Brzana, jak ju¿ wspomina³em, to ryba niezwykle silna i waleczna, a charakterystyczn± cech± jej zachowania jest to, ¿e w trakcie walki potrafi przymurowaæ do dna. Siedzi wtedy przy kamieniach jakby naprawdê by³a przymurowana. Oderwaæ j± jest niezwykle trudno. Bywa, ¿e maksymalnie naprê¿ony kij trzeba trzymaæ w takim stanie nawet przez kilka minut. I nie pomagaj± wtedy ¿adne pukania w kij czy modulacje napiêcia ¿y³ki. Murowanie brzany jest dla wêdkarza sytuacj± graniczn± – w tym momencie jeszcze nic nie jest przes±dzone. Albo brzana zdo³a siê uwolniæ, albo przegra z nami swoj± walkê. Jak by na to nie patrzeæ - walkê o swoje ¿ycie. Zdarza siê, ¿e taka walcz±ca barwena rozpaczliwie trze pyskiem po kamieniach, a przecie¿ trudno znale¼æ linkê, która wytrzyma³aby takie tarcie. Z tego w³a¶nie powodu hol zaciêtej brzany wymaga sporych umiejêtno¶ci i zimnej krwi. Wymaga sta³ego napiêcia wêdziska i ustawienia hamulca w ko³owrotku na najwy¿sz± wytrzymywan± przez ¿y³kê warto¶æ. A w tym wszystkim najwa¿niejsze jest to, by nie dopu¶ciæ do szorowania przez brzanê pyskiem po g³azach i kamieniach.
Jednak zbyt mocno dokrêcony hamulec te¿ bywa czasami przyczyn± nieoczekiwanych k³opotów wêdkarza. Bo przyci¶niêta zbyt mocno barwena staje na g³owie, wbija siê w ¿wir czy w piasek i walczy, obracaj±c siê wokó³ w³asnej osi. A krêc±c siê w tê i z powrotem tr±ca niebezpiecznie napiêt± ¿y³kê swoj± p³etw± grzbietow±. Do¶wiadczeni wêdkarze i ³owcy brzan wiedz± doskonale, ¿e spotkanie ¿y³ki z p³etw± grzbietow± barweny to ¶miertelne zagro¿enie dla ¿y³ki. Bo pierwszy promieñ tej p³etwy jest poz±bkowany niczym nó¿ u¿ywany przez adeptów szko³y przetrwania. Wielu starych wêdkarzy zupe³nie powa¿nie opowiada, ¿e brzana, staj±c na g³owie, tak d³ugo je¼dzi swoj± pi³k± po ¿y³ce, a¿ j± przetnie. Oczywi¶cie, tak siê nie dzieje. Przer¿niêcie ¿y³ki jest raczej kwest± przypadku, który jednak zdarza siê stosunkowo czêsto.
A gdzie szukaæ tych niezwyk³ych ryb? Ja je¿d¿ê w te miejsca, gdzie ju¿ wiele razy brzany spotyka³em, a wiêc nad Dunajec, na jego odcinek pomiêdzy Biskupicami Melsztyñskimi a samym Melsztynem. Kiedy¶ na tym odcinku by³o sporo brzan, które osi±ga³y nawet po sze¶ædziesi±t, siedemdziesi±t centymetrów d³ugo¶ci. Dzisiaj jest ich najwyra¼niej mniej. Zreszt± na odcinku Dunajca poni¿ej zapory w Czchowie generalnie ryb jakby uby³o. Mówi o tym wielu wêdkarzy. Ale brzanê mo¿na tam trafiæ nadal.
W ¶rodku lata brzany mo¿na „kosiæ” w Dunajcu dobrze zmontowan± gruntówk± z ciê¿kim o³owiem dennym (bo nurt bywa tam niekiedy bardzo ¿ywy). O³owiane ciê¿arki maj± przeró¿ne kszta³ty (ka¿dy wêdkarz ma swoje przyzwyczajenia), ale ja wybieram tak zwane perszingi, czyli ciê¿arki z charakterystycznymi skrzyde³kami. Ustawiam je „dziobem” w kierunku kija, po to, ¿eby w trakcie holowania ryby skrzyde³ka nie klinowa³y siê miêdzy le¿±cymi na dnie kamieniami. Do tego do¶æ mocna ¿y³a – 30-35 milimetrów oraz solidny, czterometrowy kij, który ustawiam na sztorc z dzwoneczkiem przyczepionym do szczytówki.
Kolejn± kluczow± kwesti± w polowaniu na dunajeckie brzany jest dobór w³a¶ciwych przynêt. Ale o tym ju¿ opowiem w przysz³ym tygodniu.
Jakub Kleñ
· Napisane przez Administrator
dnia July 16 2015
937 czytañ ·
Ten serwis u¿ywa cookies i podobnych technologii (brak zmiany ustawienia przegl±darki oznacza zgodê na to)Prezentowane na stronie internetowej informacje stanowi± tylko czê¶æ materia³ów, które w ca³o¶ci znale¼æ mo¿na w wersji drukowanej "G³osu - Tygodnika Nowohuckiego".
