Jesieñ, to dobry czas, by zapolowaæ na szczupaka, tego „rekina wód s³odkich”, jak go czasami nazywaj±. Tym bardziej, ¿e z³owienie okazu mierz±cego dziewiêædziesi±t centymetrów czy metr d³ugo¶ci, wcale nie nale¿y do zdarzeñ spotykanym raz na stulecie. Oczywi¶cie, szczupaki potrafi± byæ jeszcze wiêksze – okaz z³owiony w roku 1976 przez Wac³awa Biegana z Krakowa mierzy³ a¿ 128 centymetrów i osi±gn±³ wagê 24,1 kilograma. Wêdkarze amerykañscy maj± powody do jeszcze wiêkszej frajdy, gdy¿ w Ameryce Pó³nocnej ¿yje najwiêkszy przedstawiciel rodziny szczupakowatych Esox masquinonqu Mitchill. Ryba ta osi±ga nawet dwa metry d³ugo¶ci i wagê 50 kilogramów. Takiego potwora naprawdê mo¿na siê przestraszyæ. Ale có¿, w Ameryce wszystko maj± du¿e – i samochody, i poci±gi, to i ryby te¿ musz± mieæ du¿e.
A skoro o amerykañskiej odmianie szczupaka mowa, warto wspomnieæ, ¿e szczupak jest dalekim kuzynem… ¶ledzia. Otó¿ zarówno szczupak jak i ¶led¼ nale¿± do tego samego rzêdu ¶ledziokszta³tnych (Clupeiformes). Kolejne schodki systematyki wyodrêbniaj± ju¿ szczupaki ze ¶ledziokszta³tnej gromady. Nasz rodzimy szczupak, czyli Esox lucius Linneaus, nale¿y do podrzêdu szczupakowców, do rodziny szczupakowatych, a rodzaj i gatunek nosz± ju¿ blisk± nam i swojsk± nazwê: szczupak.
Pierwsze, co rzuca siê w oczy, po wyci±gniêciu szczupaka z wody, jest jego ogromna w stosunku do ca³ego cia³a paszcza, która zawiera w sobie blisko 700 zêbów, z których najwiêksze znajduj± w dolnej szczêce i s³u¿± do przytrzymywania zdobyczy. Z kolei drobne zêby na podniebieniu, wygiête ku prze³ykowi, sprawiaj± ¿e pochwycona zdobycz mo¿e przesuwaæ siê wy³±cznie w jedn± stronê. Stworzenie, które znajdzie siê w trybach tej machiny los ma ju¿ nieodwo³alnie przypieczêtowany. A wielko¶æ szczupaczej paszczy sprawia, ¿e ryba ta chwyta ofiary niewiele mniejsze od siebie.
Je¶li chodzi o cechy charakterystyczne zwi±zane z budowa cia³a szczupaka, warto zwróciæ uwagê na dwa elementy, które maj± znaczenie dla wêdkarza poluj±cego na tê rybê. Otó¿ dolna szczêka szczupaka wysuwa siê przed górn±. Efekt jest taki, ¿e szczupak chwyta pokarm znajduj±cy siê ponad nim, ewentualnie w równej z nim linii. Druga sprawa, to sztywno¶æ jego cia³a. Mo¿na czasami us³yszeæ, ¿e szczupak jest szybki jak torpeda i jak torpeda sztywny. To prawda, ryba ta nie jest w stanie wykonywaæ gwa³townych skrêtów ani w pionowej ani w poziomej p³aszczy¼nie. A jakie z tego wnioski dla wêdkarza? Po pierwsze przynêt nie prowadzimy przy samym dnie. I po drugie: warto kilka razy obrzuciæ to samo miejsce, by daæ szczupakowi szansê gwa³townego ataku na wprost.
Kolejna aspekt po³owu szczupaka wi±¿e siê z jego zêbami, które potrafi± przeci±æ ka¿d± ¿y³kê. Do¶wiadczy³em tego kiedy¶ sam, gdy polowa³em na okonie i blaszkê mia³em podwi±zan± do przyponu z ¿y³ki. Niespodziewanie przynêtê zaatakowa³ szczupak. Poczu³em silne szarpniêcie. Przez chwilê kij by³ wygiêty niczym parabola, ale po gwa³townym odje¼dzie ryby, poczu³em dziwn± lekko¶æ mojego wêdziska. Po chwili zwija³em ju¿ sam± ¿y³kê z kawa³kiem przyponu. Dlatego wêdkarze zasadzaj±cy siê na szczupaki stosowali przypony metalowe, pó¼niej pojawi³y siê plecionki wolframowe, z czasem mo¿na by³o te¿ kupiæ przypony metalowe w czarnej lub zielonej koszulce z plastiku. W ostatnich latach coraz powszechniej u¿ywa siê przyponów kevlarowych – kevlarowa plecionka o miêkko¶ci i wygl±dzie ¿y³ki sprawdza siê naprawdê znakomicie.
Jakub Kleñ
· Napisane przez Administrator
dnia September 11 2014
1252 czytañ ·
Ten serwis u¿ywa cookies i podobnych technologii (brak zmiany ustawienia przegl±darki oznacza zgodê na to)Prezentowane na stronie internetowej informacje stanowi± tylko czê¶æ materia³ów, które w ca³o¶ci znale¼æ mo¿na w wersji drukowanej "G³osu - Tygodnika Nowohuckiego".
