[2014.06.12] Jaziowe łowy
Dodane przez Administrator dnia 12/06/2014 13:30:36

---

Swojego największego jazia złowiłem na początku lat dziewięćdziesiątych, na Dunajcu, w okolicach mosty drogowego przy drodze z Brzeska do Tarnowa. Był koniec maja. Do południa polowałem trochę na tamtejsze klenie na pierwsze tamtego roku czereśnie. Jednak bez sukcesu. W pudełku miałem też kilka chrabąszczy kasztanowych, które złapałem wieczorem poprzedniego dnia na wsi, gdzie spędzałem wakacje. Było już późne popołudnie. Może szósta, może siódma wieczorem. Siedziałem nad zatoczką, wyrzeźbioną przez wody Dunajca. Prąd był tam wyraźnie wolniejszy, a brzegi porastały kępy trzcin. Siedziałem pałaszując bułkę z serem i zapijając tę wczesną kolację herbatą. Nagle w zatoczce usłyszałem głośny plusk. Po chwili nastąpił drugi plusk i jeszcze jeden. Najpewniej nie był to klasyczny drapieżnik – szczupak czy okoń. Atak tych ryb pociąga za sobą charakterystyczny odgłos uciekającej drobnicy. Ja natomiast słyszałem tylko krótki, ale dość gwałtowny plusk wody. Coś, jakby głośne mlaśnięcie. Hmm, a co by się stało, gdybym wrzucił tam jednego ze swoich chrabąszczy? – pomyślałem. Od pomysłu do jego realizacji droga była bardzo krótka. W kierunku wody ciepnąłem jednym z chrząszczy. Nie musiałem długo czekać. Po kilkunastu sekundach nad moim chrabąszczem otwarła się woda i zobaczyłem tylko spory pysk srebrnej ryby – pysk, w którym błyskawicznie zniknął mój owad.
Szybko zmontowałem lekki sprzęt. Przypon 0,15. Żyłka 0-20. Cienki haczyk, na który nadziałem chrabąszcza. Całość uzupełniał lekki spławiczek. Stanąłem za drzewem, by być jak najmniej widocznym dla ryb i zarzuciłem przynętę. Ta, niesiona na wodzie lekkim nurtem, ciągnęła za sobą wyłożony spławik i powoli zbliżała się do miejsca, gdzie usłyszałem pierwsze pluśnięcie. Nie czekałem długo. Po chwili znów usłyszałem znajomy plusk, a spławik zaczął pruć spokojną, lekko tylko zmarszczoną taflę wody. Przyciąłem dość energicznie. Z początku poczułem duży opór. Dała znać o sobie adrenalina. – Tylko spokojnie, tylko spokojnie – powtarzałem do siebie pod nosem. Dałem rybie trochę swobody, ale żyłkę przez cały czas miałem napiętą. Po chwili ryba trochę chyba się zmęczyła, bo pozwoliła się podprowadzić w stronę brzegu, ale gdy znalazła się jakieś dwa metry ode mnie, zademonstrowała dość gwałtowny odjazd. Pozwoliłem jej na to. Nie chciałem ściągać jej na siłę z uwagi na dość delikatny przypon. Wtedy zobaczyłem jej korpus. Ale nie miałem pewności co to za ryba – może kleń, może jaź? To miało się wyjaśnić dopiero po paru minutach, gdy zmęczoną sztukę podprowadziłem pod brzeg i nakierowałem na podbierak. Ostatecznie okazało się, że był to piękny jaź. Prawie kilogramowy.
Tego wieczoru złowiłem jeszcze dwa kolejne jazie, chociaż oba znacznie mniejsze. Ważyły przeciętnie po pół kilograma. Ten majowy wieczór sprzed parunastu lat będę pamiętał chyba zawsze. Bo przecież takich przygód nie zapomina się nigdy.

Jakub Kleń