kleñ potrafi instynktownie wykorzystaæ wszystkie swoje walory. W tym walor swojego silnego cia³a.
Bo kleñ, to ryba masywna, o grubym karku oraz walcowatym tu³owiu. Szeroki grzbiet, przesuniêta ku ty³owi p³etwa grzbietowa i potê¿na podstawa p³etwy ogonowej sprawiaj±, ¿e du¿e klenie s± niezwyk³ymi przeciwnikami dla wêdkarza. A do tego dochodzi du¿y, szeroki pysk o sporych i twardych wargach, które na kamienistym dnie przetar³y niejeden delikatny przypon.
Ta, nale¿±ca do karpiowatych ryba ma w sobie co¶ z drapie¿nika. Posiada zreszt± dwurzêdowe zêby gard³owe, które skutecznie pomagaj± jej rozprawiæ siê z twardym pokarmem. A kleñ posila siê bardzo zró¿nicowanym po¿ywieniem. W jego diecie znajduj± siê zarówno miêczaki, d¿d¿ownice, b±ki, czere¶nie, wi¶nie, mirabelki jak i mniejsze ryby – szczególnie niewielkie ¶winki, p³ocie, kie³bie, ukleje, a tak¿e ma³e osobniki w³asnego gatunku. Warto pamiêtaæ, ¿e kleñ zjada to, co akurat przynosi mu natura. Tam na przyk³ad, gdzie nad rzek± ro¶nie drzewo z ¿ó³tymi mirabelkami, a dojrza³e owoce spadaj± z niego do wody, z powodzeniem mo¿na tej ¶liwki u¿yæ w charakterze przynêty. Zreszt± ka¿da pora roku ma swoje charakterystyczne przynêty.
W naszych wodach kleñ dorasta do sze¶ædziesiêciu centymetrów, ale najczê¶ciej ³owione s± klenie d³ugo¶ci trzydziestu do piêædziesiêciu centymetrów. Rekordowy kleñ z³owiony w Polsce w roku 2003 mierzy³ 63 centymetry i wa¿y³ 3,46 kilograma.
A o tym, gdzie kleni szukaæ jesieni± i na jak± przynêtê naj³atwiej je z³owiæ, napiszê w przysz³ym tygodniu.
Jakub Kleñ
· Napisane przez Administrator
dnia November 01 2015
1015 czytañ ·
Ten serwis u¿ywa cookies i podobnych technologii (brak zmiany ustawienia przegl±darki oznacza zgodê na to)Prezentowane na stronie internetowej informacje stanowi± tylko czê¶æ materia³ów, które w ca³o¶ci znale¼æ mo¿na w wersji drukowanej "G³osu - Tygodnika Nowohuckiego".
