Głos - Tygodnik Nowohucki

19/04/2024

Nawigacja

· Strona główna
· Nowohuckie Linki
· Fotohistorie
· Szukaj
· Dzielnice
· NH - Miejsce dobre do życia

W Głosie

Felietony
Miss Nowej Huty -
XXI edycja
Nowohucianie
Humor
Prawnik radzi

Ostatnie artykuły

· [2024.04.12] Na kwie...
· [2024.04.12] Kwitną ...
· Na niedzielę 14 kwie...
· [2024.04.12] W Krako...
· [2024.04.05] Kwietni...

Ostatnio na forum

Najnowsze tematy

· Na sprzedaż działka ...
· Akcja poboru krwi
· Krótkie włosy - piel...
· Sekcja rekreacyjna G...
· TBS w nowej hucie?

Najciekawsze tematy

Brak tematów na forum

O nie! Ta strona potrzebuje włączonej obsługi języka JavaScript!

Twoja przeglądarka nie obsługuje tego języka lub ma wyłączoną jego obsługę. Włącz wykonywanie kodu JavaScript w swojej przeglądarce internetowej, aby skorzystać ze wszystkich funkcji strony
lub skorzystaj z programu obsługującego język JavaScript, np. Mozilla Firefox, Apple Safari, Opera, Google Chrome lub Windows Internet Explorer w wersji wyższej niż 6.

SZUKAJĄC PRAWDY O NOWEJ HUCIE

Szanowny Panie Redaktorze Franczyk,
Z zaskoczeniem i radością przeczytałem w „Głosie-Tygodniku Nowohuckim” wszystko co dotyczyło treści felietonu Ryszarda Terleckiego, noszącego tytuł „Jubileusz pomyłek”. Jakie jest oblicze ideowe Pańskiego tygodnika każdy widzi – to jest Pański wybór. Jeśli natomiast zbyt często odchodzicie od elementarnej poprawności dziennikarskiej, to oburza. Nie tylko mnie, ale i innych czytelników. Dlatego osobiście złożyłem gratulacje panu Maćkowi Twarogowi za to, że znalazł się wreszcie ktoś, kto przy zastosowaniu takich metod, zmusił Waszą redakcję do odsłonięcia prawdziwego oblicza gazety, którą redagujecie od tylu lat.
Nie ulega żadnej wątpliwości, że felieton Ryszarda Terleckiego przepełnił czarę goryczy większej ilości czytelników „Głosu” niż się panu Redaktorowi wydaje. A ten felieton był tylko pretekstem, aby wam zgłosić votum nieufności za całokształt. Za to, że wiele publikacji i materiałów, w sposób szalbierczy, prezentowało jawne kłamstwa, tendencyjność i jednostronność. Za to, że nie reagowaliście na krytyki i polemiki kierowane do redakcji przez czytelników. Pana próba usprawiedliwiania treści tekstu p. Terleckiego jest żałosnym przykładem, że on i Pan ulepieni jesteście z tej samej glony i macie jedynie słuszne prawo do prawdy. Oczywiście wolno Terleckiemu pisać felietony jakie chce, a Panu wolno je bezkrytycznie publikować, ale w tym przypadku przekroczone zostały wszelkie granice zdrowego rozsądku, ku zgorszeniu takiej ilości mieszkańców naszego Miasta.
(…)
Co do jubileuszu Nowej Huty, to oczekiwałbym sesji naukowej poświęconej odkłamaniu dziejów Nowej Huty, zweryfikowaniu faktów i mitów krążących na jej temat. Opracowanie naukowej analizy porównawczej dwu miast bliźniaczych: Gdyni i Nowej Huty, jako symboli kolejnych epok w dziejach Polski. Pobieżny ogląd historii tych miast wskazuje na tyle cech wspólnych (in plus i in minus), że to wprost niewiarygodne, a jakże ciekawe. Śni mi się albumowe wydawnictwo o Nowej Hucie na wzór pomnikowego albumu „Gdynia – miasto z morza i marzeń” Sławomira Kitowskiego. Dzieło to powstało na 80 lat miasta. Myślę o rewitalizacji Nowej Huty, ale nie przez systematyczną degradację jej substancji materialnej, jaką od lat obserwuję: aleja Róż, plac Centralny i in. Chodzi o autentyczny wymiar zabytków socrealizmu, które bez powrotu pomnika Lenina na swoje miejsce, są zwykłym oszustwem. Dwa pomniki ks. Popiełuszki, jeden większy od drugiego, księdza, który z Nową Hutą nie miał nic wspólnego, nie zwiększą walorów turystycznych naszej dzielnicy. Należy zastanowić się na zwrotem historycznych nazw ulic Nowej Huty, ukradzionych dzielnicy przez współczesnych bolszewików, itd.
