[2021.07.23] Wspólnego frontu nie będzie
Dodane przez Administrator dnia 25/07/2021 16:20:38

---

Ostatnio modne stały się podziały w politycznych formacjach. Platforma podzieliła się na zwolenników Tuska i stronników Trzaskowskiego. Wprawdzie chwilowo konkurencja między nimi została zamaskowana pozorną ugodą, ale jeszcze przed mityngiem, który w Olsztynie organizuje Trzaskowski, z pewnością wybuchnie z nową siłą. Platforma ma jeszcze jeden kłopot: to posłowie przeciekający do Hołowni, co sprawia, że klub parlamentarny Platformy maleje z każdym miesiącem. Podział dotknął też Nową Lewicę, która zamiast łączyć się tak jak zapowiadano, podzieliła się na dwie frakcje, czyli stare SLD i nową Wiosnę. W dodatku Czarzasty zawiesił w prawach członka partii kilku posłów, co jeszcze podgrzało napiętą atmosferę. Konfederacja zawsze była podzielona, a do rozłamu pomiędzy narodowcami, a „korwinowcami” dojdzie zapewne przy układaniu list wyborczych. PSL to zlepek starej partyjnej nomenklatury i kilku posłów, wypchniętych z Platformy, więc na razie się nie dzieli, bo w większości sondaży nie osiąga progu wyborczego. Po drugiej stronie nawet partia Gowina rozpadła się na dwie części, które jednak póki co pozostają w obozie Zjednoczonej Prawicy.
Opozycja wiele obiecywała sobie po powrocie Tuska. Na największe zyski liczyła oczywiście Platforma, która spadła w sondażach nawet do 12 procent, na razie jednak, poza lawiną inwektyw i agresywnych pogróżek, nic nowego nie pojawiło się w działaniach tej partii. Zaostrzanie napięcia może służyć umacnianiu twardego elektoratu, nowych wyborców jednak nie przyciągnie. Nie wszyscy w Platformie uważają, że wygrać można dzięki awanturom i szczuciu unijnych instytucji na własny kraj, są i tacy, którzy podkreślają potrzebę przygotowania wyborczego programu, zawierającego propozycje oczekiwane przez elektorat. Tusk programu nie ma, objedzie więc kilka miast, udzieli kilku wywiadów, a potem zacznie rozliczać Platformę z nieudolności i lenistwa. Wtedy wewnętrzna wojna odżyje na nowo.
PSL też liczyło na powrót Tuska i na powrót pod wspólne sztandary, a w przyszłości na przygarnięcie „ludowców” na wspólne listy. Ale Tusk, zamiast budować wspólny front opozycji, rzucił się w wir brutalnej walki w Platformie, wyraźnie przy tym licząc na pomoc Niemiec, co dla PSL wygodne bynajmniej nie jest. Lewica, która też miała nadzieję na konstruktywne rozmowy i podzielenie się strefami wpływów wśród wyborców, miota się teraz od ściany do ściany, tzn. między zwolennikami „jednolitego frontu” z Tuskiem, a wyznawcami „własnej drogi”. Największy problem ma Hołownia, który po powrocie Tuska wyraźnie stracił w sondażach i którego pomysł zbudowania „nowej”, lepszej Platformy może okazać się teraz mało atrakcyjny. Hołownia dotąd nie doświadczył poważniejszych rozłamów, może więc okazać się bezradny wobec nacisku we własnych szeregach na szybką integrację z Platformą.
Wszystko to dzieje się w przewidywaniu przyspieszonych wyborów, które obiecuje Tusk najpóźniej wiosną przyszłego roku. Co jednak będzie, a to jest bardziej prawdopodobne, gdy na wybory przyjdzie opozycji poczekać jeszcze dwa lata? Do tego czasu wszystkie obecne przetasowania okażą się nieaktualne, a Tusk, który dziś jeszcze pozuje na europejską gwiazdę, zejdzie do poziomu Budki, Neumana czy Nitrasa.
Ryszard Terlecki