Przez dwie godziny nie wzięło nic. Postanowiliśmy więc zrobić przerwę i uruchomić wędzarkę. Tym bardziej, że powoli zbliżało się południe, a nasze specjały chcieliśmy powędzić przez sześć, siedem godzin. Mięsa (karkówki, łopatki, boczki i szynki) Andrzej zapeklował wcześniej u siebie w mieszkaniu w Nowej Hucie. A że miał przygotowaną większą ilość zalewy, zapeklował też i moje mięsiwa. Z kolei Leszek od dawna napalał się na uwędzenie kiełbasy. Kilka tygodni wcześniej zaopatrzył się w specjalną maszynkę do ładowania farszu w jelita, same jelita kupił na Tomexie i do Porąbki przywiózł siedem metrów surowej kiełbasy przygotowanej do wędzenia.
Wędzarkę postanowiliśmy opalać drewnem ze śliwki (drewna mieliśmy sporo, bo akurat na jesień ścięliśmy starą śliwę, która od lat już nie rodziła), a pod koniec wędzenia Andrzej zamierzał dorzucić kilka świeżych niewielkich gałązek jałowca. – Taka jałowcowa nuta dobrze mięsku zrobi – przekonywał nas z zapałem, chociaż przekonywać nie musiał. W przepalonej wędzarce zawiesiliśmy mięsa oraz kiełbasę i… pozostało czekać, pilnować by ogień nie był ani za duży ani za mały i co jakiś czas sprawdzać, jak postępuje proces wędzenia.
Jakub Kleń
(ciąg dalszy za tydzień)
· Napisane przez Administrator
dnia January 08 2015
1174 czytań ·
Ten serwis używa cookies i podobnych technologii (brak zmiany ustawienia przeglądarki oznacza zgodę na to)Prezentowane na stronie internetowej informacje stanowią tylko część materiałów, które w całości znaleźć można w wersji drukowanej "Głosu - Tygodnika Nowohuckiego".