Kto by mógł pilotować u nas takie inicjatywy? Na pewno nie prof. Terlecki, ani Redaktor Naczelny GTN, ani też prof. Chwalba. Wykluczenie dwu pierwszych zdaje się uzasadniłem, a trzeci?
W przededniu jubileuszu Nowej Huty postanowiłem przestudiować ”Dzieje Krakowa – Kraków w latach 1945-1989”, tom 6, Andrzeja Chwalby. Zrozumiałe jest, że znaczna część 600 stron opracowania dotyczy historii Nowej Huty. Niestety, i ten prominentny naukowiec jest z tej samej szkoły co dwaj poprzedni. Wybija na czoło wszystkie negatywy, wiesza psy na realizacji tego pionierskiego projektu: złodziejstwo, bandytyzm, alkoholizm, kurestwo, wydajność pracy, przymusowa siła robocza, projektowanie i wykonawstwo itd., itp. Autor tej miary nie musi kochać Pierwszego Miasta Socjalistycznego, nie musi sympatyzować z ideą, ale tak jednostronna, stronnicza ocena dzieła musi budzić podejrzenia i sprzeciw. Bo rodzi się nieodparcie pytanie: skoro wszystko do kitu, w jaki sposób to wszystko powstało z reguły na czas? Wielotysięczny organizm miejski, którego zabudowa nie jest z papier mâché i trzyma się dziś krzepko. Kombinat metalurgiczny, który szczycił się produkcją, eksportem i miejscami pracy dla tysięcy ludzi. Ktoś tu więc kłamie poprzez selekcję dokumentów pod z góry przyjętą tezę, a przede wszystkim przez złą wolę. Dlatego Gdynia jest cacy, a Nowa Huta jest be! Jest to tym boleśniejsza konstatacja, że prof. Chwalba ma pełną świadomość, że z historią współczesną trzeba obchodzić się roztropnie z uwagi na tysiące żyjących jeszcze świadków – z ich odmiennymi ocenami i znajomością mających wtedy miejsce wydarzeń. W tym przypadku upolitycznianie historii staje się nadużyciem wobec historiografii.
W razie poważnego potraktowania jubileuszu Nowej Huty do naukowych opracowań polecam kandydaturę prof. Jacka Purchli (UJ i UE), który już wcześniej, np. w opracowaniu „Kraków – prowincja czy metropolia” odniósł się do problematyki Kraków – Nowa Huta i który posiada ogromny zakres wiedzy z tego obszaru, wysoki poziom naukowy i morale naukowca.
Ostatnio pisałem krytycznie do Waszej gazety o wystawie fotograficznej w kinie „Światowid”, osobiście do p. Redaktor K. Lenczewskiej, a nieco wcześniej o uroczystości odsłonięcia czołgu przy Muzeum Czynu Zbrojnego w Nowej Hucie. Bez echa. Wziąłem udział w otwartej debacie na temat rewitalizacji tzw. starej Nowej Huty. Zapytałem organizatorów spotkania, czy zamierzają najpierw rewitalizować dzielnicę, a potem – zgodnie ze wskazówkami posła Terleckiego – zrujnować, czy odwrotnie, oszczędzając na odnawianiu? Odpowiedzi nie było. A już ktoś forsę na tej idei zarabia.
Na wypowiedź p. Terleckiego w przytoczonym felietonie nie zareagował p. Redaktor komentarzem. Chyba w nadziei, że razie zagłady naszej dzielnicy, jego chałupa (obok mojej) zakupiona, jak się okazało „dość tanio”, ostanie się w dziele zniszczenia. Jako jeden z tych trzech bloków, które poseł Terlecki będzie pokazywał turystom z Zachodu, jako relikt socjalizmu w Krakowie. Mam nadzieję, że wraz z ich mieszkańcami! Szczęść Boże!
To co napisałem ma charakter hasłowy, dlatego skończę hasłowym tekstem poetów:
Nikt tu nie posieje
słodkiej prawdy ziarna,
odeszła czerwona –
przyszła mafia czarna.
Aby nie popaść w depresję proponuję innego wieszcza:
… a może byśmy coś zasiali?
Dumne puszenie się „niezależnością” Głosu. Tygodnika Nowohuckiego na dalszą metę już nie przystoi.
Z poważaniem
Artur Filipek
Adres do wiadomości redakcji.

