[2006.12.10] Refleksja po ćwierćwieczu
Dodane przez Administrator dnia 10/12/2006 19:04:36

---

Kolejna rocznica wprowadzenia stanu wojennego znowu zmusza do niewesołych refleksji. Minęło ćwierć wieku, od kilkunastu lat żyjemy w niepodległym państwie, rozpadł się Związek Sowiecki, a działalność partii komunistycznych została zakazana, tymczasem sprawcy zbrodni przeciwko Polsce nie tylko nie zostali osądzeni i ukarani, ale nadal cieszą się rozmaitymi przywilejami oraz emeryturami, o jakich solidarnościowi uczestnicy walki o niepodległość nawet nie mogą marzyć. Ten polityczny skandal wciąż trwa, pomimo że zmieniają się lewicowe i prawicowe rządy, przychodzą i odchodzą wywodzący się z „Solidarności” politycy, wybieramy do parlamentu coraz to nowych posłów i senatorów, dobrze pamiętających czasy komunistycznej dyktatury. I co? I nic. Jaruzelski, Kiszczak oraz setki gorliwych wykonawców ich poleceń śmieją się z naszej biedy, z naszych codziennych zmartwień, z naszych zapomnianych już ofiar.
Śmieją się także z naszych uroczystości i rocznic, z kwiatów składanych pod nielicznymi i skromnymi pomnikami. Do dziś żaden z kolejnych parlamentów III Rzeczypospolitej nie zdobył się na pozbawienie członków WRON-y (Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego) stopni oficerskich, orderów i odznaczeń oraz związanych z nimi dochodów. Żaden z wybieranych przez nas parlamentów nie zdobył się nawet na pierwszy krok, niezbędny do przywracania wiary w praworządność i sprawiedliwość, czyli na uznanie komunistycznej Służby Bezpieczeństwa za organizację przestępczą. Cóż z tego, że ujawnimy wszystkich agentów, że potępimy każdą ukrytą podłość i zdradę? Bez odebrania funkcjonariuszom SB wszelkich orderów i odznaczeń, bez pozbawienia ich stopni oficerskich czy podoficerskich, a także związanych z tymi stopniami rent i emerytur, nie możemy mieć poczucia spełnionego obowiązku wobec tych, którzy zginęli za naszą wolność.
Organizatorzy stanu wojennego o prawie dziesięć lat przedłużyli agonię komunizmu. Niestety, już w 1989 roku w obozie „Solidarności” pojawili się ich obrońcy i przyjaciele, wpływowi orędownicy przebaczania i zapominania win. Niektórzy byli po prostu agentami, nadal wykonującymi swoje zadania, inni rozbrajającą głupotę łączyli z cyniczną chciwością i pragnieniem zasmakowania władzy. Dziś rozliczy ich już tylko historia, ale przynajmniej niech młodzi dowiadują się w szkole, kto służył Polsce i upominał się o sprawiedliwość, a kto zdradził dla pieniędzy i nędznych zaszczytów.
Po latach, które minęły od stanu wojennego, nikt już w Polsce nie chce odwetu, ani zamykania byłych komunistów. Ale ci, którzy są odpowiedzialni za zbrodnie, nie mogą spać spokojnie. Na koślawej tradycji i pobłażaniu dla sprzedawczyków nie zbudujemy narodowej tożsamości. Na teorii „mniejszego zła” i kłamstwie, że Jaruzelski uratował nas od sowieckich czołgów, nie wychowamy pokolenia patriotów. Ciągnące się przez dziesięciolecia sądowe procesy przeciwko sprawcom masakry stoczniowców w 1970 roku czy górników z „Wujka” w 1981 roku, nie umocnią autorytetu ani państwa, ani wymiaru sprawiedliwości. Musimy wreszcie przezwyciężyć swoją słabość. Jeżeli nie zdobędziemy się na szacunek dla własnej przeszłości, to nie zasłużymy sobie na szacunek naszych dzieci.
Ryszard Terlecki