P³oæ nie kojarzy siê z ryb± wart± szczególnej uwagi. To raczej synonim czego¶ przeciêtnego. Zreszt± gdy mówimy nawet o jakim¶ cz³owieku i chcemy podkre¶liæ, ¿e niewiele znaczy, czêsto mówimy – to p³otka. Bo rekin biznesu, to co innego. Ale p³otka?
Jednak, wbrew pozorom, upolowanie du¿ej p³oci, wcale nie jest ³atwe. Na przyk³ad takiej, jak± w roku 1963, a wiêc równo piêædziesi±t la temu, wyholowa³ Tadeusz Szkaradek. Jego p³oæ mierzy³a 53 centymetry i osi±gnê³a wagê 2.20 kilograma. Podobno rekord ten do dzisiaj nie zosta³ pobity.
Z drugiej strony p³oæ to ryba wystêpuj±ca powszechnie, zarówno w rzekach jak i w wodach stoj±cych. Sama w sobie jest ryb± eleganck± i zgrabn±. Wyró¿niaj± j± czerwone têczówki, szara p³etwa ogonowa (lekko mu¶niêta rozcieñczon± czerwieni±), mocno czerwone p³etwy parzyste oraz taka sama odbytowa. Do tego wszystkiego elegancka, zwarta, srebrna ³uska. Przypatruj±c siê kszta³towi jej cia³a stwierdzamy, ¿e nie nale¿y ona jednoznacznie ani do strefy dna, ani do strefy przypowierzchniowej. Jej budowa sugeruje, ¿e jest ryb± silna, ale niezbyt zwrotn± i bystr±. W p³otce nie znajdziemy nic z agresora – to raczej przyk³ad istoty spokojnej, nienapastliwej, która raczej sama mo¿e staæ siê przedmiotem ataku. Ta delikatna z pozoru ryba, zaskakuje jednak swoj± witalno¶ci± i tward± odporno¶ci± na ró¿ne przeciwieñstwa losu. Zaanektowa³a prawie ca³± Europê (z wyj±tkiem krajów iberyjskich i czê¶ci ¶ródziemnomorskich) oraz du¿e obszary Azji. Za si³± jej ekspansji geograficznej idzie jej si³a w zdobywaniu ró¿nego rodzaju siedlisk. Spotkaæ mo¿emy j± i wodach krainy lipienia, gdzie ¿yje obok pstr±ga i lipienia, i w s³onawych przybrze¿nych wodach Ba³tyku, gdzie spotyka siê z ¿yj±cymi tam p³astugami. Licznie wystêpuje w wielu jeziorach i stawach – za wyj±tkiem jezior wysokogórskich i niewielkich karasiowych sadzawek.
Sk±d bierze siê ta wyj±tkowa si³a p³oci? Wielu specjalistów uwa¿a, ¿e w przeciwieñstwie do karpia p³oæ jest autochtonk±. Ona jest st±d. I zawsze tutaj by³a. A po drugie, jej si³a wynika z budz±cego zdumienie „¶redniactwa”. Bo w odró¿nieniu od innych gatunków, z pozoru bardziej silnych i dzielnych, ale w±sko wyspecjalizowanych (jak chocia¿by pstr±g czy brzana), p³oæ potrafi przeciwstawiæ niedogodno¶ciom losu i swoim wrogom gotowo¶æ do zgody z warunkami ¿ycia w ró¿nych krainach i siedliskach. Mo¿na powiedzieæ, ¿e wiele cech ma bardzo korzystnych. Jej zapotrzebowanie na tlen mie¶ci siê w warto¶ciach ¶rednich dla ryb s³odkowodnych. Swoje tar³o odbywa w czasie bezpiecznym – ani za wcze¶nie ani zbyt pó¼no. Co prawda, nie nale¿y do gatunków, które cechuje du¿a rozrodczo¶æ, ale za to ma zupe³nie przyzwoity wska¼nik prze¿ywalno¶ci m³odych osobników (szanse ma³ych linów s± dwadzie¶cia razy mniejsze). To wszystko sprawia, ¿e nie wyró¿niaj±ca siê czym¶ szczególnym p³oæ, w efekcie radzi sobie ca³kiem nie¼le. To w du¿ej mierze zas³uga jej narz±dów zmys³ów. P³oæ wy³±cznie za pomoc± linii bocznej, bez udzia³u wzroku, potrafi ³owiæ malutkie dafnie. Ma (jak wszystkie karpiowate zreszt±) zdolno¶æ s³yszenia, a poza tym dobrze widzi oraz wyró¿nia siê wra¿liwym smakiem i wêchem. Z tymi ostatnimi cechami wêdkarz, który marzy o z³owieniu du¿ej p³oci, musi liczyæ siê szczególnie.
Jakub Kleñ
· Napisane przez Administrator
dnia June 27 2013
1068 czytañ ·
Ten serwis u¿ywa cookies i podobnych technologii (brak zmiany ustawienia przegl±darki oznacza zgodê na to)Prezentowane na stronie internetowej informacje stanowi± tylko czê¶æ materia³ów, które w ca³o¶ci znale¼æ mo¿na w wersji drukowanej "G³osu - Tygodnika Nowohuckiego".