Od redaktora naczelnego

Zostałem wywołany do odpowiedzi przez Pana Artura Filipka, więc odpowiadam.
Najpierw wytłumaczę się, dlaczego w liście mojego Adwersarza pojawiły się trzy kropki, oznaczające dokonanie redakcyjnego skrótu? Zaznaczony fragment listu opuściłem celowo, kierując się dobrem pana Filipka. Znalazły się w nim bowiem sformułowania pod adresem jednej z osób wymienionych w liście, które z pewnością naruszają stosowne paragrafy Kodeksu karnego, związane z naruszeniem czci oraz dobrego imienia. Pisanie wprost, że jakaś osoba w młodości była syfilitykiem gwarantuje Panu Filipkowi przegraną w procesie karnym. Dlatego ten fragment listu zdecydowałem się usunąć. A przykład użytego sformułowania pozostawiam ocenie czytelników.
Jak słusznie zauważył Pan Artur Filipek, jakie jest oblicze ideowe tygodnika, którym kieruję, istotnie każdy widzi. Na pewno nie jest to oblicze tygodnika „Budujemy Socjalizm”. To wówczas drukowano jedynie słuszne poglądy, a nad ostatecznym kształtem gazety czuwała państwowa cenzura. To w tamtym tygodniku, z okazji Bożego Narodzenia redakcja nie składała czytelnikom świątecznych życzeń. W pierwszym roku ukazywania się tamtej gazety, zamiast życzeń z okazji świąt, na pierwszej stronie „Budujemy Socjalizm” znalazło się duże zdjęcie Józefa Stalina, a wydrukowany dużymi literami tytuł głosił: „Gdzie Stalin – tam pokój! Gdzie Stalin tam zwycięstwo!”. W kolejnym, noworocznym numerze „Budujemy Socjalizm” życzenia już były:
„Z okazji Nowego Roku, w którym z ufnością w swe siły, rozpoczynamy drugi rok walki o realizację Planu 6-letniego gorące i serdeczne życzenia składa wszystkim budowniczym Nowej Huty – pomnika braterskiej przyjaźni polsko-radzieckiej, wszystkim bojownikom o pokój
Redakcja „Budujemy Socjalizm”.
Takie są fakty. Biblioteka Jagiellońska posiada roczniki tego tygodnika. Można sprawdzić.
I na pewno nie jest to również oblicze „Głosu Nowej Huty” z czasów PRL-u. Bo tylko wtedy była możliwa sytuacja, gdy w lokalnej nowohuckiej gazecie nie pojawiło się ani jedno zdanie (!) na temat wizyty w Nowej Hucie papieża Polaka. Rocznik tej gazety z roku 1979 przeglądałem wielokrotnie nie wierząc, że taka sytuacja była możliwa. A jednak była. Główny Urząd Kontroli Prasy i Widowisk czuwał. Piszę, że czuwała cenzura, bo nie wierzę, że za brak informacji, o wydarzeniu dla Nowej Huty historycznym, odpowiadała ówczesna redakcja pisma.
Rozumiem, że można się przyzwyczaić do prasy, która kieruje się jedynie słuszną linią, realnie rządzącej partii komunistycznej, i która pomija nie tylko opinie inne, ale nawet nie zauważa niewygodnych dla partii wydarzeń. Ale te czasy na szczęście minęły. A w „Głosie. Tygodniku Nowohuckim” wielokrotnie publikowane były teksty, których tezy były mi obce, ale publikowaliśmy je, właśnie z uwagi na fakt, że w Nowej Hucie mieszkają ludzie o różnych poglądach. I uważaliśmy, że ten pluralizm powinien znaleźć swoje odzwierciedlenie również w gazecie. Dotyczy to przede wszystkim drukowanych w naszym tygodniku felietonów, które – przypomnę raz jeszcze – są autorską wypowiedzią ich autorów. I wyłącznie poglądy autorów wyrażają. To nie jest tak, że można wstrzymać jakiś felieton współpracującego stale z redakcją autora (bo jego treść nam się nie podoba), a inny jego felieton wydrukować (bo jest naszym zdaniem w porządku). Redaktor naczelny każdej szanujące się gazety ma w takiej sytuacji dwa wyjścia – albo drukować wszystkie felietony zaproszonego do współpracy autora, albo zerwać z felietonistą współpracę. Właśnie na takiej zasadzie rozstał się kiedyś z „Tygodnikiem Powszechnym” jeden z najlepszych polskich felietonistów Stefan Kisielewski, który przez dziesięciolecia był jednym z najchętniej czytanych autorów tego tygodnika. Jeśli ktoś tego nie rozumie, to trudno.
W swoim liście Pan Filipek zestawia dwa pomniki ks. J. Popiełuszki z pomnikiem Lenina. I postuluje wręcz przywrócenie tego ostatniego na plac w alei Róż. Przy okazji namawia też do zastanowienia się nad powrotem historycznych nazw ulic Nowej Huty. Co do pomników ks. Jerzego Popiełuszki, pragnę jedynie zauważyć, że stoją one wewnątrz kościelnych murów, na terenie będącym własnością kościelną. I na pewno nie zostały postawione w tym celu, by podnosić turystyczną atrakcyjność dzielnicy. Przy tej okazji, nieodparcie nasuwa mi się pytanie: czyżby Pan Filipek tęsknił do czasów, gdy to Wydziały ds. Wyznań Wojewódzkich i Miejskich Rad Narodowych decydowały co może znajdować się na kościelnym placu? W wolnym kraju, na własnym gruncie, każdy ma prawo stawiać dowolne pomniki. Na własnej działce każdy może postawić sobie pomnik własnego dziadka lub pradziadka. Inaczej jest z terenami należącymi do gminy lub Skarbu Państwa. By postawić pomnik na terenie gminnym potrzeba jest stosowna uchwała rady gminy – w przypadku Krakowa, Rady Miasta Krakowa. I to ona musiałaby wyrazić zgodę na ewentualny powrót do Nowej Huty pomnika Wodza Rewolucji.
