[2005.10.29] Wbrew sondażom
Dodane przez Administrator dnia 28/10/2005 20:49:17

---

Wbrew sondażom

Wybory prezydenckie zakończyły się druzgoczącą porażką Donalda Tuska i Platformy Obywatelskiej. Wbrew sondażom, wbrew stronniczym mediom, wbrew agresywnej kampanii i pogardzie kierowanej przez niektórych zwolenników Tuska pod adresem pospólstwa niewykształconego i nie umiejącego radzić sobie w życiu – Lech Kaczyński znaczną przewagą głosów został wybrany Prezydentem Rzeczypospolitej. Kilkutygodniowa kampania, w której naprzeciw siebie stanęły dwie partie, wywodzące się z „Solidarności”, zrobiła swoje: podziały i różnice jeszcze parę miesięcy temu mało istotne, nagle przekształciły się w przepaść, którą trudno będzie zasypać. Widać to po wypowiedziach niektórych liderów PO, obrażonych na cały świat; widać także po zgryźliwych komentarzach publicystów, silących się na bezstronność, ale nie umiejących ukryć rozczarowania. Partia rozsądku i umiaru przegrała z populistycznym nacjonalizmem i nacjonalistycznym populizmem. Tak wygląda Polska parę dni po najdłuższej kampanii wyborczej w historii III RP.
Miejmy nadzieję, że jest to stan przejściowy. Już za parę dni okaże się, czy rozsądek weźmie górę nad rozkołysanymi emocjami. Pogróżki nieodpowiedzialnych demagogów, nawołujących aby PO wycofała się z obietnicy udziału w rządowej koalicji, na szczęście wydają się być odosobnione wśród polityków poważnie traktujących wyborcze zobowiązania. Platforma obiecywała udział w rządzie i gdyby awanturnictwo wzięło górę nad poczuciem realizmu, partię Tuska czekają wewnętrzne rozłamy, a na końcu los Unii Wolności, która też miała zwyczaj obrażać się na demokrację i gardzić politycznymi konkurentami.
Spośród działaczy PO tylko Jan Rokita zachował się z klasą godną politycznej I ligi: w kilkanaście minut po ogłoszeniu wstępnych wyników oświadczył, że Lech Kaczyński jest jego prezydentem, ponieważ przed chwilą został wybrany prezydentem Polski. Można mieć nadzieję, że gdyby w PO zwyciężyła mentalność urażonej nastolatki, to politycy tej rangi co Rokita opuszczą ją czym prędzej, aby interes państwa postawić ponad interesami warszawskiego salonu.
Zbiera się nowy Sejm, powstaje rząd, za dwa miesiące prezydent-elekt nareszcie zamieszka w pałacu Prezydenckim. W ciągu kilku tygodni września i października zmienił się polityczny krajobraz i stopniowo zmieniają twarze polityków, które przez lata straszyli nas z ekranów telewizorów. Może uda się nam zapomnieć o Oleksym, kolekcjonerze posad i stanowisk, w kolejnej instancji uznanym za lustracyjnego kłamcę, który jeszcze niedawno we wszystkich programach mógł pod adresem sędziów wykrzykiwać oskarżenia o urządzenie sądowej farsy. Może z ekranów wyparują byli wojewódzcy sekretarze PZPR, od kilkunastu lat przebrani za niezłomnych obrońców demokracji. Może na zasłużone emerytury (o jakich nikt z nas – zwyczajnych, ciężko pracujących obywateli – nie może nawet marzyć) odejdą polityczni aferzyści, konstruujących ustawy i przepisy na zamówienie szemranych biznesmenów. Można też mieć nadzieje, że w ślad za nimi odejdą także ci, którzy zaangażowali media w obronę komunistycznych zbrodniarzy, w promowanie szabrowników państwowego majątku, w maskowanie korupcji i złodziejstwa.
Czy w rezultacie zmian, których jesteśmy i będziemy świadkami, uznamy już wkrótce, że jesienią 2005 roku zaczęła się IV Rzeczypospolita? Zależy to od tych, którzy okazali się zwycięzcami wyczerpującej rywalizacji: od partii, która wygrała wybory i od polityka, który tak znacznie wyprzedził swoich rywali. I oby nie zawiedli pokładanych w nich nadziei, bo rozczarowanie bywa niebezpiecznym doradcą.
Ryszard Terlecki