[2006.11.11] We własnym domu
Dodane przez Administrator dnia 11/11/2006 12:13:20

---

Gdy 24 października 1795 r. Austria, Prusy i Rosja podzieliły między siebie resztki polskiego królestwa i gdy 25 listopada tego samego roku abdykację podpisał Stanisław August, wydawało się, że to koniec Polski. Wydawało się, że z map znika państwo, które kilka stuleci wcześniej potrafiło oprzeć się Szwedom i ratować Europę przed zalewem wojsk tureckich, które pochodziły już pod Wiedeń. A jednak, po 123 latach niewoli (to czas co najmniej pięciu pokoleń) Polska znów wybiła się na niepodległość. Dlaczego zaborcom nie udało się zasymilować zagarniętej ludności? Gdzie tkwiła ta tajemnicza siła, która sprawiła, że w sprzyjających okolicznościach politycznych doszło do zjednoczenia trzech zaborów i odrodzenia Polski? Wielu historyków odpowiada, że tą tajemniczą siłą była szeroko rozumiana kultura i katolicyzm.
W sobotę będziemy świętować 88. rocznicę odzyskania przez Polskę niepodległości – rocznicę, która w latach PRL-u była świętem zakazanym. Dzisiaj znów – jak w okresie międzywojennym – jest to święto narodowe. Dzień później w całej Polsce odbędą się wybory samorządowe. I tylko my zadecydujemy, kto będzie sprawował władzę w samorządach. Nie będą o tym decydować ani zaborcy, ani namiestnicy wyznaczeni przez KPZR.
To prawda, że w naszym polskim domu jest jeszcze sporo bałaganu. Ale to nasz własny dom. Rządzimy się sami. I każdy ma prawo wybierać tych, do których ma zaufanie – by sprawowali władzę w naszym imieniu. W wyborach każdego szczebla głos kobiety sprzątającej ma taką samą wagę jak głos profesora uniwersytetu, a głos dwudziestolatka waży tyle samo co głos dziewięćdziesięcioletniej staruszki. Na tym polega istota demokratycznego systemu sprawowania władzy.
Jan L. FRANCZYK