Ale z postulowanym przez Pana Filipka powrotem pomnika Lenina może być inny poważny problem. Być może Pan Filipek zapomniał, że od jakiegoś czasu w Polsce obowiązuje ustawa zakazująca propagowania zarówno faszyzmu jak i komunizmu – jako ustrojów totalitarnych. I chociaż dziś nikt nie myśli o budowie pomników Hitlerowi, o tyle zwolennicy powrotu pomników Lenina i wskrzeszania komunistycznych sentymentów, do rzadkości nie należą.
I wreszcie pisze Pan Filipek o nadużyciach dokonanych przez profesora Chwalbę, który w szóstym tomie „Dziejów Krakowa” - zdaniem mojego Adwersarza - tendencyjnie przedstawił dzieje Nowej Huty. Cóż, różnie można naświetlać różne wydarzenia. Nowa Huta miała swoje wspaniałe chwile. Wielu ludzi przeżyło tutaj najpiękniejsze lata swojej młodości. Ale prawdą jest też i to, że Nową Hutę zbudowano na krzywdzie wielu mieszkańców Mogiły, Pleszowa, Ruszczy, Luboczy i innych okolicznych wsi. Bo ludziom tym zabrano ziemię, na której gospodarowali od dziesięcioleci, a za tę zabraną ojcowiznę nie otrzymali należnego zadośćuczynienia. A takie zadośćuczynienie wypłacane jest we wszystkich cywilizowanych krajach, gdzie w związku z budową ważnych dla ogółu społeczeństwa inwestycji wywłaszcza się prywatnych właścicieli (listę poszkodowanych mieszkańców w wyniku wielkiej budowy pod Krakowem znaleźć można w Encyklopedii Nowej Huty). Oczywiście z tą jawną niesprawiedliwością (za którą odpowiadają ówczesne władze komunistyczne) nie mieli nic wspólnego budowniczowie Nowej Huty. Dla większości z nich przyjazd na wielką budowę oznaczał cywilizacyjny awans. Ale awans ten miał również swoje ciemne strony. Tą ciemną stroną były wspomniane przez prof. Chwalbę: m. in. pijaństwo, bandytyzm, złodziejstwo czy prostytucja. Według szacunków Milicji Obywatelskiej aż 10 procent mieszkanek hoteli robotniczych oddawało się regularnej prostytucji. I to w Nowej Hucie, a nie w starym Krakowie odnotowano, że w roku 1954 aż 16 procent ogółu nowonarodzonych, stanowiły dzieci pozamałżeńskie. Nieprzypadkowo też pierwsze osiedle hoteli robotniczych nazwane zostało „Meksykiem” – nie ze względu na tropikalną roślinność czy westernowy krajobraz, ale z uwagi na panujące tam dzikie obyczaje. Takie, jakie panowały na Dzikim Zachodzie właśnie. I to też jest pewna część prawdy o Nowej Hucie.
Gdyby Pan był bliżej zainteresowany tematem awansu społecznego budowniczych naszej dzielnicy, polecam moje wystąpienie na sesji naukowej, która odbyła się trzy lata temu w Katowicach. Sesja nosiła tytuł: „Dla władzy – obok władzy – przeciw władzy. Postawy robotników wielkich ośrodków przemysłowych w PRL”. Na sesji tej wygłosiłem referat zatytułowany: „Awans społeczny budowniczych Nowej Huty – blaski i cienie”. Całość materiałów z tej konferencji ukazała się drukiem jako samodzielna książka (jej tytuł jest taki sam, jak tytuł konferencji).
Ten awans, o którym wspominam miał swoje dobre i złe strony. A swój artykuł oparłem na dokumentach z epoki. Nie tylko na dokumentach nie lubianego przez Pana Filipka IPN-u, ale także na dokumentach Komitetu Wojewódzkiego PZPR, na dokumentach ZMP, na dokumentach MO i innych działających wówczas instytucji. A także na artykułach publikowanych w ówczesnej prasie. Nie muszę chyba dodawać, że nie była to prasa opozycyjna.
Stare przysłowie mówi: scripta manent – to, co napisane, pozostaje. Nasza pamięć może być zawodna. Działa też pewna psychologiczna prawidłowość, która sprawia, że nasze młode lata zawsze wspominamy z sentymentem. U niektórych może pojawić się również mechanizm blokowania pewnych wspomnień, gdyż trudno żyć z myślą, że życie spędziło się służąc złej sprawie. Wszystkie te okoliczności sprawiają, że właśnie dokumenty z epoki mają tak wyjątkową wartość. Czy jeden z najwybitniejszych polskich dramaturgów, Sławomir Mrożek, pamięta jeszcze jak pracował w 51 Brygadzie ZMP i pisywał w tygodniku „Budujemy Socjalizm”? Czy pamięta o tym noblistka Wisława Szymborska? A czy pamiętają, co wówczas pisali? Nie wiem. Może pamiętają, a może zapomnieli. Ale scripta manent. To co napisali, pozostało. A dzisiaj staje się to przedmiotem badań historyków, którzy chcą poznać skomplikowaną historię powojennej Polski.
Z należnym szacunkiem
Jan L. FRANCZYK
PS. Zupełnie natomiast nie rozumiem do czego pił Pan Filipek, pisząc iż swoje mieszkanie zakupiłem „jak się okazało, dość tanio”. Otóż pragnę Pana Filipka poinformować, że mieszkania nie zakupiłem, tylko – jako najemca mieszkania gminnego - wykupiłem od gminy na identycznych zasadach, na jakich swoje mieszkania wykupiło wiele tysięcy mieszkańców Krakowa – to znaczy za 20 procent jego rynkowej wartości oszacowanej przez biegłego. Jeśli Pan Filipek swoje mieszkanie również wykupił, to wykupił je równie tanio jak ja. A jeśli wykupił je później ode mnie, to wykupił je jeszcze taniej, bo za 10 procent jego wartości (kolejna uchwała Rady Miasta dotycząca wykupu mieszkań obniżyła stawkę wykupu z 20 na 10 procent wartości mieszkania). I to by było na tyle.
JLF

