Jeśli chodzi o te pierwsze komentarze po wypadku w dniu 10 IV b. r. ( dzisiaj już wiemy co było jego przyczyną, a ci co nie wiedzą, niech zajrzą na pierwszą stronę do dzisiejszego, tj. czwartkowego- 28 IV, ,, Naszego Dziennika "; uważam przy tym, że należący do FSB Ił- 76 miał k i l k a zadań sabotażowych do spełnienia, nie tylko jedno ) to jest to kwestia znacznie głębsza ( sic! tak, tak! ), aniżeli jeden- przepraszam za technokratyczny wydźwięk tej uwagi: ,, Nie szkoda róż, gdy płonie- gdy może płonąć las "- wypadek, chodzi o kwestię systemową; zanim do niej przejdę tytułem advocatus diaboli usprawiedliwię te pierwsze ( w tym moją ) reakcje nieodpowiedzialnym zachowaniem ś. p. Prezydenta podczas sławetnej wyprawy do Tbilisi, chybionej nota bene przede wszystkim z politycznego punktu widzenia.

Rzeczą zasadniczą zatem jest rozpętlenie gordyjskiego węzła wzajemnej zależności służbowej pomiędzy naczelnym zwierzchnikiem sił zbrojnych ( Szanowny Autor przypomina sobie argumentację głowy państwa podczas inkryminowanego lotu? Skądinąd aż się o taką prosiło! ) lub ewentualnie dowódcami poszczególnych rodzajów sił zbrojnych a wojskowym pilotem przewożącym te zacne persony, który to pilot, zależny całkowicie w swojej karierze od... swych pasażerów, ich opinii na jego temat wyrażanych ex post, jest w danej chwili, to jest od startu do lądowania nominalnym panem sytuacji. Fenomen na tyle sprzeczny per se, że ocierający się wręcz o schizofrenię.

Nie muszę więc tu reasumować, wszak wystarczy puścić wodze wyobraźni, iż wewnętrzna presja, konflikt i dyskomfort, jakie musi odczuwać pilot sprzeciwiając się zwierzchnikowi, ze względu na fenomen sytuacyjny wynikający z błędnej, moim zdaniem, procedury jego angażu, kontradykcyjny z jego oceną np. warunków niezbędnych do bezpiecznego lądowania- może fatalnie odbić się na poprawności prowadzenia samolotu, o dalszych szkodach psychicznych, ale także możliwe przecież, że także formalnych, życyciowych- ogólnie rzecz biorąc, nie trzeba chyba wspominać?!

Oczywiście rozwiązaniem byłoby tu zatrudnienie pilotów cywilnych, przynajmniej w trakcie lotów z głową państwa na pokładzie, pilot cywilny jest Dygnitarzowi numer I co najwyżej winnien obywatelską cześć, to wszystko, trudno na przykład, aby post factum ( w razie niewykonania p o l i t y c z n e g o zamówienia ) jego kariera mogła być w jakikolwiek sposób utrącona, skoro na stałe jest lotnikiem cywilnym pracującym dla niezależnego przedsiębiorstwa.

To tyle. Teraz można. Bo na początku lat 80. można było wyłącznie, rozglądając się na około, krzyczeć na demonstracjach: ,, Uwolnić Lecha! Uwolnić Gila! ", zaś w drugiej połowie tamtej dekady, w kwietniu i maju 88. roku, dokładnie rzecz biorąc, przespacerować się z Autorem w charakterze robotniczej straży z Walcowni Zgniatacz ( siedziby komitetu strajkowego ) na Walcownię Zimną ( jeden z wydziałów biorących udział we strajku ).

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

,, Zobaczycie, przyjdą jeszcze takie czasy, że każdy z nas westchnie i powie: oj, postrajkowało by się trochę! "- Andrzej Szewczuwianiec ( przewodniczacy komitetu strajkowego KM HiL, IV/V 1988 rok ). Postrajkowało by się, ale przeciwnik silniejszy, bardziej przebiegły niż ZOMO.