[2009.04.02] Piłka w grze
Dodane przez Administrator dnia 02/04/2009 14:43:36

---

Było to dziesięć lat temu: 2 kwietnia 1999 roku ówczesny prezes Urzędu Kultury Fizycznej i Turystyki, zapomniany już dzisiaj Jacek Dębski, zagroził dymisją jeżeli ktokolwiek ze ścisłego kierownictwa Polskiego Związku Piłki Nożnej obejmie funkcję szefa tego związku. Dla wszystkich, którzy chociaż trochę interesowali się polskim sportem, a szczególnie piłką, było oczywiste, że bez gruntownego „przewietrzenia” piłkarskiego światka, nie ma co liczyć na poprawę pozycji Polski w międzynarodowych rozgrywkach. Walka ministra Dębskiego z piłkarskimi działaczami nie przyniosła poważniejszych efektów, a o sam został zastrzelony 11 kwietnia 2001 roku przed jedną z podwarszawskich restauracji. Zarzut zabójstwa postawiono osobnikowi o apetycznym pseudonimie „Baranina”, natomiast domniemany wykonawca tego zlecenia w czerwcu 2002 roku popełnił samobójstwo w więziennej celi. Tak się zaczęła seria tajemniczych śmierci w więzieniach, w rezultacie których podejrzani o udział w rozmaitych przestępstwach przestawali – jako potencjalni świadkowie – zagrażać swoim wspólnikom i protektorom.
Walka o uzdrowienie polskiej piłki jednak nie ustała i usiłowali ją prowadzić koleni ministrowie. Z jakim skutkiem? Raczej niewielkim. Dopiero wszczęte wiosną 2005 roku śledztwo w sprawie korupcji w piłkarskim światku, zaczęło przynosić konkretne efekty. Szybko okazało się jednak, że skala lewych interesów jest większa niż przypuszczali nawet najwięksi krytycy piłkarskiego biznesu. Aresztowania objęły już niemal dwieście osób, a ostatni tydzień przyniósł znów sensacyjne wiadomości o zatrzymaniu kolejnych dwóch sędziów piłkarskiej ekstraklasy. Przed sądem we Wrocławiu dobiega właśnie końca pierwszy wielki proces oskarżonych o korupcję sędziów, działaczy i obserwatorów PZPN, obejmujący siedemnaście osób, w tym także jednego piłkarza. W najbliższych miesiącach i latach procesów takich obserwować będziemy znacznie więcej.
Czy można się dziwić słabym wynikom polskich piłkarzy, skoro okazuje się, że o wygranych w wielu krajowych rozgrywkach decydowały nie ich umiejętności, ale pieniądze? Piłka nożna od dawna była świetnym interesem, szkoda tylko, że nieuczciwym. Pogłoski o tym, że lista podejrzanych bynajmniej nie jest jeszcze zamknięta, nadal krążą wśród działaczy i zawodników.
W całej tej sprawie jest jednak powód do niepokoju. Pościg za piłkarskimi kanciarzami zasługuje na uznanie i pochwałę. Dlaczego jednak tylko w piłkarskim sporcie korupcja osiągnęła tak wielkie rozmiary? Dlaczego tak niewiele słychać o łapówkach w administracji, w samorządach, w wymiarze sprawiedliwości? O „ustawionych” przetargach, o lewych fakturach, o wyłudzonych pieniądzach? Można odnieść wrażenie, że piłkarska afera została rzucona „na pożarcie” mediom i opinii publicznej, aby stworzyć wrażenie, że obecna ekipa – podobnie jak poprzednia – nie zamierza tolerować ani oszustw, ani rozkradania państwowej kasy. A przecież piłkarscy działacze nie działali w społecznej próżni. Przeciwnie, działali w świecie, w którym łapówki stały się zjawiskiem powszechnym i codziennym. Można przyjąć nawet, że czuli się w tym świecie bezkarni, ponieważ ich przewinienia ani wysokością sum, ani zasięgiem układów, nie dorównywały aferom w gospodarce i polityce. „Kręcenie lodów” przecież trwało, ale piłkarska ferajna okazała się wygodnym kozłem ofiarnym, którego ukaranie powinno przekonać, że władza najwyżej ceni sobie uczciwość i praworządność.
Ryszard Terlecki