Z cyklu: Nowa Huta. Dlaczego nie?! ANTONINA KRZYSZTOŃ

Jak już informowaliśmy, w sobotę 12 kwietnia 2008 r. godz. 19.00 w kościele p.w. Miłosierdzia Bożego na Wzgórzach Krzesławickich z koncertem zatytułowanym "Tylko miłość" wystąpi Antonina Krzysztoń z zespołem. Będzie to już 16. koncert z cyklu: "Nowa Huta. Dlaczego Nie?!" Jego organizatorem jest Porozumienie Dzielnic Nowohuckich (Dzielnica XIV Czyżyny, Dzielnica XVI Bieńczyce oraz XVII Wzgórza Krzesławickie), a także Dzielnica XVIII Nowa Huta, Ośrodek Kultury Kraków – Nowa Huta i Hospicjum im. św. Łazarza w Krakowie. Koncert jak zwykle poprowadzi Lidia Jazgar.
Antonina Krzysztoń zadebiutowała wraz z Andrzejem Wyrzykowskim w 1980 r. na Festiwalu Piosenki Zakazanej w Hali Oliwii w Gdańsku. Ten debiut zaowocował współpracą z kabaretem „Pod Egidą”. Po ogłoszeniu stanu wojennego zaczęła występować nieoficjalnie w mieszkaniach prywatnych, kościołach i wybranych klubach studenckich. W drugim obiegu ukazały się jej trzy pierwsze wydawnictwa (na kasetach magnetofonowych). W 1983 r. otrzymała nagrodę główną na Studenckim Festiwalu Piosenki w Krakowie oraz główną nagrodę FAMA. W latach 1984 – 92 współpracowała z gitarzystą Markiem Wallawenderem, będącym także aranżerem jej utworów. Antonina występowała i występuje na wszystkich najważniejszych imprezach związanych z poezją śpiewaną (m. in. FAMA, Zamkowe Spotkania „Śpiewajmy Poezję”). W listopadzie 1993 roku piosenka Perłowa Łódź zajęła pierwsze miejsce w plebiscycie Muzycznej Jedynki. To spowodowało, że Antonina stała się wykonawcą znanym szerszej publiczności.
Antonina ostatnimi czasy gra wiele koncertów w kościołach, choć jej piosenki, mimo iż dokładnie określone światopoglądowo trafiały i trafiają do ludzi o różnych przekonaniach. Raczej stara się szukać tego co nas łączy i nie oceniać, raczej rozważać, zapraszać do zadumy i dialogu. Korzysta z folku, który kocha, co wyraźnie słychać w jej balladach. Piosenki i muzyka są różnorodne, więc właściwie każdy może coś znaleźć w tym dla siebie.
Antonina Krzysztoń jest nie tylko twórcą muzyki do większości piosenek, które śpiewa, ale także autorką tekstów. Pisała piosenki dla Mietka Szcześniaka, Michała Lorenca, a także do muzyki Wojciecha Konikiewicza. Współpracuje z pismem RUaH, w którym ma swoja stałą rubrykę „Zapistnik”.
Dla naszych Czytelników mamy 10 bezpłatnych zaproszeń na koncert.
(f)

DOM WĘDKARZA JAK NOWY

Uwagę wszystkich, którzy postanowili pospacerować wokół nowohuckiego zalewu przy ul. Bulwarowej, przykuwa wygląd Domu Wędkarza. Wybudowany w czynie społecznym w latach 1973-1977 budynek był już dość zniszczony. Nie upiększały go też bohomomazy na murach wykonane przez kiepskich graficiarzy, a raczej chuliganów. Ale dziś budynek wygląda jak nowy i na pewno jest elementem, który zdobi jeden z najbardziej urokliwych zakątków Nowej Huty.
Dom Wędkarza został ocieplony, a następnie pomalowana została cała jego elewacja. Przy okazji wymieniono również wiele okien i drzwi. Tylko, czy za jakiś czas tych pięknych murów znów nie zniszczą chuligani? – Nie ma obawy – powiedział nam Andrzej Wilk, który z ramienia Koła PZW Nowa Huta sprawuje opiekę nad zalewem. Wokół całego budynku zainstalowane zostały kamery, a obraz z nich będzie rejestrowany. To powinno zniechęcić do smarowania farbą po ścianach budynku.
Andrzej Wilk powiedział nam także, że Polski Związek Wędkarski zdecydował się na ten remont, gdyż docenia to, co nad nowohuckim zalewem zrobiło Miasto. – Ten teren naprawdę stał się piękny i bardziej przyjazny dla mieszkańców. Wokół zalewu ustawione zostały ławki, pojawiły się kosze na śmieci, przy alejkach zainstalowano lampy, pojawiły się nawet specjalne stanowiska dla wędkarzy. Uznaliśmy więc, że gdy na korzyść zmienia się sam zalew i jego otoczenie, powinien zmienić się również nasz Dom Wędkarza.
A w ostatnią sobotę Zarząd i członkowie Koła PZW Nowa Huta zorganizowali nad zalewem wielką akcję sprzątania. Przy okazji apelują do spacerowiczów, by szanowali to miejsce. Bo jeśli tam ktoś śmieci, to na pewno nie wędkarze – mówili nam sprzątający.
(f)

Dom Wędkarza po remoncie.

Milion wizyt

W niedzielę 30 marca liczba wizyt na stronie przekroczyła milion.
Dziękujemy!

