DZIEWCZYNA Z KOMIKSU
Dodane przez Administrator dnia 12/07/2007 18:13:29

---

Gdy 16 grudnia 2005 roku w „Głosie-Tygodniku Nowohuckim” opublikowaliśmy materiał na temat pierwszego nowohuckiego komiksu wydanego w obiegu podziemnym, w 1986 roku, dokumentującego pierwsze lata stanu wojennego w Nowej Hucie, nie przypuszczaliśmy, że sprawa będzie miała nieoczekiwany ciąg dalszy.
W ubiegłym tygodniu w naszej redakcji zjawił się jego autor, Marian Stachniuk, autor komiksu. – Słuchaj, mam sprawę. Chciałbym odnaleźć człowieka, który być może uratował życie mojej znajomej. W komiksie „1478 dni Nowej Huty” znalazł się rysunek zasłaniającej się przed ciosami zomowców młodej kobiety. To było 31 sierpnia 1982 roku. Scenę tę narysował Piotr Warish, w stanie wojennym bliski współpracownik ks. Kazimierza Jancarza. Ta, katowana przez zomowców kobieta, to Ewa. W jej mieszkaniu drukowaliśmy nielegalne gazety i ulotki. Niedawno otrzymałem od niej fotografie zrobione jej kilka po pobiciu. Opowiedziała mi też swoją historię – mówi Marian Stachniuk.
Relacja Ewy
Od 13 grudnia 1981 roku zdarzało mi się z częstotliwością około raz w miesiącu, stać tam, gdzie ZOMO. 31 sierpnia 1982 roku, wczesnym popołudniem pięknego dnia do łączyłam do manifestacji, która uformowała się przed bramą kombinatu Huty im. Lenina. Było to chyba wyjście pierwszej zmiany, a zatem około 14.00. W okolicy skrzyżowania alei, wówczas Lenina, z ulicą Bulwarową pochód napotkał pierwszą zaporę ZOMO. Szłam w pierwszych jego szeregach i jakoś musiałam odcinać się od tłumu otaczających mnie mężczyzn. Biała bluzka i kolorowa letnia spódnica, musiały zwrócić uwagę chłopców od Kiszczaka. W sekundzie otoczył mnie tłum – tarcz, mundurów i tych przerażających przyłbic, zniekształcających ludzkie rysy. Chłopcy puścili w ruch pałki i walili we mnie gdzie popadnie. Metodycznie, i głównie, w głowę. Zasłaniałam się rękami, ale po 2 czy 3 minutach powalili mnie na kolana i wtedy, już półprzytomną, ocucił mnie przeszywający ból wyrywanej z prawego barku ręki. Okazało się, że mężczyzna, którego rysów twarzy nawet nie zapamiętałam, wyrwał mnie, w sensie jak najbardziej dosłownym, spośród sfory zomowców i następnie przerzucił przez ogrodzenie pobliskiej szkoły. Tam zajęli się mną jacyś dobrzy ludzie, którzy wsadzili mnie w czyjś samochód – opowiada Ewa.
Chciałabym go poznać i podziękować
Nie znam mego wybawcy, ale chciałabym mu podziękować. Chciałabym także go poznać. Może ktoś zapamiętał ten incydent? Myślę, że będę miała okazję osobiście podziękować za ocalenie. Bez tej pomocy może zatłukliby mnie na miejscu. Chcę także podziękować ówczesnej „załodze” Szpitala Pediatrycznego w Prokocimiu. Tam udzielono mi pomocy i leczono mój uszkodzony staw – dodaje kobieta.
Pani Ewa nie chce ujawniać swojej tożsamości, ale chętnie spotka się ze swoim wybawcą. Za naszym pośrednictwem, zarówno ona jak i Marian Stachniuk, apelują do Czytelników „Głosu” – może ktoś zapamiętał scenę sprzed lat? Może ten tekst przeczyta sam zainteresowany? Jeśli się znajdzie, skontaktujemy go z panią Ewą. Na pewno.
Jan L. FRANCZYK


Strona tytułowa komiksu.



Rysunek przedstawiający scenę pobicia młodej kobiety, jaka miała miejsce w trakcie manifestacji 31 sierpnia 1982 roku.



Zdjęcie pani Ewy zrobione kilka dni po sierpniowej demonstracji.