NOWOHUCKIE GROBY PAŃSKIE

Męka i śmierć Chrystusa zawsze były dla duchowości chrześcijańskiej skarbem wyjątkowym. Dlatego od wieków w sposób szczególny celebrowano ostatnie dni Wielkiego Tygodnia, czyli Triduum Sacrum oraz wyjątkowo uroczyście świętowanie pamiątkę Zmartwychwstania. Jednym z elementów tych obchodów było nawiedzenie Grobu Bożego. Już w średniowieczu istniały w polskich kościołach trwałe groby wielkopiątkowe, do których można było wchodzić. W Wielki Piątek, po procesjonalnym przejściu do grobu, główny celebrans umieszczał w nim krzyż lub rzeźbioną figurę Jezusa, niekiedy umieszczana była w nim również Hostia, ale w bardziej niedostępnym miejscu. Krzyż lub rzeźbę owijano w palle i korporały, które później, w trakcie obrzędu Nawiedzenia Grobu, były pokazywane wiernym jako dowody zmartwychwstania Chrystusa. Krzyż kropiono wodą święconą i okadzano, po czym grób zamykano i składano na nim pieczęcie. Straż symbolizowało kilka świec, które płonęły aż do rezurekcji.
Dzisiaj obrzędy te uległy pewnym zmianom. Centralne miejsce w grobie zajmuje Najświętszy Sakrament. Tak jest aż do Wielkiej Soboty. Dopiero po uroczystej liturgii paschalnej miejsce Hostii w grobie zajmuje figura Zmartwychwstałego. W Krakowie jest zwyczaj odwiedzania Grobów Pańskich w Wielką Sobotę. Taki duchowy spacer dostarcza sporo wrażeń, bo w ścisłym centrum Krakowa w niewielkiej od siebie odległości znajduje się wiele kościołów. A w każdy inaczej urządzony grób. Ale piękne groby można zobaczyć również w kościołach Nowej Hucie. Prezentujemy niektóre z nich.
(f)

Grób Pański w kościele św. Józefa na os. Kalinowym.

Grób Jezusa w bazylice Krzyża Świętego w Mogile.

Jożin z Bażin w Nowej Hucie!

Bardzo atrakcyjnie zapowiada się najnowsza 123 Nowohucka Kronika Filmowa. Zobaczymy w niej fragmenty najciekawszych piosenek czeskiego zespołu Ivana Mladka „Banjo Band”, który wystąpił w Nowej Hucie. Koncert odbył się w Teatrze Ludowym i był żywiołowo oklaskiwany przez tłumnie zebraną publiczność. Mieszkańcy naszej dzielnicy przyszli na występ z całymi rodzinami. Największy entuzjazm wywołały piosenki „Linda”, „Lulu z Honolulu”, „Pada śnieg”, no i oczywiście „Jożin z Bażin”. Zespół został założony w 1966 roku przez mieszkańca Pragi – Ivana Mladka. Do tej pory skomponował on prawie 400 zabawnych piosenek! Ozdobą grupy muzycznej jest facet z charakterystyczną brodą - Ivo Pesak, znany ze swych oryginalnych tańców na scenie i ze świetnie wykonywanych „solówek” na klarnecie. Pod koniec 2007. roku piosenka „Jożin z Bazin” uzyskała dużą popularność wśród polskich użytkowników Internetu i nadal wywołuje gorące reakcje wśród słuchaczy. Do Nowej Huty zespół przyjechał na zaproszenie Teatru Ludowego, przy wsparciu Tomasza Svobody z Czech, który w nowohuckim teatrze reżyserował dramat Williama Szekspira „Kupiec wenecki”. Natomiast realizacja telewizyjna z koncertu „Banjo- Band” dla Nowohuckiej Kroniki Filmowej była możliwa dzięki pomocy Beaty Stramy z Działu Promocji Teatru Ludowego, którą na ekranie zobaczymy w rozmowie z Ivanem Mladką i Ivo Pesakiem. Pani Beacie realizatorzy Kroniki gorąco dziękują! Dodać jeszcze trzeba, że artyści z Czech wystąpili w Krakowie tylko jeden raz i to właśnie w nowohuckim teatrze.
Najnowsze wydanie Nowohuckiej Kroniki Filmowej będzie można oglądać od 28 marca przed każdą projekcją filmu fabularnego w kinie „Sfinks”, a także w poniedziałek (31.03) o godz. 8.45 i 19.50 oraz we wtorek (01.04) o godz. 16.50 na antenie Telewizji Kraków.
(jr)

Życzenia Wielkanocne

Niech Święta Zmartwychwstania Pańskiego przyniosą wszystkim prawdziwą radość i nadzieję
Redakcja

ŚWIĄTECZNE WYDANIE KRONIKI

Zapraszamy do obejrzenia 122 odcinka Nowohuckiej Kroniki Filmowej, która będzie miała charakter świąteczny.
Na początek realizatorzy przedstawią dwa fragmenty „Requiem” Wolfganga Amadeusza Mozarta. Pierwszy nagrany został w Bazylice OO. Cystersów w Mogile, a wykonała go Orkiestra Symfoniczna i chór Krakowska Młoda Filharmonia ze Szkoły Muzycznej w Nowej Hucie. Drugi fragment zarejestrowano w walcowni nowohuckiego kombinatu podczas Festiwalu „Sacrum Profanum”. Utwór wykonała Orkiestra i Chór Krakowskiej Filharmonii. Ciekawe będzie zderzenie tych dwóch, jakże różnych wykonań.
Następnie zobaczymy, jak przebiegała wielkanocna impreza dziecięca, która odbyła się w Ośrodku Kultury im. Norwida. Obejrzymy prezentację świątecznych jajeczek, strojenie palm, a także przebierańców, którzy w myśl ludowego zwyczaju nakrywają głowy dla wszelkiej pomyślności.
Kronikę zakończy, o czym już wcześniej informował „Głos - Tygodnik Nowohucki”, fragment mszy rezurekcyjnej na polach mistrzejowickich z udziałem ks. Kardynała Karola Wojtyły. Unikalnego zapisu filmowego dokonano 22 kwietnia 1973 roku.
Najnowsze wydanie Nowohuckiej Kroniki Filmowej będzie można oglądać 25, 26 i 27 marca przed każdą projekcją w kinie „Sfinks”, a także w poniedziałek (24.03) o godz. 8.45 i 19.50 oraz we wtorek (25.03) o godz. 16.50 na antenie Telewizji Kraków.
(as)

Droga Krzyżowa w intecji beatyfikacji Jana Pawła II

Tym co odeszli przed nami... Żonkilowe Pola Nadziei

W sobotę (8 marca) ruszyła 11 edycja Żonkilowych Pól Nadziei. Inauguracją akcji po raz kolejny był Żonkilowy Tramwaj, w którym wolontariusze zbierali datki na rzecz chorych i informowali pasażerów o działalności Hospicjum Świętego Łazarza w Nowej Hucie oraz o rozpoczynającej się akcji. Potrwa ona aż do 18 maja i jak co roku cały osiągnięty dochód zasili konto hospicjum.
„Tym co odeszli przed nami” to hasło tegorocznych Żonkilowych Pól Nadziei, od pierwszej akcji minęło 11 lat dziś żółty żonkil jest symbolem rozpoznawalnym. Krakowianie wiedzą na czym polega akcja i chętnie wspierają hospicjum. Warto wspomnieć, że honorowy patronat nad akcją sprawuje kardynał Franciszek Macharski, a zebrane podczas jej trwania pieniądze umożliwiają opiekę nad chorymi w ostatnim okresie ich życia, pozwalają również na szerzenie idei hospicyjnej oraz prowadzenie akcji mających na celu uwrażliwianie młodzieży na potrzeby chorych. W nowohuckim hospicjum działa aż 100 wolontariuszy medycznych i ponad 500 akcyjnych. Nic więc dziwnego, że z roku na rok coraz więcej osób włącza się w akcję, w ubiegłym roku podczas Żonkilowych Pól Nadziei zebrano ponad pół miliona złotych. Również w tym roku w dniu inauguracji akcji w Żonkilowym Tramwaju linii nr 10, który przejechał trasą z Łagiewnik na osiedle Piastów ponad 20 wolontariuszy ( w tym liczna reprezentacja z Zespołu Szkół w Bibicach) w charakterystycznych żółtych koszulkach rozdawało ulotki i małe żółte żonkile prosząc o wsparcie dla chorych. Już następnego dnia wolontariuszy można było spotkać pod krakowskimi kościołami podczas Wielkiej Niedzielnej Kwesty Żonkilowej. A to dopiero początek. Teraz czekają nas koncerty, pikniki, kiermasze, aukcje a wszystko po to aby ciężko chorzy ludzie mogli godnie odejść. Dzięki uprzejmości MPK już wkrótce w TV Busach (czyli autobusach wyposażonych w 17’ telewizory, które jeżdżą już po naszych ulicach) będzie można zobaczyć spot informacyjny na temat hospicjum. Jedna z osób, które pomogły w jego nagrywaniu jest Hanna Bieluszko (aktorka Teatru im. Juliusza Słowackiego w Krakowie, znana również jako doktor Renia z serialu „M jak miłość). „W ubiegłym roku Pani Hanna odwiedzała w naszym Hospicjum swoją przyjaciółkę. Pomyślałam, że skoro działalność Hospicjum jest jej dobrze znana poproszę o pomoc. Pani Hanna nie zawahała się ani przez moment” mówi Renata Połomska koordynator akcji Pola Nadziei.
Każdy bowiem kto zetknął się z chorobą nowotworową wie jak istotna jest pomoc w tych ostatnich momentach życia. Niestety ta bezwzględna choroba nie zagląda ani w metrykę ani w zeznanie podatkowe. Stosuje sobie tylko znane kryteria wyboru, zagrożona jest matka 3-ga dzieci i kilkuletnie dziecko, biedny i bogaty, ten który nie ma nikogo i człowiek, który jest dla wielu całym światem. Smutna prawda jest taka, że każdy może znaleźć się nagle po drugiej stronie tej akcji niezależnie od własnej woli. Pomóżmy umrzeć godnie tym co odchodzą przed nami. Gdy nie możemy powstrzymać choroby, zróbmy wszystko co można aby ci których dotknęła nie czuli się osamotnieni.
+ + +
Wszystkie informacje na temat akcji znajdziemy na stroni internetowej www.polanadziei.pl, tam też chętni znajda numer konta. Przypomnę tylko o możliwości przekazania 1% swojego podatku na rzecz hospicjum w tym roku nie trzeba dokonywać żadnych przelewów wystarczy w odpowiedniej rubryce swojego PIT-u wpisać nazwę „Towarzystwo Przyjaciół Chorych „Hospicjum im. Św Łazarza” I w następnej KRS 0000048149. Wierzymy, że jak co roku żółty żonkil będzie dla Krakowian symbolem jedności zdrowych z chorymi, że 11 juz raz otworzą się nasze serca i portfele dla tych którzy odchodzą przed nami. Aga Łoś

KONKURS DLA MŁODZIEŻY

Nowa Huta – na fundamencie Krzyża. Historia Kościoła, parafii i duszpasterzy
KONKURS DLA MŁODZIEŻY
Jak co roku, w kwietniu, pod patronatem Rady Miasta Krakowa organizowany jest tradycyjny konkurs dla młodzieży szkół gimnazjalnych i ponadgimnazjalnych dotyczący przeszłości Nowej Huty. Zachęcamy młodzież do udziału w konkursowych zmaganiach. Na zwycięzców czekają nagrody. Poniżej drukujemy regulamin konkursu.

Regulamin konkursu
„Nowa Huta – na fundamencie Krzyża. Historia Kościoła, parafii i duszpasterzy”

1. Konkurs adresowany jest do uczniów szkół gimnazjalnych i ponadgimnazjalnych z terenu Krakowa.
2. Patronat nad konkursem sprawuje Rada Miasta Krakowa.
3. Konkurs realizowany jest w dwóch etapach:
Etap I (szkolny) przeprowadzany jest w szkołach, które wyrażą chęć uczestniczenia w konkursie i oparty jest o dostarczony szkołom test wiadomości. Etap szkolny przeprowadza opiekun merytoryczny. Opiekun merytoryczny, którym może być np. nauczyciel historii, języka polskiego lub katecheta, w zamkniętej kopercie otrzymuje klucze z właściwymi odpowiedziami do przesłanego testu oraz formularz protokołu. Na podstawie wyników testu, wyłoniona zostanie reprezentacja szkoły, która może być jedno-, dwu- lub trzyosobowa. Weźmie ona udział w etapie finałowym.
Etap szkolny zostanie przeprowadzony w dniu 11 kwietnia 2008 r. Wyniki etapu szkolnego należy przesłać organizatorom konkursu do 16 kwietnia 2008 r.
Etap II (finałowy) przeprowadzony zostanie w jednej z nowohuckich placówek kultury (o miejscu rozpoczęcia etapu finałowego zainteresowani zostaną powiadomieni bezpośrednio przez organizatorów konkursu). W trakcie finału najlepsze szkolne drużyny będą odpowiadać ustnie przez konkursowym jury na wylosowane przez siebie zestawy pytań. W skład jury wchodzą: Jan L. Franczyk (redaktor naczelny „Głosu-Tygodnika Nowohuckiego”), Jerzy Ridan (reżyser i dokumentalista dziejów Nowej Huty), Leszek Sibila (historyk, kierownik nowohuckiego oddziału Muzeum Historycznego Miasta Krakowa), Maciek Miezian (historyk sztuki, pracownik nowohuckiego oddziału Muzeum Historycznego Miasta Krakowa), Maciej Twaróg (sekretarz jury) oraz ks. Stanisław Puzyniak (proboszcz parafii NSPJ w Nowej Hucie). Etap finałowy odbędzie się 27 kwietnia 2008 r. i bezpośrednio po jego zakończeniu nastąpi ogłoszenie wyników. O godzinie rozpoczęcia finału drużyny zostaną poinformowane przez organizatorów konkursu.
4. Zgłoszenia szkół do konkursu przyjmowane będą do 26 marca 2008 r. (można wysłać faks) pod adresem: „Głos-Tygodnik Nowohucki”, al. Jana Pawła II 232, 31-913 Kraków, faks: 0-12 643-66-33. W zgłoszeniu powinna znaleźć się nazwa i adres szkoły, imię i nazwisko opiekuna merytorycznego oraz numer telefony kontaktowego.
5. Zwycięzcy konkursu otrzymają cenne nagrody.
6. Szczegółowych informacji udziela Jan Franczyk, tel. 604-535-494.

Literatura pomocnicza:
Jan Franczyk, Na fundamencie Krzyża. Kościół katolicki w Nowej Hucie w latach 1949-1989, Kraków 2004.
Nowa Huta – miasto walki i pracy, red. R. Terlecki, M. Lasota, J. Szarek, Kraków 2002.
Jerzy Ridan, Krzyż nowohucki. Dzieje walk o wiarę i wolność, Krzeszowice 2006.

Strona 172 z 194: 1...169 170 171172173 174 175...194

Ten serwis używa cookies i podobnych technologii (brak zmiany ustawienia przeglądarki oznacza zgodę na to)

Prezentowane na stronie internetowej informacje stanowią tylko część materiałów, które w całości znaleźć można w wersji drukowanej "Głosu - Tygodnika Nowohuckiego".

Logowanie

Nie masz jeszcze konta?
Zarejestruj się

Nie możesz się zalogować?
Poproś o nowe hasło

Reklama

Wygenerowano w sekund: 0.07

27,438,099 unikalnych wizyt